Türk hekayələri. Коллектив авторов

Чтение книги онлайн.

      Səhər dükana gələndə Sabih əfəndi gördü ki, tələyə cavan bir siçan düşüb. Siçanın ağzında ipək və kauçuk qırıntıları vardı. Sevindi:

      – Bir düşməndən qurtardım, – dedi.

      Nəticə:

      Dünyada çox insanlar tanıyıram ki, onlar da şamçı Sabih əfəndinin siçanı kimidirlər.

      Rəşad Ənis Aygen

      ÖLMƏYƏN İNSANLIQ

      Gecə yarısıdır.

      Ay getdikcə saralır, yastı-yapalaq evlərin arxasına girib qeyb olurdu… Səma yavaş-yavaş qaralmaqda idi. Ulduzlar göylərə mıxlanmış qəndillər kimi bir yerdə durub səyrişirdilər.

      Qüdrət heysiz ayaqlarını zorla sürüyürdü. Cırıq pencəyinə bərk-bərk bürünmüşdü. Üşüyürdü. Dişi dişinə dəyirdi.

      Qüdrət ağlayırdı, amma gözlərindən yaş gəlmirdi. Ağlamaqdan göz yaşları qurumuşdu, çünki…

      Qüdrət ac idi. Neçə gündən bəri onun dilinə yemək dəyməmişdi. Son dəfə nə vaxt yediyini xatırlamırdı. Bəlkə on gün bundan əvvəl? Xeyr! İyirmi gün… Xeyr… Bir ay… Bəlkə daha çox.

      İnsan acından asanlıqla ölmür…

      Qüdrət kimsəsiz məhəllələrdə, dalanlarda qapılara qoyulmuş zibil qablarını ehmal-ehmal eşələyərək tapdığı qaralmış və kif basmış çörək qırıntıları ilə gününü keçirirdi.

      Bir gün yenə zibil qabını eşələyəndə bir sümük tapdı. Az qala insan olduğunu yaddan çıxarıb sümük parçasını gəmirmək istədi…

      Qüdrətin heç kimi yox idi. Nə atası… Nə anası… Nə qardaşı… Nə də dostu! Ağlı kəsəndən bəri bir varlı evində nökərçilik edirdi. Sözdə onu övladlığa götürmüşdülər. Amma gecə-gündüz işlədirdilər. Evləri süpürür, beşik yırğalayır, qab-qacaq, paltar yuyurdu.

      Qüdrət on altı yaşına çatanda da evin kiçik xanımları zərrə qədər utanıb-sıxılmadan özlərinin ən kirli, ən iyrənc paltarlarını hırıldaya-hırıldaya onun qabağına atırdılar. «Yu!» deyirdilər.

      Bir gün Qüdrətin «ana» deyə hörmət etdiyi evin yaşlı xanımı paltar yuyarkən onu sıxışdırmışdı. Əvvəlcə qollarını sıxmış, yanaqlarını çimdikləmiş, sonra da güclə dartıb nökərin yataq otağına aparmışdı…

      Üstündə ehtirasla tövşüyən, bədəni tuluqlaşmış bu yaşlı qadından Qüdrət diksinmişdi.

      O gündən sonra Qüdrət həmin evdən qaçdı. Bir müddət küçələrdə qəzet satdı. Sonra baqqal şəyirdi oldu… Müharibə başlayanda əsgərliyə getdi…

      İki aydır ki, əsgərlikdən qayıdıb…

      Lakin indiyə qədər iş tapa bilməyib. Ən adi bir iş üçün müraciət etdiyi qapılardan təhqir edib qovurdular.

      Vətənə xidmət etmiş bir adamın mükafatı bu idimi?

      Qüdrət insanlığa nifrət edirdi…

      Qüdrət özünün insan doğulmuş olduğuna lənət yağdırırdı.

      Başını əyib yerdə yem axtaran bir köpək, bir həşərat, hər halda, ondan daha bəxtiyar idi.

      Qüdrət gedirdi…

      Küçədə ondan başqa heç kim yox idi. Yalnız o və onun kölgəsi vardı; gah div boyda uzanan, gah ayaqları altında qeyb olan, sağa düşən, sola qıvrılan, divara dəyən oynaq bir kölgə.

      Qüdrət bir yeməkxananın vitrini qarşısında durdu. Dükan hələ bağlanmamışdı. İçəridən yemək qoxusu gəlirdi. Qapıya sinib içəri baxdı. Yeməkxana boş idi. Yalnız şişman bir adam küncdəki masalardan birinin arxasında oturub iştahla yemək yeyirdi.

      Qüdrətin gözləri qaraldı. Başı СКАЧАТЬ