Яшил кеча. Рашод Нури Гунтекин

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Ҳожар, уларни кутиб турган бўлади; бир вақтлар Исмоилга сув ичирган ҳовучлари билан Ҳусайннинг лабларига ҳам сув томизиб, уни тирилтира бошлайди…

      Неча маротабалаб Шоҳин бу тушлардан уйғонганда қоронғиликдан бўлак нарсани кўрмас, ўзини Фаттоҳ афанди билан ёлғиз қолган ҳолда топарди.

      Ўз тушини бошқаларга ҳассослик билан айтиб берувчи мана шу ажойиб чол Шоҳиннинг биринчи галда мадрасага киши билмас равишда боғланиб қолишига сабаб бўлганди.

      Бола фурсат топди дегунча яна секин ўртоқлари билан қирларда ўйнашни кетарди, лекин энди ораларида бир ажралиш бошланган эди. Қарши тоғнинг ортида ғойиб бўлган қуёш, бошқа болалар учун эртаги кунга қадар ортиқ йўқ эди. Аммо унинг учун бундай эмасди. Қучоғида сувсизликдан ўлган боласи, кўз ўнгида эса кўринмас малакнинг оппоқ машъаласи ила чўлда Ҳожарнинг қудуғидан дардига даво топган Фотима онага қандай ўртоқчилик қилган бўлса, тоғнинг нариги томонида, йўлида давом этаётган қуёшни ҳам шундай таъқиб этар; унинг билан баробар тоғлар, денгизлар ошар эди. Ниҳоят, буларнинг бари битган ерда бир бошқа оламнинг дарвозаси: охират.

      Бу охират нима ўзи?! Бу дунёда биз севган, йўқотган нарсаларга, истаган ва лекин қўлга киритолмаган нарсаларга қовушиладиган ер. Чол Ҳожи Фаттоҳ ўлган кечаси унинг ётоғида навбатчилик қилганларнинг орасида Шоҳин ҳам бор эди. Тонгга яқин уйқусизликдан ҳамма мудрай бошлади. Шундан фойдаланган Шоҳин марҳумнинг юзини бир неча марта очиб кўрди. Энгаги боғланган латта ичида бутунлай кичрайиб сўлган бир чеҳра; фақат кўзлари буришиқ қовоқлари оралиғидан ҳали ҳам қараб турибди; Ҳожи Фаттоҳ, энди ҳеч битмас-туганмас ажойиб туш кўрмоқда; эртага у қора ер бағрига тушгандан кейин кўраётган тушлари яна авжига минади. Унинг кўрганлари ёнида бу дунё нима бўлибди?

      Атрофида кул ва нур оқиб ётган бу абадий дунё билан алоқаси борган сари заифлашар, ёлғиз ибодат вақтида эмас, ишлаётганда ва ўйнаётганда ҳам бир турли зеҳнини охират тушунчаларидан айира олмасди.

      – Ҳа, бу охират ўзи нима?! Атрофида кимдан сўраса ўзи билгандан ортиқ маълумотни ололмас; илк замонларда унга ёлғиз севинч ва бахт берган бу қизиқиш, кетига бориб англашилмас қўрқувлар ва сиқилшллар билай аралашиб, оз-оз хасталик ҳолига сола бошлаган эди.

      Отасининг ўлимидан кейин, уни тоғларга чиқиб кетиб, ўша ерда боқиладиган қўйлар сурувидан айирган ҳам, елкасига хуржунини ташлаб Истанбул томонларга йўл солишига ҳам асл сабаб бўлган нарса мана шу қизиқиш эди.

      Шоҳин афанди ўтирган ерида хотираларининг охири оғирлашиб, елкаларини босишидан қўрққандай ўрнидан турди, ўз сўзини эшитишга жудаям эҳтиёж сезганиданми, рўпарасидаги аллакимга гапираётгандай:

      – Қандай имон эди у ё Раббий, – деди, – ўшанда 325 йилнинг ўттиз биринчи мартига дуч келиб қолганимдами, мен сўзсиз дорга осилиб кетган бўлардим. Бу дунёдан кўзларини юмаётган дақиқада у дунёда яшай бошлашига СКАЧАТЬ