Гладиолус. Маматқул Хазратқулов

Чтение книги онлайн.

      Бахтиёр важоҳатини босолмади. Ҳозир хотинини чақириб, очиқ-ойдин гаплашиб олмоқчи бўлди. “Темирни қизиғида босган маъқул”.

      – Муҳаббат!

      Ошхонадан Муҳаббатнинг овози эшитилди.

      – Лаббай.

      – Менга қара… Бу ёққа кел!

      Муҳаббат кирди. У пешбанд тутиб олган, қия қилиб ўралган ялтироқ рўмоли ярашиб турарди. Муҳаббатнинг ёноқлари иссиқдан қизариб кетган, қайрилма қошлари қалдирғоч қанотидек ингичка, қуралай кўзлари ўтдек ёниб турарди. Рўмоли остидан тошиб чиққан қоп-қора сочлари оппоқ бўйнида эркаланиб ётарди.

      Қоронғи жойдан бирдан ёруққа чиқса одамнинг кўзи қамашади. Бахтиёр ҳам шундай ҳолга тушди. У ҳозиргина ўтин чўғидек ёниб, куйиб турувди. Муҳаббат билан юзма-юз бўлди-ю, кўзи жимирлаб, дами ичига тушиб кетди.

      О, гўзаллик! Сенинг олдингда кимлар тиз чўкмаган! Не-не баҳодир-у паҳлавонларни лол қолдирмагансан?! Сенинг меҳру сеҳрингга не-не азаматлар асир бўлмаган!

      – Чақирдингизми? – Муҳаббатнинг табассуми Бахтиёр қалбидаги алангага сув сепди. У хотинига қараб туриб симобдек эриб кетди.

      – Ҳа, чақирувдим. Гугурт борми?

      – Гугурт, ҳа, бор. Мана, – у пешбандининг чўнтагидан олиб берди.

      – Раҳмат…

      Бахтиёр уйга келса, Муҳаббат йиғлаб ўтирибди.

      – Яна нима бўлди?

      – Ҳеч нима. Ўзим шундай.

      – Яширма мендан, барибир билиб оламан. Кейин хафа бўласан.

      – Нимани яшираман сиздан, Бахтиёр ака. Эшитяпсизми, мусиқа, “Чўли ироқ”.

      Бахтиёр баттар тутоқди.

      – Эшитяпман. Шунинг учун сўраяпман. Хўш, “Чўли ироқ”ни яхши кўрсанг нима бўпти? Шунга йиғлайсанми? Ахир бир марта бўлмаса, икки марта бўлмаса… Ҳар доим шу аҳвол. Турмуш қурганимизга бир йил бўляпти-ю, ҳамон ўша куйни эшитсанг йиғлайсан. Бўлди-да энди.

      – Турмуш қуришимизнинг нима алоқаси бор бунга. Илгари ҳам шунақа эди. Бундан кейин ҳам…

      – Демак… куй замирида кимдир бор. Уни эшитганингда ўшани эслайсан… “Чўли ироқ” яхши куй эмиш. Билдик яхшилигини…

      – Бахтиёр ака! Нималар деяпсиз? Наҳотки… наҳотки мени…

      Муҳаббат ўзини Бахтиёрнинг кўксига отди.

      – Алдама мени. Лақиллатаман деб ўйлама. Сен ўйлаган лақмалардан эмасман.

      Муҳаббат кўзларида ғилт-ғилт ёш билан эрига термилди.

      – Ўтинаман сиздан, бунақа фикрларни хаёлингиздан чиқариб ташланг. Ахир бу мен учун ҳақорат-ку. Сиздан бўлак бирон киши ақалли қўлимни ушлаган бўлса, тил тортмай ўлай!

      – Қасам ичма!

      – Ишонмасангиз нима қилай ахир? Ҳеч нарсани, ҳеч кимни эсламайман. Билмадим, нимага ундай? Шу куйни эшитсам юрагим сиқилиб, йиғлагим келаверади…

      – Бўлди. Бас қил куй-пуйингни.

      Муҳаббат СКАЧАТЬ