İşığın oyunu. Tanrını axtaran detektiv. Stephen Smoke

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ olduğu barədə bir qədər yayğın danışırdı. Sözlərinə görə, onun harada olması və nə görməsini bilməyimin mənası yoxdur. Tanrının yanına gərək özün gedəsən.

      İçimdəki arsızlığı boğa bilməyərək, soruşdum:

      – Və bu kiçik mistik səyahət ona neçəyə başa gəlib?

      – Mən də eyni sualı soruşdum. Bilirsən, nə cavab verdi?

      – Nə?

      – Heç neçəyə.

      – Heç neçə? Bir qəpiksiz?

      – Dedi ki, yalnız yemək və yol xərcini ödəyib və bütün xərc yüz dolları keçməyib.

      – Sən zarafat edirsən. – bir anlıq Valeridən günə iki yüz dollar qonorar tələb etdiyimə utandım, amma qiyməti endirəcək dərəcədə yox.

      – Əsla.

      – Özü də bu, əsl "səyahət" olub? Bir coğrafi məntəqədən, digərinə?

      – Sənin sualın yenə mənimki ilə üst-üstə düşdü. Mən düşündüm ki, söhbət köhnə mövzudan gedir: “səyahət səni Tanrıdan ayıran məsafəni aradan qaldırmaq deməkdir”. Bu mənim tam ürəyimcədir, xüsusən də ona görə ki, mənim təyyarədə uçmaqdan zəhləm gedir. Amma, rəfiqəmin sözlərinə görə, bu Maks onu əsl səyahətə aparıb.

      – Amma təsadüfən ünvan onda qalmayıb, eləmi?

      Syuzi gülümsədi.

      – Yox. Dedi ki, onun kimi etmək istəyirəmsə, Maksın yanına getməliyəm. Maksın yeganə tələb etdiyi şey, onların getdiyi yeri heç kəsə deməməkdir.

      – Amma, Maks bundan nə qazanır? Əgər o pul almırsa… Başa düşmək olmur.

      – Hə, razıyam, bir məna tapmaq olmur. Amma, deyə bilərəm ki, onun mənim rəfiqəmin həyatını xilas etdiyinə həqiqətən inanıram. Sözün düzü, qalan şeylər heç vacib də deyil. O, kömək almışdı. – Syuzi yenə susub, bir qurtum aldı. – Həqiqətən qəribədir: rəfiqəmlə görüşdüyüm günün sabahı "Tanrını tapmağa kömək edə biləcək birini tanıyırsanmı?" – sualı ilə yanıma gəlirsən.

      – Elədir. Bəs, bu Maks harada yaşayır?

      – Görünür, artıq qarmağa ilişmisən, – deyərək, Syuzi gülümsündü.

      – Əmin olma.

      – O, Myuir meşəsində yaşayır.

      – Orada heç kəs yaşamır. Bu meşə ştat hökumətinə məxsusdur.

      – Maks orada yaşayır.

      – Zarafatı burax.

      – Mən, rəfiqəmin dediklərini təkrar edirəm.

      – Daha dəqiq ünvan demədi? Myuir meşəsi ağaclarla doludur.

      – Tamalpays dağına gedən yolun üstündə, meşəylə bir və ya iki mil getdikdən sonra, sol tərəfdə, piramida kimi toplanmış on qaya parçası ilə qarşılaşacaqsan: dördü aşağıda, onların üstündə üçü, daha sonra ikisi və ən üstdə biri. Orada dönüb, maşını yolun kənarında saxlamaq üçün yetərincə yer var. Qayaların arxasından meşəyə aparan cığır var. Böyük olmayan bir çaya çatacaqsan. Orada, deyəsən, mağara var. Sən onu görməyəcəksən, amma, Maks səni görəcək. Əgər, o, səninlə görüşmək istəsə, işarə verəcək.

      – Sən bütün göstərişləri, sanki, əzbər öyrənmisən. Özün ora getməyə hazırlaşırsan?

      – Mən bu haqda düşünmüşəm. Ancaq, qərar verdim ki – yox, indi yox.

      – Niyə?

      – Mən hələ hazır deyiləm.

      – Tanrıyla görüşməyə?

      – Yəgin ki. Baş verənlər rəfiqəmin həyatını dəyişib. Mənə də maraqlıdır, amma, mən hələ bu dəyişikliyə hazır deyiləm. – Syuzi yavaşıdı. – Hazır olmaq lazımdır.

      – Mənim müştərim, şübhəsiz ki, hazırdır.

      – Hə, əlbəttə. Yeri gəlmişkən, bir şərt də var. Maksla yalnız gecə görüşmək olur.

      – Ümid edirəm ki, söhbət mütləq gecə yarısından, və ya buna oxşar bir şeydən getmir?

      – Yox, sadəcə havanın qaralması lazımdır. Görünür, o, gündüzlər meditasiya edir və ona mane olmalarını xoşlamır.

      – Sənə elə gəlmir ki, bütün bu əhvalat son dərəcə qəribədir? Mağara, gecə vaxtı ?

      – Məni, hansısa bir tipin adamları bir turist grupu halında Tanrıyla görüşə aparması, həqiqət axtaranlar üçün, "Club Med" fikrinin özü təəccübləndirir. Amma buna başqa necə münasibət bəsləyəsən?. Düşünürəm ki, Maksın göstərdiyi xidmət, müəyyən mənada yeganədir.

      3

      Həqiqəti axtarmaq uşaq oyunu deyil

      Hər hikmət sahibi bunu deyə bilər

      Öyrəndiyin hər şeyi yadından çıxart

      Bəxtə-bəxt üzmək istəyirsənsə əgər

      Valeriyə zəng edib öyrəndim ki, iki saatdan sonra mənimlə ofisimdə görüşmək istəyir. Hələ bir qədər vaxtım var idi və mən "Ramada"– otelinə baş çəkərək, oradakı yoldaşım, barmen Con ilə söhbət etmək qərarına gəldim. O, mənə məlum olan bir-neçə digər həmkarları kimi "Anonim alkoqoliklər" – cəmiyyətinin üzvü idi.

      O, mənə bir fincan köpüklü, alkoqolsuz "Myussi" süzdü və biz "Oakland Athletics"in işlərini, xüsusilə də, oyunçularına onların 70-ci illərin başlanğıcındakı nəsildən heç nə ilə fərqlənmədiklərini təlqin etmək üçün, komandaya hər il yeni başlayanları cəlb etmək ideyasını müzakirə etdik. Əslində bunu daha çox özümüzə təlqin etməyə çalışırdıq. Çünki komanda uzun zaman idi ki, qələbə qazanmırdı.

      Barın körfəzə baxan küncündə bir oğlan "Yenə həmən keşikçi qülləsi"ni oxumağa başladı. Basanova ritmindəki nəğmə, sonu olmayan elektrik çırtıltısını xatırladırdı.

      60-cı illərdə, biz dostlarımızla Bob Dilanın bu klassik “musiqisinə” Cimmi Hendriksin ifasında tez-tez qulaq asıb, şeirin gizli mənasına nüfuz etməyə çalışardıq. Lirikanın arxasından açıq-aşkar nə isə apokaliptik bir şey görünürdü və bəzən bizə elə gəlirdi СКАЧАТЬ