Паляўнічыя акварэлькі з Палесся. Лучына Янка

Чтение книги онлайн.

      Тыдня не мінула шчэ,

      Чакаў старога Грышку, недзе знік з вачэй,

      Нарэшце ён з'явіўся. Значылася з міны,

      Што ім прынесены шчаслівыя навіны.

      «Панічу, блізка, дзе чароту гушчыня,

      Ёсць лось-рагач, ласіха, з імі ласяня.

      Дык рушым заўтра з панічом, як ледзь заднее.

      Мароз слабы, без ветру, ёсць тады надзея

      На шчасце ў паляванні добраю парой.

      Вазьму я сані пад'яздовыя з сабой,

      Свайго каня, сыноў, упэўнены, панічу,

      Ў лася, бы ў сена стог, страляцьме паляўнічы.

      На паляванне ці гатовы пан як след?» —

      «А як жа, як заўсёды». —

      «Клопат наш сакрэт,

      Усё дапільнаваць. А стрэльба ці набіта?» —

      «Не». —

      «Што? Мы ж вырушым да дня шчэ менавіта.

      Зашыў у скурку кулі?.. браў іх на замер?» —

      «Не». —

      «Як жа быць, панічу?» —

      «Ат! зраблю цяпер,

      Ці стрэльбу набіваць мне будзе клопат нейкі?» —

      «Панічу, прабачай! Ласі не верабейкі.

      Не выйдзе анічога! Хай дазволіць пан

      Самому мне дагледзець паляўнічы стан.

      Трэ гэткія дапасаваць набоі ў рулю,

      Каб стрэліў – і пайшла раўнюткім шнурам куля.

      Даць пудла нельга, бо мне клопат немалы

      Шукаць… Вось тут мае, панічу, пасталы,

      У іх не холадна і ўзімку, то ж не ў ботах,

      Лацвей на снезе ў лапцях і трымацца потым.

      Апратка ё?» —

      «Ў мядзведжым футры йду на дзіч». —

      «Ха! ха! А снег? З яго не выпаўзе паніч!

      Лісінае ёсць бацькавае футра пану,

      Вось чым падперазацца?» —

      «Шалем». —

      «На загану!

      Дапраўды, з гэтым панам тысяча пацех!

      Паніч, як тычка на мяжы, то ж проста смех!

      Мы ж едзем на ласёў, яны ж бо не цяляты.

      Няхай усё абдумае стралец заўзяты,

      Драбніца можа загубіць надзею ў нас,

      Ласі не верабейкі, паўтару шчэ раз,

      Ад сораму згарэць, як уцякуць з-пад носу.

      А Божа ж мой! паніч якую стрэльбу носіць!

      Цьфу! з руляў нешта сыплецца на дол само.

      На соек, можа, едзе пан, на дзятлаў мо?

      Дальбог, паніч мне насланнё ліхое!

      У стрэльбе бруд, ці ж пэўныя дасі набоі?

      Бяру я стрэльбу, зрання прынясу сюды

      Набітай добра, чыстай, – і палюй тады.

      Ха! ха! не можа ў паляўніцтве пан кумекаць.

      Бывай здароў! Хвала Хрысту!» —

      «Хвала навекі».