Seçme Şiirler. Ali Kerim

Чтение книги онлайн.

      Dorat42 gibi.

      Keleşlerin atı gibi,

      Bozat43 gibi.

      Birdenbire çizgi koptu

      Işık söndü.

      Tatlı ne var hayat gibi?

      Artık gözlere gerek yok…

      Deniz ‘ölüm’

      Rüzgâr ‘ölüm’

      İnsan ise ‘ışık’ diyor.

      Bir yiğit gerek

      Ölümün gür dalgaları

      Parçalanan sert dalgaları,

      Islıkları

      Gürültüsü arasında

      Arasın da

      Sorsun da

      Gidip varsın

      Parçalanmış

      Bir sinire.

      Gerektir ki nice ölüm yutsun…

      Ve sindirsin.

      Ada-şehir kenarında

      Dört ayaklı küçük bir oda

      Titriyor üşütmüş

      Zürafa gibi.

      Midesinde altı genç.

      Birisi ayağa kalktı: “Gitmem gerek,

      Buna bir çare etmem gerek.”

      Ötekisi: “Gitme, gerek yok,

      Mahvolursun.”

      “Gideceğim” diyor kalbi.

      Yanıyor fener,

      Işık huzmesi

      Bölüyor karanlığı.

      Kalın, kaba sert geceye

      Saplanmış hançer gibi

      Işık saçıyor.

      Erimiş incecik bir şerit gibi kaldı gece.

      Beş gencin beşi de

      Kalkıp gitti

      Arkadaşlarının peşinden

      Koşarak…

      Dalgayla beraber

      Rüzgarla beraber

      Soğukla beraber

      Ölümleri kucaklayarak.

      Öndeydi ışık, Selim.

      Fenerinin ışık huzmesi

      Çalışıyordu kürek gibi,

      Yerle Göğü birleştiren

      Karanlık denizinde,

      Kâh derinde, kâh yüzeyde.

      Işık huzmesi

      Bir direğe

      Tutundu sıkıca.

      Bu imiş demek.

      Tırmandı Selim,

      Tırmandı Selim,

      Tırmandı Selim,

      Tırmandı deniz,

      Tırmandı rüzgar…

      Bir direkte

      Selim,

      Işık,

      Deniz,

      Rüzgâr…

      Selim der ki varsam gerek,

      Parçalanmış telleri

      Bağlasam gerek.

      Kalkıyor Selim,

      Gücünü kaybediyor,

      Kâh duruyor

      Kâh kayıyor.

      Kalkıyor Selim…

      Dişleriyle dostlarının

      Sözlerine tutuna tutuna.

      Sözler kayboluyor dalgalarda.

      Direk titrek bir dor ağacı44,

      Şehir- gemi

      Kalkıyor Selim.

      Gücünü kaybederek sarararak

      Elindeki fener ölüyor,

      Onu fırlatıyor Selim.

      Karanlığın boşluğuna

      Dalıyor Selim.

      Telleri

      Ara…

      Ara…

      Ara…

      Ar…

      Arayıp buluyor Selim.

      Islak teli yakalıyor Selim.

      Her elinde bir tel var

      İç çekiyor,

      Kalbi çarpıyor…

      Çarpıyor…

      Çarpıyor…

      Bir avucunda aileler,

      Bir avucunda ada-şehir…

      Avuçları insan dolu,

      Okul dolu,

      Yollar dolu,

      Bahar dolu.

      Bağlıyor paslı

      Kaba bir telle

      Tebessümü tebessüme

      Aileyi aileye.

      Üst de deniz

      Alt da deniz.

      Yanıyor ışıklar…

      Altın deniz.

      Bölüyor karanlığı

      Dalgaların başı üzerinden

      Fırlıyor uzaklara.

      Çarpıyor suyun üzerine

      Diyor ki, al doldur gözlerine…

      Serpiliyor karanlığın

      Parçaları

      Sağa sola.

      Uyanıyor şehir

      Yeniliyor rüzgar.

      Korku

      Ölüm

      Hazar.

      Sabah sabah

      Herkes koşuyor kulübe

      Kahramanı görelim diye.

      Bari bir selam verelim diye.

      Uyanıyor Selim bu sese

      Pencereden bakıyor,

      “Bir şey mi oldu?”

      Ona diyorlar ki,

      Gidiyorlar kahramanı görmeğe

      Sabah sabah.

      Selim de kalktı

      ‘Ben de gideyim