Dağlar. Aşıq Alqayıt
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Dağlar - Aşıq Alqayıt страница 4
Kababı yandıraq közə, bir də gəl.
Bir mənəm, bir xəyal, bir həzin tütək,
Möhnət olan yerdə nə gül, nə çiçək?
Üzərrik yığmışam sənə bir ətək,
Qoymaram gələsən gözə, bir də gəl.
Alqayıtam, eldə qəm çəkə-çəkə,
Biganə qalmadım anda, məsləkə.
Bu qədər möhnətə, bu qədər yükə,
Çətin ki, ürəyim dözə, bir də gəl!
Bəs hani?
Bu həmin qayadır, o həmin gədik,
Hanı gəncliyimin izi, bəs hanı?
O ülvi neməti görən neylədik,
Kimlər məhv eylədi bizi, bəs hanı?
İllərin möhnəti yaşa toxunub,
Bahar ömrüm yoxsa qışa toxunub?
“Gizlən-qaç” oynunda daşa toxunub,
Çapılan ayağı, dizi bəs hanı?
Heç nəyə marağım yoxdur, inanın,
Döndü göz yaşıma hökmü zamanın.
O itən gəncliyin, o pak vicdanın,
Xəyalı məndədir, özü bəs hanı?
Baxışı vüqarlı, andı dəlisov,
Lalam hüzurunda, dinəmmirəm – of!
EIə bil səngiyib o çınqı, o qov,
Yandırmır atəşi, közü bəs hanı?
Qısqanclıq gödəlib, kinlər azalıb,
Nalələr, fəryadlar, ünlər azalıb.
Elə bil, təqvimdə günlər azalıb,
Ömür yaxalamır yüzü, bəs hanı?
Əyiləm önündə qibləgah kimi,
Düşəm ayağına səcdəgah kimi.
Şikarı bağlanmış bir səyyah kimi,
Dolanmır çəməni, düzü, bəs hanı?
O günlər məhv oldu, itdi, Alqayıt!
Yerində qüssələr bitdi, Alqayıt!
Deyəcəklər, öldü, getdi Alqayıt,
Yadigar söhbəti, sözü, bəs hanı?
Söyüdlər
Baxdım sərhəd boyu ağlatdı məni,
Tikanlı, məftilli, simli söyüdlər.
İllər ayrısıdır, il dustağıdır,
Gözləri qan yaşlı, nəmli söyüdlər.
Bir elin doğması, həm yadısınız,
Könül ahısınız, fəryadısınız.
Siz də bu torpağın övladısınız,
Ay həzin laylalı, bəmli söyüdlər.
Alqayıtam, müjdə gətirin mənə,
Bükün bir kağıza, ötürün mənə.
Vətən birliyini yetirin mənə,
Pərişan söyüdlər, qəmli söyüdlər.
Altinda
De, hardasan, ey Zərduştüm, Hörmüzüm,
Əsir qaldıq bu gərdişin altında.
Həqiqətlər, əfsanələr puç oldu,
Zəhər daddıq nəvazişin altında.
Yeyəmmədik, qana döndü payımız,
Haysız qaldı harayımız, hayımız.
Buza döndü baharımız, yayımız,
İsinmədik al Günəşin altında.
Soran yoxdur, bu nə dağdı, düyündü?
El ağladı, bədxah ona söyündü.
Nəzarətsiz, haqqsız, muzdsuz üyündü,
Neçə mahal, neçə dişin altında.
Nə ad verim bu zamana, bu çağa?
Qəm göyərir, baxsan hansı bucağa.
Kəc baxdılar, daş atdılar ocağa,
Külə döndü kabab şişin altında.
Ay Alqayıt, zər taxtına güvənmə,
Bu çağına, bu vaxtına güvənmə.
Tərəqqinə, şeş bəxtinə güvənmə,
Yek gizlənib həmin şeşin altında.
Sən dəymə!
Sənə görə yaman dəymədüşərəm,
El dəysin xətrimə, təkcə sən dəymə.
İldırım kükrəsin başımın üstə,
Sel dəysin xətrimə, təkcə sən dəymə.
Qəriblik görmüşəm, neçə dağ-aran,
Ayrılıq könlümü eyləyib viran.
Bir ömrü yarıya bölüb aparan,
İl dəysin xətrimə, təkcə sən dəymə.
Şahidi olmuşam hər toyun, yasın,
Qoy, məni qüssələr, qəmlər çulğasın.
Qönçələr ah çəksin, çiçək qarğasın,
Gül dəysin xətrimə, təkcə sən dəymə.
Alqayıt heç kəsdən inciməz, inan,
Bakı nalə çəkib, inləsə Şirvan.
Gəncə, Təbriz, Tehran, Qarabağ, Muğan,
Mil dəysin xətrimə, təkcə sən dəymə.
Qal, Kərəm
Əsli və Kərəmin qəbri üstündə.
Məzarını ziyarətə gəlmişəm,
Yar eşqi ilə bir “Kərəmi” çal, Kərəm.
Sən yanalı müqəddəslik yanıbdı,
Heyrətlərə, qüssələrə dal, Kərəm.
Əsli uçub, düymə qalıb əlində,
Sevgi andı bəstələnib dilində.
Bir atəşsən, od gizlənib külündə,
Əsrlərdən qisasını al, Kərəm.
Ahın, ünün bir vüsala möhtacdır,
Bu istəyin kainata nur saçdı.
Sənin odun zülmətlərə yol açdı,
Dayanmışam hüzurunda СКАЧАТЬ