Ибтидо. Дэн Браун

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ кучли қўллар Лэнгдонни ерга қарата ётқизиб, чап қўлини ортига қайирди, бошининг орқасини маҳкам ушлаб, чап ёноғини ўтлоққа ишқаганча ҳаракатлантирмай қўйди.

      – Сен ҳаммасини олдиндан билгансан! – қичқирди соқчи. – Бу ишда сенинг қўлинг бор!

***

      Қироллик гвардияси агенти Рафа Диас тарқоқ меҳмонлар орасидан ёриб ўтганча иложи борича тезроқ тўппонча ёлқинини кўрган жойга етиб олишга интиларди.

      “Амбра Видал хавфсизликда”, ўйлади Рафа шеригининг аёлни полга тортиб, ҳимоя қилаётганини кўриб. “Қурбонга ҳам энди ёрдам қилиш бефойда. Эдмонд Кирш полга қуламасдан аввал ўлиб бўлганди.”

      Диаснинг синчков нигоҳи меҳмонлардан бири ўқ отилмасидан бурун қотиллик ҳақида огоҳлантирмоқчидек минбарга шошилганини илғаганди.

      “Меҳмоннинг ғалати хатти‐ҳаракатини текшириш кутиб туради.”

      Айни дамда Диаснинг битта вазифаси бор.

      Қотилни қўлга олиш.

      Тўппонча ёлқини чақнаган жойга етиб келгач, у мато девордаги тешикни топди, қўлини киргазиб бор кучи билан матони полга қадар йиртиб юборди ва ҳавозалар қалашиб ётган гумбаз ичига қадам ташлади.

      Агент чап тарафдаги фавқулодда ҳолатлар учун мўлжалланган чиқиш эшигига ошиқаётган оппоқ ҳарбий кийимдаги баланд бўйли погонли эркакни пайқаб қолди. Бир неча сония ичида эркак эшикдан чиқиб кўздан йўқолди.

      Диас гумбаз остидаги электрон жиҳозлар оралаб, эркакнинг ортидан чопди ва чиқиш эшигидан чиқиб, бетон зинага дуч келди. У пиллапояларга назар солганда погонли эркак икки қават пастда шошиб кетаётганига гувоҳ бўлди. Диас ўйлаб ўтирмай, бешта пиллапояни биттада босиб, унинг ортидан қувлашга тушди. Қаердадир, пастда эшикнинг шарақлаб очилиб ёпилгани эшитилди.

      Қотил бинодан ташқарига чиқди.

      Биринчи қаватга етиб келиб, Диас қўш табақали чиқиш эшигига отилди. Аммо юқоридагисидан фарқли равишда, бу эшик ланг очилиш ўрнига бир неча сантиметр силжиди, холос. Диаснинг пўлат эшикка урилган елкасида кучли оғриқ уйғонди.

      У қалтираганча ўзини ўнглаб, яна бир марта эшикка ёпишди.

      Бу сафар эшик яна бироз очилиб, муаммонинг илдизи кўринди.

      Жуда ғалати. Эшикнинг ташқи тутқичлари бир‐бирига қандайдир сим билан боғлаб ташланганди. Сим дегани, аслида, ҳар бир испан католигидаги одамда топиладиган мунчоқ доналари эканини билгач, Диаснинг таажжуби ортди.

      “Бу тасбеҳ эмасми?”

      Диас бор кучи билан эшикни яна итарди, аммо тасбеҳ узилмади. Ҳам тасбеҳнинг ўзидан, ҳам унинг узилмаслик хусусиятидан ажабланган соқчи энсиз тирқишдан яхшилаб қаради.

      –¿Hola? – бақирди у эшик ортига. – ¡¿Hay alguin?! (Ҳой, кимдир борми?)

      Жимлик.

      Эшикдаги тирқишдан кўз ташлаб, Диас баланд деворлар ва бўм‐бўш хизматчилар хиёбонини кўрди. Ҳалқани олиш учун кимдир келишини кутиб ўтиришга вақт йўқ. Бошқа чора тополмаган қўриқчи, камзули тагидаги тўппончасини олди. Қуролни чиқариб, э СКАЧАТЬ