Асыл ташлы муенса. Тансулпан Гарипова

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ урыслардан урысчага өйрәнеп кайтыйк дип котыртты. Әтисе Мөхәррәм агай, бик каты үтенгәч, утыртып алып китте боларны. Караңгыдан ат җигеп чыккач, иртәнге уннарга барып керделәр. Шулкадәр күп халыкны күрүдән Мәдинә дә, Галимә дә башта каушап калдылар, Мөхәррәм агай, атын койма буена туктатып, ыңгырчагын бушатты да:

      – Мин әнә теге якка барып әзрәк сату итәм, сез арбадан төшмәгез, атны күздән югалтмагыз! – диде. Үзе, сатуга дигән әйберләрен алып, халык арасына кереп китте.

      Мәдинә белән Галимә күпме генә тырышып тыңламасыннар, халыкның сөйләшкән сүзе монда килеп ишетелми. Урыс дигәне кайсыларыдыр, әнә ул юан-юан сары йөзле хатыннар шулар микән?

      Бераздан үзләреннән ерак түгел бәләкәйрәк бер өй торганын күрделәр. Галимә сикереп төште дә:

      – Барып карыйм әле, нәрсә икән! – диде.

      – Әтиең күреп калса киткәнеңне…

      – Күрсә… – Тиктормас Галимә инде өйгә барып җитеп, ишек башындагы язуны укып маташа иде. – Л-а-в-ка – Лавка, Мәдинә, лавка!

      Ул арада лавка болдырына бер хатын күтәрелде, Галимәгә елмаеп сүз кушты:

      – Кто ты будешь, девочка? То есть, чья будешь?

      Галимә, бу тагын берәр нәрсә эндәшкәнче дип, арба ягына йөгерде.

      – Нәрсә диде ул сиңа? – Ят апай белән сөйләшкән Галимә үзе дә бик серле булып киткәндәй тоелды Мәдинәгә.

      – Ишетмәдеңмени: туес, диде.

      – Туес?

      Аннары кайтып барганда Мәдинә, Галимәгә карап, авыр көрсенеп куйды:

      – Әй… урысча да өйрәнеп булмады…

      – Һи… «туес» ны өйрәндек лә инде?

      – Аны Рауза да гел әйтә!

      Әле менә, ак миткальне кискәли башлагач, шул базарга бару исенә төште Мәдинәнең.

      – Моны укытучы хатын кемнән отып алды икән? Әллә марҗалардан күрде микән?

      Галимәнең моннан башка да яңалыклары күп иде Мәдинәгә сөйләргә.

      – Ахирәт, сезнең күрше, теге карт алаша, нәрсә эшли, беләсеңме?

      – Ихсанбаймы?

      – Түгел, теге ни… карты!

      – Сибгат абыйны әйтәсеңме?

      – Шуны!

      – Юк, ишетмәдем, – Мәдинә, сүз үзе турында баргандай, нигәдер кызарып китте, – нәрсә булган аңа?

      – Раузага барган.

      – Шуннан? Барса соң?

      – Уф, шушының… Аңламыйсыңмыни?!

      Мәдинә тагын кызарды: шуның сыман нәрсәләрне ничек җиңел генә сөйли ала икән шушы Галимә?

      – Юктыр, кеше сүзедер…

      – Кеше сүзе, – Галимә янә кычкырып көлде, – Рауза үзе исән чакта кешегә сөйләргә сүз калдырамыни? Үзе сөйләгән! «Мин, – дип әйтә, ди, – хәзер, – дип әйтә, ди, – әкияттә яшим, – дип әйтә, ди. – Мин – Зөһрә, Сибгат – Таһир, аебыз – талир, төнне көтеп үткәргән һәр көнебез – үзе бер гомер!» – дип әйтә, ди.

      – Адәм ышанмасны!

      – Ышанмаска, Сибгат карт бит сакалына тиклем кырган! – Галимә янә шаркылдап көлеп сәкегә тәгәрәде. – Күрсәң, кыргач… уң битендә, колак янындарак, кара миңе килеп чыккан! Урысның теге… тәресе!

      Мәдинә СКАЧАТЬ