Die versoeking van Thomas Maas. Chris Karsten

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kam. Eers dán draai sy haar gesig na haar gespreksgenote terug, beëindig die kontak. Of ’n mimiese boodskap?

      “Thomas!” sê Donna. “Hoe lank gaan jy nog besig wees? Ek’s regtig bekommerd, tant Lizzie sê hy’s nooit so laat uit nie.”

      “Goed, ek’s op pad.”

      Hy staan op.

      By haar raak hy met sy vingers aan haar arm: “Jammer oor die onderbreking.”

      Sy haal ’n skouer op, leun effe na hom oor en fluister vertroulik met ’n warm asem: “As die baas bel … ” Hou haar hand dan formeel vir hom. “Sien jou later, meneer Maas. Groete by die huis.”

      Haar hand is warm en sag, en op pad kar toe dink hy: Amalia Rojas het ’n vreemde uitwerking op hom. Is dit hoe alle mans haar ervaar? En hoekom geen ring aan daardie trouvinger nie?

      Maar dan skuif hy haar uit sy gedagtes uit, dwing sy aandag na Donna se oproep en sy skoonpa. Waar kan hy wees? En maak dit saak? Hoekom kan hulle Rolf tog nie in vrede los om sy eie lewe te lei nie? Hoekom hom soos ’n kind oppas? Orige ou Lizzie voor in die koor.

      Thomas stop by Blue Haven se sekuriteit en vee die kaart oor die valhek se oog. Hy leun by die venster uit, ken omtrent al die wagte. Een kom uit die verligte wagkamer.

      “Roy, meneer Rolf is weg, het jy hom dalk hier sien uitgaan?”

      “Ja, meneer Rolf het nog gegroet en gesê hy stap gou winkel toe.”

      “Stap? Hy’s sonder sy kar uit?”

      “Meneer Rolf hou mos van stap.”

      “En hoe laat was dit?”

      “O, so vyfuur, meneer Maas, so spitstyd, jy weet, toe almal van die werk af huis toe begin kom het.”

      Thomas ry in, verby rye meenthuise met netjiese tuine. 32 is Rolf s’n, 34 Lizzie s’n. Lizzie ontferm haar al oor Rolf van hy ’n wewenaar is. En praat van die duiwel! Hy sien hoe sy hom onder haar stoeplig inwag. Donna moet haar laat weet het.

      “Hy’s nog nie terug nie,” sê sy met ’n armswaai na 32. “En hy’t nie eers gegroet sodat mens darem weet waarheen hy gaan nie.”

      “Hy’s mos winkel toe, of hoe?”

      “Dit het hy nie vir my gesê nie, anders kon hy vir my twee tamaties saamgebring het. Toe ek weer sien, piekel hy hek toe.”

      “Doen hy dit gewoonlik? Sê hy altyd vir tant Lizzie wanneer hy winkel toe gaan, of waarheen ook al?”

      “Altyd. Dalk het ek hom nie hoor klop nie, met dié dat ek die radiostorie sit en luister het. My verbeel ek hoor iets, maar toe ek uitkyk, trek hy al doer.”

      “Daar was niks snaaks aan hom nie? Ek bedoel, hy’t nie vroeër laat val dat iets hom pla nie?”

      “Niks van daai aard nie. Rolf is Rolf, hy’s elke dag dieselfde. Dalk bietjie meer verstrooid, maar dis mos hoe ons almal raak, in hierdie verstrooide jare. Hy’t gister sy sleutels hier by my kom soek. Sondagoggend, ja. Gesê hy moet daar by julle gaan eet en hy kry nie sy sleutels nie. Was mos Florie se verjaardag, as ek dit nie mis het nie. Ewentwil, ek loop soek toe saam met hom. Ons keer die hele huis om. Later sê ek wag, nou eers bietjie tee vir krag. Ek haal die melk uit, en daar lê die sleutels in die yskas! Kan jy glo?”

      “Dankie, tant Lizzie. Ek’s seker hy’t net by een van sy vriende gaan kuier en tred verloor met tyd. En sy selfoon hier vergeet. Laat ek gaan kyk of ek ’n spoor in sy huis kry.”

      “Ek sal kom help,” bied sy aan. “Waarna soek ons?”

      “Dis al amper tienuur, verby slaaptyd, ek sal regkom.”

      Rolf en Patricia het afgeskaal tot net twee slaapkamers ná sy aftrede. Veertig jaar ’n onderwyser in dieselfde skool, veertig jaar in dieselfde groot huis in Randburg, Donna en Neels se grootwordplek. Rolf is ’n gewoontedier, haat dit as sy roetines versteur word. In die stilligheid vermoed Thomas dat Rolf sy vrou erg verkwalik het dat sy hom alleen agtergelaat het toe sy ten laaste nie meer die krag kon opvorder teen haar siekte nie.

      Hy stap in. Eetkamer, sitkamer, kombuis alles oop. In die hoek van die sitkamer staan sy teleskoop. Rolf sê hy soek ’n bewoonbare planeet, verkieslik in ’n ander galaksie, want aardbewoners het hierdie een nou so opgeneuk dat dit nie meer lank gaan hou nie. En hy vat vir Antonie en Patty en Florie saam, hulle verdien ’n beter, ongeskonde plek. Dol oor die drie kleinkinders. Hy leer Antonie van sonnestelsels, supernovas en swartgate, speel vir Patty cd’s van duette vir klarinet en tjello uit Bach se Engelse en Franse suites, gesels met Florie oor boerperde, arabierperde, volbloedperde, en oor Pegasus en Bucephalus.

      Thomas dwaal deur die huis. Niks vreemds of uit plek wat hom opval nie. Vir ’n man wat sy hele lewe ’n vrou gehad het, leef Rolf nie slordig nie. Dalk te wyte aan die orde van sy wiskundige brein: wiskundeboeke apart van musiekboeke, musiekboeke apart van sterrekundeboeke. Asof hy sy liefde vir wiskunde en vir musiek en vir die astronomie in drie afsonderlike kompartemente uitleef.

      Thomas besef opnuut hoe sleg hy sy skoonpa eintlik ken. Oppervlakkig, ja, langer as twee dekades al. Maar wat in Rolf Geyer se private kop en hart aangaan, daarvan het hy geen benul nie. Hy het hom verheug gesien by die geboorte van die tweeling, en weer later met Florie. En hy het hom somber en aangedaan gesien op skoonma Pat se begrafnis. Dit is al emosies wat hy van Rolf ken. Hy en sy skoonpa leef by mekaar verby, hulle geselsery is sonder innigheid, algemeen, oor banaliteite soos sport en politiek. Oor sy kleinkinders gesels hy met Donna, sy lieflingdogter. Vir Donna sal hy sekerlik ook wil saamvat na sy suiwer, onbesoedelde eksoplaneet, bestem vir net goeie mense.

      In Rolf se ruimteskip sal daar vir hóm, Thomas, nie plek wees nie. Hy wonder soms oor Rolf se wrewelrigheid teenoor hom. Nee, wrewelrigheid is dalk te erg, eerder mishae. Sy skoonseun het Rolf Geyer nog altyd mishaag.

      Thomas ontken dit nie. In sy en Donna se huwelik was, en is, soms onvrede, selfs stille oproer. In watter huwelik is daar nie verskille nie? Maar hulle beperk dit tot die slaapkamer se vier mure, daardie vertrek wat bedoel is vir min en onmin.

      Of het Donna iets aan haar pa uitgelap, hetsy onbewaak of aspris, wat so aan Rolf se siel bly knaag? Oor daardie slag toe hy, Thomas, die smal weg effe misgetrap het?

      Dit het Donna seergemaak, en daaroor was hy bitter jammer. En hy het dit so vir haar gesê. Wat meer kon hy doen?

      In Rolf se slaapkamer trek hy laaie en deure oop, in die badkamer tel hy bottels op, lees etikette. Baie vitamiene en aanvullings. Cayenne. Flaxseed Oil. B12+Folic Acid. Ca+Mg. Super B. Ook voorskrifmedisynes. Dopaquel, Coxleon, Aricept. Dié name knoop hy aan sy oor. En Gen-Payne, Rennies en Cinnarizine vir naarheid. Op sy bedkas lê The Moment of Proof: Mathematical Epiphanies, die Bulletin of the American Mathematical Society en Journal of Clinical and Experimental Neuropsychology. Rolf se leesstof vir saans se ontspanning. Langsaan ’n boek: Iris. A Memoir of Iris Murdoch.

      Niks wat enige lig laat val op sy verdwyning nie. Hy sit ligte af en stap terug sitkamer toe. En kry Rolf se selfoon langs die TV se afstandbeheerder.

      In die kombuis is ’n paar stukkies skottelgoed in die opwasbak, eenkant ’n leë KFC-boks. Eet sy skoonpa gemorskos? Ja, natuurlik, hy is lief vir pizza. Maar KFC?

      Sy sel lui. “Thomas …”

      “Ek’s СКАЧАТЬ