Танланган асарлар: 1-жилд. Ўткир Ҳошимов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ яшириниб ётган қайсар ғазаб туйғуси лоп этиб юзага чиқди.

      – Нимага силтайсиз? – деди лаблари пирпираб.

      Алимардон нотадан кўз узиб қаради-да, унинг гапини эшитмагандай эрмак қилиб кулди.

      – Анвар акангизни меҳмон қилдингизми?

      Муқаддам ғазабдан титраб пичирлади:

      – Ҳа! Қилдим!

      Алимардон боягидан ҳам ёйилиб кулди.

      – Йиғлаб кўришгандирсизлар?.. Бир вақтлар яхши кўрардингиз… Соғиниб қолгансиз…

      Муқаддам унинг юзига тарсаки қўйиб юборгиси келди-ю, зўр-базўр ўзини тийди. Алам билан ер тепиб чинқирди.

      – Бўлди!

      У жаҳлдан оёқ-қўллари қалтираб, эрининг тепасида турар, бошқа пайт бўлса йиғлаб юборган бўлар, лекин кўз ёши ҳам, ўкинчи ҳам аллақаёққа йўқолган, унинг кўнглида фақат ғазаб қолган эди.

      – Ҳаммани ўзингизга ўхшатманг! – деди кўзлари ёниб.

      Алимардоннинг ранги бир оқарди-ю, аммо яна ўша эрмак қилувчи кулги билан ўзини босди.

      – Майли, бораман, ўша қўймижоз акангизнинг тўйига… Сизнинг ҳам кўнглингиз қолмасин…

      Муқаддам ижирғаниб юзини бурди.

      – Борманг! Ҳеч ким сизга зор эмас!

      Алимардон стулдан секин турди-да, унинг худди қулоғи тагида таъкидлади:

      – Мана шунинг учун ҳам бораман. Албатта, бораман!

      Муқаддам қайрилиб ҳам қарамай, эшикни қарсиллатиб ёпиб, айвонга чиқди. Ҳамон ёмғир шивалаб ёғар, ҳовлидаги ёнғоқлар, ўртадаги шийпон захкаш зулмат қўйнида мунғайиб кўринар эди.

      Муқаддам айвон деразасининг муздек қиррадор рахига пешанасини босди. Шу топди унинг кўнглида умид ҳам, қувонч ҳам қолмаган. Алимардон билан ўзининг ўртасида каттакон жарлик ётганини, бу жарлик кун сайин чуқурлашиб бораётганини сезиб турарди.

* * *

      Концерт кеч тамом бўлди. Алимардон ҳар галгидай бу сафар ҳам буфетга кириб коньяк ичди. У фойега чиққанида ярим кеча бўлиб қолган, театрнинг чироқлари ўча бошлаган эди. У ташқарига чиқиб кетаётган эди, гардеробхонада бир аёл тикилиб турганини сезиб тўхтади. Катта қандиллар ўчгани учун фойе нимқоронғи, ҳеч ким йўқ эди. “Ким экан бу?”

      Аёл илгакка осиқлик ёмғирпўшини олмоқчи бўлар, аммо бўйи етмас, оёғининг учида чўзилиб талпинарди. У Алимардонга бурилиб қаради-да, кўмак кутгандай жилмайиб қўйди. Алимардон бу тиниқ чеҳрани, бу илиқ табассумни қаердадир кўргандек бўлди-ю, аммо эслай олмади. “Дўндиқ экан!” Унинг юраги гурсиллаб уриб кетди. Аёл яна ёмғирпўшига талпинди-да, унга бурилиб жилмайганча уф тортиб қўйди.

      “Атайлаб киляпти. Гардеробчи аллақачон кетиб қолган. Бу атайлаб кечиккан”. – Алимардоннинг хаёлига шу ўй келди-ю, тез-тез юриб аёлнинг ёнига борди.

      – Олиб берайми?

      – Майли… – аёл унга қараб тағин жилмайиб қўйди.

      Алимардон ёмғирпўшни илгакдан чиқарди.

      – Қани, қўлингизни узатиб юборинг…

      Аёл ҳамон ўша табассум билан қўлини орқасига чўзди. Алимардон ёмғирпўшни кийгизди-да, бир лаҳза қўлларини унинг елкасига СКАЧАТЬ