Хабар. Андрэй Сідарэйка

Чтение книги онлайн.

      – Хто ў інтэрнаце не жыў, таму не зразумець, – агучыў вядомую прымаўку Мікіта.

      – Ну, слухай, як было. Наш корпус складаўся з дзвюх частак. У першай была кухня для дзяўчат, у другой – для юнакоў. Да канца першага месяца кулінарная фантазія нашага пакоя вычарпалася. На студэнцкім стале неаднаразова пабывала бульба вараная, смажаная, у мундзірах. Таксама пельмені, крупы і, вядома ж, яечня. А душу не падманеш! Яна патрабавала першых страў.

      – Менавіта тады я прапанаваў прыгатаваць суп, – уставіў свае дзве капейкі Максім.

      – Навык у такой далікатнай справе адсутнічаў. Але ў Мікіты мелася кніга кулінарных рэцэптаў, якую ў дарожную сумку паклала маці, – працягваў расказваць Сашка.

      – Выбралі «Суп бульбяны», – падхапіў эстафету ўспамінаў Мікіта. – Акрамя «другога хлеба», патрабавалася яшчэ цыбуліна, зубчык часнаку, лаўровы ліст, кубікі булёну, кансерваваная фасоля, курыная вяндліна. На смак – прыправы і соль.

      – Я тады абурацца пачаў, маўляў, суп бульбяны, а на інгрэдыенты стыпендыі не хопіць! – сказаў Максім.

      – Таму мяса вырашылі выкрасліць, – прадоўжыў аповед Сашка. – Усяго ж астатняга – пакласці больш: не на аднаго гатавалі.

      – Калі галоўны інгрэдыент аказаўся ў каструлі з вадой, панеслі ставіць на пліту, – працягнуў Мікіта. – Хлапечая кухня была занятая. А вось у дзяўчат амаль нікога не было. Таму пачалі гатаваць там.

      – Каб суп атрымаўся сыцейшым, да бульбы дадалі грэчку, – згадаў Сашка. – Ну і, канечне, іншае па рэцэпце. Пасля чарговай праверкі варыва ў пакой забег Мікіта.

      – Пэўна, з крупамі перабаршчылі. Яна ўжо займае палову каструлі! – успомніў свае словы Мікіта.

      – А я кажу: «Нічога, быў суп бульбяны, стане крупяны. Ды і фасоля не спатрэбіцца. Усе роўна яе ў нас як кот наплакаў». Ды тут сваё важкае слова выказаў Максім: «Як хочаце, але ад рэцэпта адыходзіць не варта». Так у бульбу з грэчкай дадалі жменю фасолі, – сказаў Сашка.

      – А вось цыбулі ў нас не аказалася, – згадаў Максім. – Таму пайшлі па суседзях. Толькі ў чацвёртым або пятым пакоі пашанцавала, і мы займелі жаданую гародніну, – уздыхнуў Сашка.

      – Дадалі ў суп цыбулю, часнок, кубікі булёну, – працягнуў Мікіта. – Памешваем, бачым, вады зусім мала. Скіпяцілі яе ў чайніку, паволі падліваем. Надышла чарга спецый.

      – Тут узнікла праблема са смакам, – падміргнуў Воўку Сашка. – Кожны хацеў дадаць нешта сваё. А дзве і больш гаспадыні на адной кухні, вядома, – бяда.

      – Пачалі з солі, – прыгадаў Максім. – Крышку сыпнулі, быццам не хапае. Дадалі яшчэ. Настала чарга перцу. Зноў кожны паспрабаваў і насыпаў сваю дозу, у выніку ў супе апынулася каля паловы пачка прыправы.

      – Вырашылі чакаць, пакуль згатуецца доўгачаканая вячэра, у пакоі, – усміхнуўся Мікіта. – І вось усе разам пайшлі на кухню. Выключаем пліту, заглядваем у пасудзіну, а там… усяго трэць супу засталася. Думаем, хто? Няўжо дзяўчаты?

      – І што далей? – зацікавіўся такім ходам аповеду Воўка.

      – А нічога! – СКАЧАТЬ