Müsibəti-Fəxrəddin / Seçilmiş əsərləri. Наджаф-бек Фатали-бек оглы Везиров

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ olluq.

      İ s k ə n d ə r b ə y. Xala, sən nə diribaş qarısan? Mənəcə nə verərsən sənə bir elə dava verim ki, norəstə cavan olasan?

      N u r c a h a n. Sən mənə nə verərsən sənə bir elə qız tapam ki, şam yandırmaq lazım olmaya, üzünə baxanda günə baxan kimi gözlərin qamaşa. Gərdəni bir qarış, boyu sərv ağacı, ağ üz, qara kirpik, qara qaş, gözləri ala, ahu balası.

      İ s k ə n d ə r b ə y. Qarı, deyirsən eləməzsən.

      N u r c a h a n. Mən? Mən? Eh, məni hələ tanımırsan. Mənə Nurcahan deyərlər. Mənim anam ölsün, tamam vilayətin alış-verişi hamısı mənimlədir. Mən başdan-ayağa sirr dağarcığıyam.

      İ s k ə n d ə r b ə y. Ay sirr dağarcığı, bəlkə mən elə külfət sahibiyəm, onda?..

      N u r c a h a n. Qoca sərçəyə cib-cib öyrədirsən? Sənin nə vaxtındı külfət sahibi olasan, dünənki uşaq ola-ola.

      (Dəli Şirin qapının dalından.)

      Ş i r i n. Görəsən həkimbaşı evdədirmi?

      N u r c a h a n. Həkim, başına dönüm, odludu, qoyma içəri girə, yoxsa xata elər.

      İ s k ə n d ə r b ə y. Dəli də məriz deyilmi? Qoy gəlsin görüm dərdi nədi?.. Hər kimsən içəri gir.

      N u r c a h a n. Mürəxxəs olum, başına dönüm.

      (Şirin daxil olur.)

      Ş i r i n. Paho, paho! Nurcahan qarı, axirətsiz! Nə tez xam yerə şikara çıxmısan?

      N u r c a h a n. Qapıdan belə dur, mənim zırrama dəli ilə işim yoxdu!

      Ş i r i n. Hələ dur! Dur! Yoxsa axırını elərəm… Həkim, qadan alım, verdiyiniz dava qurtarıb, amma uşaq da yaxşıdı.

      İ s k ə n d ə r b ə y. Çox əcəb, artıq lazım deyil?

      Ş i r i n. Bəy, mənim adım Dəli Şirindi. Tamam vilayət məni dəli hesab eləyir, mən bu saat sübut elərəm ki, mən dəli deyiləm. Ancaq ərzimə qulaq asın və sən də, Nurcahan, əlim-ayağım dəyməmiş dur yerində. (Nurcahanı qolundan tutub dartır ortalığa.)

      İ s k ə n d ə r b ə y (stul üstə oturub kənara). Qəribə işə düşdüm.

      Ş i r i n. Həkimbaşı, mən özümü dəli kökünə salmışam ondan ötrü ki, vilayətimizdə həqiqətdə dəli çoxdu və mən neyləyim; bazara girdin gözü qıpıq, sən də ol gözü qıpıq!

      N u r c a h a n. Şirin, and olsun uşaqlarımın canına, sənə beş fətir bişirrəm, məni burax gedim.

      Ş i r i n. Heç mümkün deyil. Dinməz-söyləməz dur yerində, yoxsa burnunu dişimlə qopardaram.

      İ s k ə n d ə r b ə y (kənara). Yaxşı qaravəllidi, axırını görək.

      Ş i r i n. Bəy, bu Nurcahan arvadı ki görürsən, şəhərimizdə beləsi hesabsız çoxdu və bunun özü tamam vilayətdə məşhur övrətdi. Əvvəli bir nazlı, gəl məni gör, dərdimdən öl gəlindi. Nə qədər cahıldı, ötənə-keçənə göz vurardı… Belədi, Nurcahan?

      N u r c a h a n. Yalansa ağrım ürəyinə!.. Dəlinin sözünə inanan özü də gərək dəli ola… Mən sənə nə deyim, hər nə istəyirsən de. İt hürər, karvan keçər.

      Ş i r i n. Həkim, eşitmişsinizmi ki, dəlidən doğru xəbər? Mən elə o dəlilərdənəm.

      İ s k ə n d ə r b ə y. Mən ki həkiməm, səndə bir dəlilik görmürəm.

      Ş i r i n. Dalına qulaq asın! Qocalanda sonra başladı əvvəl miyançılığa. Nə döyülməyi, nə söyülməyi vecinə almadı; arı yedi, namusu atdı dalına. İndi böyük məşğuliyyəti odu ki, gəzər xan evlərini, bəy evlərini, bunun sözünü ona deyər, onun sözünü buna deyər. Hər bir sözün üstə yüz min qeyrilərin bəzəyir. Xudanəkərdə bir xanım cürət eləyib buna istədiyi şeyi verməyə… Vaveyla, vamüsibəta.

      N u r c a h a n. Sənin ki dədənin malını vermirlər… Saqqalına bax, saqqalına.

      Ş i r i n. Nurcahan… Əvvəl ki, sən ağuçu idin, balam, sonra bu mərsiyəxanlıq nə idi?

      N u r c a h a n. Həkim, başına dönüm, mənim nəvəm naxoşdu, Allahı sevirsən məni bu dəlinin əlindən qurtar gedim.

      Ş i r i n. Qoy mən bəyə əhvalatın hamısını nağıl eləyim, sənə bir turp əkim tütünün başından çıxsın, ondan sonra gedə bilərsən.

      N u r c a h a n. Hələ sən get qanqal otla. Mən də Nurcahanam, sənin kimiləri çox xaltalamışam, ay it!

      Ş i r i n. İndi ki, belə oldu, çox yaxşı, çox əcəb… Bəy, sənə mənim canım qurban olsun, bağışlagilən sənə baş ağrısı olur, şəhərə təzə gəlmisən, bizim yerin gərək əcayib-qərayib işlərin öyrənəsən.

      İ s k ə n d ə r b ə y. Əvvəldən gərək olmayaydı, çünki başlamısan, söylə görüm axırı nədi.

      Ş i r i n (Nurcahana). Ay imansız qarı, sən haman Nurcahan deyilsən ki, Nəzərəli bəyin qızının əvəzində Şahqulu bəyə öz qardaşın arvadın göstərdin, nə qədər onu yedin?

      N u r c a h a n. Yalançının atası dərin yatsın! Yalançının atasının qəbrində donquz bağlayım!

      Ş i r i n. A imansız dılğır qarı, sən haman Nurcahan deyilsənmi ki, Şahbaz bəyi aldadıb apardın, biçarəni Qulaməli bəyin tələsində öldürdün.

      N u r c a h a n. A səni görüm dizin-dizin sürünəsən! A səni yaylımı gülləyə rast gələsən! Ay tünbətün oğlu, bu sözlər nə sözlərdir ki, özündən qayırırsan?

      Ş i r i n. Səni gərək ağladım, hələ harasıdı… A qarı, de görüm, sən deyildinmi təziyə yerində Hacı Tanrıverdinin arvadının ətək qızıllarının səkkizini kəsib yasavul qabağında polisxanaya gedən?

      N u r c a h a n. Axırı necə oldu, a beyman! Axırda taqsırlı kim oldu, a bihəya?

      Ş i r i n. Axırı necə olacaq, pristav qızılları məzdədi, səni də buraxdı.

      N u r c a h a n. Yalançının evinə od düşsün! Yalançının balaları qırılsın! Yaxşımı?

      Ş i r i n. Bunlar olsun yalan. İndi mənim özümün başıma gətirdiyin məğlətəni bəyə ərz eləyim; günlərin bir günündə…

      N u r c a h a n. Daha bəsdir, qapıdan belə dur. Vallah, yoxsa bir oyun oynayaram tamam şəhər bura tökülər. Belə dur, cəfəng oğlu cəfəng. (İstəyir getsin.)

      Ş СКАЧАТЬ