Паляўнічыя акварэлькі з Палесся. Лучына Янка

Чтение книги онлайн.

      Язда мне здоўжылася, і сказаў тут Грышка:

      «Хай папяроскі курыць пан, як часу лішкі.

      Сваё як толькі зойме ў лесе месца хтось,

      Курыць ні-ні! бо не падыдзе блізка лось.

      Нюх добры мае. Я дзе сена жменьку кіну,

      Хай там саскокне пан у гэтую ж хвіліну,

      Ціхутка стане за алешынай грубой,

      Наставіць вушы ды глядзіць перад сабой —

      Прыйсці да пана мае лось-рагач з чароту.

      Няхай паніч падпусціць, цэліцца трэ потым

      У грудзі, ў шыю, пад лапатку – як зручней,

      Абы папаў, каб марна не ўпусціць надзей!

      Ласі тут блізка. Пан, пабач! – то ж след ласёвы.

      Цішэй! не гаманіць, бо звера спудзіць мова».

      Падрыхтаваўся скокнуць і сяджу маўчком…

      Мы едзем, едзем!.. Знецярпеўся і цішком

      Спытацца вырашыў: «Ці скора?» – ў гэту хвілю

      Заўважыў, што набок штось голаў Грышка хіліць

      І сена кінуў жменьку.

      Гоп! – я ў гушчары.

      Паехаў Грышка.

      Справа – волат-дуб стары,

      А злева цягнецца чарот густы, балота.

      Парушыў цішыню крумкач паспешным лётам.

      Каля алешыны я ўперад паглядзеў,

      Непадалёку ад мяне чарот радзеў,

      У ім неспадзявана вынікла паляна,

      Яна была лясной гушчэчай прыхавана.

      Я пільна слухаў, пільна ўглядваўся ў чарот,

      Вялікі пазначаўся ім абшар балот.

      Калі мяцёлкі пташка парушала часам,

      Стаяў як укапаны, сэрца біла часта.

      Здавалася ад шамацення шмат разоў:

      То ж лось надходзіць! – Не! – я памыляўся зноў!

      Бо шолах той змаўкаў, была наўкола ціша,

      Мяцёлкі ветрык ледзьве толькі пакалыша,

      Як пташка толькі сядзе, хіліцца гучок,

      Сініччын толькі чуўся ценькі галасок.

      Трывала гэтае чаканне мо з гадзіну,

      Заеў быў нуд. І вось шчаслівая хвіліна —

      Бег ліс палянай. Цэль хоць ледзь відаць,

      Сабе падумаў: стрэлю! Стане там чакаць

      Хто тых ласёў, няхай іх д'яблы!..

      Ліс наўцёкі,

      Як бы пачуў мяне за вольхаю высокай.

      Шчыпаў марозік злёгку і калоў траха,

      Зноў думаю: да ліха! рукі грэць жа льга.

      Спусціў куркі, засунуў я ў кішэні рукі,

      Прысеў на снег, гляджу бяздумна ў даль з дакукі.

      Ахвотна папяроску закурыў пасля.

      Ці ж можа дым той даляцець аж да лася?

      І раптам нешта затрашчэла на паляне,

      Як быццам чую я каня: то йдзе, то стане…

      Ускокваю! шчоўк! шчоўк! куркі. Лаўлю гук той,

      А СКАЧАТЬ