Дәрья башы / Исток вселенского. Ахат Гаффар

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ халыкка, җигүле атларга, биек манаралы мәчеткә карап барды.

      Олы капкасы шәрран ачык (ни ачылмас, ни ябылмас хәлдә карга күмелгән), асты – таш, өсте агач булган бер йорт яныннан узып баралар иде. Аларның юлын бүлеп, әлеге капкадан бер төркем малай-шалай йөгерешеп чыкты. Сафиулла атын туктатып торырга мәҗбүр булды. Кайсы кай тарафка чәчелгән малайларны карашы белән озатып калгач, малай Сафиулладан:

      – Болар кем була? – дип сорады.

      – Танымадыңмыни? Шәкертләр ләбаса!

      – Ә бу мәдрәсәмени?

      – Мәдрәсә шул. «Мотыйгия» мәдрәсәсе, диләр аны.

      – Син әйткән хәзрәтнекеме? Кем әле…

      – Шуныкы шул. Мотыйгулла хәзрәтнеке.

      – Мине шунда бирәләрмени?

      – Белмим тагы. Җизнәң шулай дип әйткәние әйтүен.

      Кузгалып киттеләр. Бераз баргач, бер йортка камчы сабы белән төртеп күрсәтеп, Сафиулла: – Ә менә бусы Галиәсгар җизнәң белән Газизә апаңнар йорты булыр,– диде.

      – Мине шушында илтәсеңмени инде син, Сафиулла абзый?

      – Башта үзебезгә төшәбез әле. Аннары, аннары…

      Ниһаять, туры ат чаттан бер тыкрыкка борылды да җыйнак агач йортның капка төбенә җитеп туктады.

      – Әлхәмделилла! – диде Сафиулла һәм, авыр гына кузгалып, чанадан төште, бияләйләре белән шап-шоп иттереп, өс-башын какты.

      Аның сүзен Фатыйма:

      – Аллага шөкер, – дип куәтләде.

      Башта малай, аннары хатын, чыбылдык астыннан иелеп чыгып, карга аяк бастылар. Аларның аяк астында кар шыгырдады.

      Малай кар сарган утыртма куак читәнне, аның буена көрәп өелгән кар көртен, түбәсез, кыйшайганрак капканы, аның нәкышле келәсен, бер тәрәзә төбендәге яран гөлен күзеннән кичерде.

      – Ай Алла, күрче, бар дип тә белмиләр, – дип сөйләнде Сафиулла. – Кая олактыгыз? – дип кычкырды. – Ачыгыз җәтрәк! – Ул кече капканы шыгырдатып ачты һәм, тагын риза булмыйча: – Җүннәп карын да көрәп куймаганнар, – дип сукранды.

      Ачык капкадан бер эт йөгереп чыкты да аяк астында буталырга тотынды, чананы иснәштергәләде дә, малайга карап, юаш кына өреп куйды. Малай ятсынып кына аның сыртыннан сыйпады.

      Тәрәзәдә хатын-кыз йөзе чалынды. Шундук ишек ачылган, кар шыгырдаган авазлар, хатын-кыз, ир-ат тавышы ишетелде:

      – И-и…

      – Кайттылар!

      – Сөбханалла!

      – Көтә-көтә көтек булдык инде…

      Кече капкадан иң әүвәл яланөсле, башына шакмаклы, чуклы шәл генә бөркәнгән бер хатын килеп чыкты да:

      – Нихәл кайттыгыз соң? – дип эндәште.

      Сафиулла аңа кырыс кына:

      – Ару гына әле, – дип җавап бирде.

      – Иншалла, иншалла, – дип сөйләнде әлеге хатын һәм, малайны абайлап, Фатыймага: – Шәкерт малай шушымыни инде? – дип сорады.

      – Кем булсын тагын? – диде Фатыйма, аны баштанаяк күзәтеп. – Берәр биләмгә җыендың мәллә – чулпы чыңлатып йөрисең?

      – Ә-э, СКАЧАТЬ