ДУРР УЛ–МАЖОЛИС. Сайф уз–Зафар Навбаҳорий

Чтение книги онлайн.

      Хотин деди:

      – Бир неча фарзандим бор, бугун уч кундурки, ҳеч нарса ейишмаган. Бу қушни сўйиб, гўштини уларга едираман. Чунки, бу ҳазрати пайғамбар саллаллоҳу алайҳи вассаллам сўзи бўйича мубоҳ¹ (¹ Рухсатли, қилса бўладиган иш) дир.

      Абдуллоҳ Муборак бу сўзни эшитиб, кўп ғамгин бўлди. Ўзига: “Эй, Абдуллоҳ, агар Каъбани тавоф қилиш керак бўлса, мана шу заифани кўнглини шод қил”, – дея барча йўл озиғини ўша хотинга бериб юборди.

      Байт:

      Кўнгил олмоқ ҳажжи акбар² (² улуғ ҳаж, пайғамбар туғилган кунига тўғри келадиган ҳаж) ўлди,

      Ки юз минг Каъбадин бу беҳтар³ (³ яхши, соз) ўлди.

      Ҳожилар ҳажни тавоф қилиб қайтганларида Абдуллоҳ Муборак деди:

      – Каъбани тавоф қилиб олмаганимга яраша, ҳожиларни тавоф қилайин.

      У шундай деб ҳожиларнинг мулозаматига келди. Қараса, бир жамоа ҳожилар карвони келяпти, бориб уларни зиёрат қилди, Ҳожилар ундан:

      – Эй Абдуллоҳ, биз сени Каъбада кўрдик. Бағдодга қачон келдик? – деб сўрашди.

      Абдуллоҳ бу сўзни эшитиб, таажжуб қилди ва ўзича: “Худонинг ҳикмати шундай бўларкан–да”, – деб мулоҳаза билан уйига борди. Кечаси тушида унга дейишди:

      – Эй Абдуллоҳ, нега ҳайрон бўласан, ҳожилар рост айтяптилар, лутфингни ўша аёлга кўрсатган эдинг, бир фариштани сенинг суратингда қилиб ҳажга юборилди. Бу ҳожиларнинг ҳажи ҳам сенинг лутфинг туфайли қабул бўлди.

      Барча мўминларга маълум бўлсинки, хайру саховат сабабли кишининг мартабаси Ҳақ субҳонаҳу ва таолонинг даргоҳида шундай муаззам ва мукаррам бўлажакдир.

      Ривоят қилишларича, бир мазлума мусулмон аёл яҳудийлар маҳалласида яшар эди. Бу аёлнинг бир неча норасида болалари бўлиб, камбағаллиги сабабли бир–икки кун егали таом тополмади. Ўғлонлари бир куни унинг олдига югуриб келишиб; “Она, нима келтирдинг?” – дейишди.

      Аёл:

      – Жигаргўшаларим, мен мусулмон, булар кофир, нима қилай булар ҳеч нарса бермади, – деди.

      Ўғиллари йиғлашиб:

      – Яна бир марта боргин, шоядки бу гал бирор нарса беришса, – дейишди.

      Аёл ўғилларининг кўнгли учун бир яҳудийнинг уйига борди. Яҳудий, у аёл ўғирликка келибди, деб у билан сўзлашмади. Аёл паришон бўлиб, яҳудийнинг уйидан чиқиб, ўз уйига келди. Яҳудий ҳам аёлнинг орқасидан то уйгача кузатиб борди ва аёлнинг болалари югуриб чиқишганини ва ундан “Эй она, нима олиб келдингиз?” деганини эшитди.

      Аёл деди:

      – Эй фарзандларим, Ҳақ субҳонаҳу ва таолонинг даргоҳида сабр қилинглар, шунда сизларга қиёмат куни жаннат ичида хилма–хил таомлар беради.

      Яҳудий бу сўзни эшитиб, уйига қайтиб келди ва хилма–хил таомларни олиб, уларга келтириб берди. Узр айтиб: “Мен буларни билмас эдим” деб ортига қайтди.

      Аёл бошини саждага қўйиб деди:

      – Илоҳим, бу яҳудий бизга таом берди, сен ўз лутфу караминг билан унга иймон ато қилгайсан.

      Аёл ҳануз бошини СКАЧАТЬ