Gəncəli müdrik. M.Ş.Vazeh. Əlisa Nicat

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ bənzər bir ifadəylə başını tərpətdi:

      – Ola bilər.

      Xan onun sözlərinə əhəmiyyət verməyərək:

      – Hacı Əbdürrəhmanın anasının yasında vardınmı? Hacı Abdullaynan? – soruşdu.

      – Bəli, – Şəfi bu dəfə tutqun halda cavab verdi. Ağzındakı son tikəni udan Hacı Qafur:

      – Bəli, bəli, – dedi. – Mən də ordaydım. Amma yaman da mübahisə düşdü ha…

      – Deməli, Hacı Abdullaynan aşnaydın?

      Şəfinin dodaqları titrədi.

      Xan dinmədən başını aşağı dikib dayanan Şəfini süzdü…

      Nəhayət, içəri girən nökərə sarı döndü. Əllərini yudu, sildi. Hacı Qafur da əllərini yuyub siləndən sonra, nökər süfrəni yığışdırmağa başladı.

      – Hə…

      Hacı Qafur yerində rahatlanıb, Şəfiyə tərəf döndü:

      – Hə, necəsən? Otur, otur…

      Şəfi gözucu səndələ baxdı, amma oturmadı. Hacı Qafur bundan razı halda xana sarı döndü:

      – Yaxşı, nə deyirsən?

      Xan gözlərini Şəfidən ayırmadan:

      – Pis oğlana oxşamır, – dedi.

      Nökər iki qəlyan gətirdi. Xan qəlyanın birini alıb:

      – Qələmdan gətir, – dedi.

      Nökər getdi. Hər ikisi qəlyanı sormağa başladı. Bayırdan şən uşaq çığırtısı eşidildi. Kimsə tup-tupla qaçdı. Sonra ayaq səslərinin sayı çoxaldı. Kimisə hədələyən qadın səsi eşidildi. Nökər əlində qələm-kağız içəri girdi. Xan başıyla Şəfiyə işarə edərək:

      – Otur, baxtını sına, – dedi.

      Cavan rəngi azca qaçmış halda səndələ yanaşdı, oturdu. Ayaqlarına xoş bir dinclik axdı. O, belə imtahanlardan çox çıxmışdı. Ancaq nədənsə heç birində indiki qədər həyəcanlı olmamışdı. Barmaqları titrəyirdi. «Yəqin ki, aclıqdandı» – deyə düşündü, O, barmaqları arasındakı gözəl, iri qaz lələyinə baxdı. Nə yazsın? Çox fikirləşmədi. Lələk sürətlə ağ vərəq üstə sağdan sola tərpənməyə başladı. Otaqda lələk cırıltısı və xanın fısıltısından başqa səs eşidilmirdi. Gah bu, gah da o biri səs qalib gəlirdi. Şəfi yazını bitirib ayağa qalxdı. Vərəqi xana uzatdı. Nəzərləri ani olaraq xanın iri barmaqlarındakı zümrüdqaşlı üzüklərə sataşdı.

      Xan vərəqi aldı, o yan-bu yana tutub xeyli baxdı. Ancaq nədənsə daha Şəfinin ürəyi bayaqkı kimi həyəcanlı döyünmürdü. Nəhayət, xan gülümsədi. Bunu görən Hacı Qafur yerindən qalxıb vərəqə sarı boylandı.

      – Bəh, bəh, – dedi.

      Xan yenidən Şəfiyə baxdı. Ancaq bu dəfə nəzərləri xeyli həlim idi.

      – Bəli, xəttin də yaxşıdır, sözlərin də…

      Şəfi təbəssümünü güclə boğdu. Beyt onunku deyil, Hafizin idi.

      Xan qapıda dayanmış nökərə:

      – Züleyxanı çağır, – dedi.

      Nökər gedəndən sonra İbrahim xan qəlyana qullab vurub, yenə iti, sınayıcı nəzərlərini Şəfiyə zillədi.

      – Bilirsənmi kimə dərs deyəcəksən?

      Şəfi astaca:

      – Xeyr, – dedi.

      – Mənim qızıma.

      Xan verdiyi xəbərin böyük təsirini gözləyərək, Şəfinin üzünə baxdı. Ancaq onun qarşısındakı yoxsul mirzənin yalnız qaşları azca çatılmışdı.

      – Özün bilirsən ki, – xan ağır-ağır danışmağa başladı, – sənin haqqında şəhərdə çox da yaxşı söhbətlər getmir. Bütün Gəncədə çox az ağzıdualı mötəbər adam tapılar ki, sənin barəndə yaxşı sözlər danışsın. Amma bunların hamısı, necə deyərlər, bir saman çöpüdü. Lap kafir də olsan, mən sənin təmiz, doğruçu, namuslu adam olduğuna inanıram. O səbəbə ki, əvvələn, Hacı Qafur sənə inanmasaydı, heç vədə mənim evimə gətirməzdi, saniyən özüm də söhbətlərdən bəzi şeylər götürmüşəm.

      Şəfi nəzərlərini aşağı dikib dayanmışdı. Yalnız hərdənbir, xan səsini ucaldanda başını qaldırıb ona baxırdı. Yanaşı otaqda yüngül ayaq səsləri eşidildi, qapı açıldı.

      Otağa bəstəboy, gənc, gözəl bir qız daxil oldu. Başında qızıl saplarla haşiyələnmiş araqçın, əynində qırmızı xaradan çəpkən, naxışlı ipək don var idi. Ayaqlarına gümüş işləməli parça çəkilmiş başmaq geymişdi. Qız otaqda yad adam görüb qızardı.

      İbrahim xan əlinin işarəsiylə onu çağırdı.

      – Qızım, bu kişini sənə dərs deməyə çağırtdırmışam.

      Xan hələ də ayaq üstə başını aşağı dikib dayanan Şəfini göstərdi. Şəfi o dəqiqə hiss etdi ki, xan «kişi» deməklə qıza müəllimiylə onun arasındakı yaş fərqini xatırlatmaq istəyir.

      – Bu da xətti. Bax, gör bəyənirsənmi?

      Qız məlahətli yerişlə atasına yanaşıb vərəqə sarı boylandı.

      Şəfi başını qaldırdı. Qız dodaqlarında incə bir təbəssüm, başıyla xətti bəyəndiyini bildirdi. Sonra başını qaldırıb cavana baxdı.

      Şəfi daha qıza sarı baxmadı. Amma yalnız indi düşündü ki, hələ xoşbəxtlikdən həmişəlik uzaq düşməmişdir. Tale hər an insanı xoşbəxt edə bilər.

      – Yaxşı, sən də get, sabah səhər çörəyini yeyib gələrsən…

      Şəfi qəlbində xana qarşı birdən-birə nifrət duydu. Çevrilib otaqdan çıxdı. Dəhşətli surətdə acdığını da elə bil indi hiss etdi.

      Küçəyə çıxanda sevincli, qəmli hisslər qəlbini çulğalamışdı. Nə isə gizli bir ümid və bu ümidin yolunu kəsən ümidsizlik dağları…

      Evdə də yeməyə heç bir şey yox idi. Evdə deyəndə yəni məsciddə… «Yenə Gülpəri xalagilə gedimmi?»

      – Ehey, yatmısan, ya sərxoşsan?

      Şəfi diksinib yoldan çəkildi. Fayton СКАЧАТЬ