Die versoeking van Thomas Maas. Chris Karsten

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Thomas se weergawe

      2de ontmoeting met Amalia Rojas | Maandag 19 Oktober

      Maandagaand in die restaurant se tuin sit die sowat twintig besoekers in die gemoedelike skemeraand by tafeltjies onder bome, omgeef deur die aromas van koffie en blomme. Sue Greene spreek hulle toe, die bekwame, vriendelike gesig van die Rojas-perdryskool. En Thomas voel instinktief dat Florie in goeie hande gaan wees.

      Maar hy voel ook bietjie bekaf. Hoekom, weet hy nie juis nie. Want hy kry al die antwoorde.

      Hy loer rond, hoor die vrae uit die gehoor, luister na Sue. Al wat hý wil weet, is oor veiligheid: hoe veilig ’n tienjarige op die rug van so ’n perd is, hoe mak die perd is, of hy nie vir ’n koue pampoen gaan skrik en met sy kind op loop sit nie? Sue stel hom dadelik gerus, sê dit is ’n algemene kwelling onder ouers en sy is bly oor die vraag. Maar hulle kinderponies is goed en professioneel afgerig en sag van aard. Nog nooit het ’n kind afgeval nie.

      Dit verlig die onrus wat Donna geplant het, maar nie die ongedurigheid nie. Nee, teleurstelling. Dis wat dit is. Is hy teleurgesteld omdat sý nie hier is nie … Amalia Rojas? Want dis tog die indruk wat hy gister van haar gekry het, dat sy self hier sal wees om nuwe lede te verwelkom. En is hy nie ’n nuwe lid nie … wel, die pa van ’n nuwe lid nie?

      Is dit sý wat so aan hom jeuk?

      Halfnege begin die besoekers opstaan. Daar is nie meer vrae nie, alles lyk uitgepluis, almal lyk tevrede. Thomas, nou alleen by ’n tafeltjie, sluk sy koffie, reg om ook te ry.

      Dan, plotseling, is sy hier, onverwags uit die skaduwees van die lowertuin se wasige ligte. Van agter om sy stoel, haar hand ligweg oor sy skouer. “A, meneer Maas, jy’t toe gekom.”

      Hy probeer orent kom, maar die hand hou hom ferm op plek. “Nee, sit.”

      “Gedog jý gaan ons kom toespreek?”

      Sy skuif om na oorkant sy tafeltjie, in stywe T-hemp en fleurige los romp, haar hande op die rug van ’n stoel. “Dis Sue se werk, sy’s die bestuurder. Sy’s omtrent alles. Sy ken die besigheid amper beter as ek. Sy kyk na die ruiters, ek kyk na die perde.” Sy glimlag. “Jy’s alleen hier. Vroulief by die huis … Donna, nè?”

      Hy knik.

      Sy trek die stoel uit en die armbande ritsel. “Gee jy om as ek ’n oomblik sit?”

      Toe ruik hy haar. Half verdoesel deur die soet vanielje uit die maanblomme se wit kelke bereik ’n vleugie van háár geur sy neus. En stuur, asof deur ’n ligte skok, ’n impuls tot iewers diep in die sentrum van sy lyf, waar dit ’n wyle vertoef, voor dit sy onderlyf bereik.

      Hy kyk op, betrap haar donker oë op hom, steeds die glimlag om daardie vol lippe, klam in die onhelder lig.

      Hy skuif die koppie weg en vra: “Uh … iets om te drink?”

      Sy bepeins die vraag. “Ja, ek dink tog so,” en wink vir die kelner. “Twee glasies rooiwyn, seblief, Vusi.” Sy kyk vraend na Thomas: “Is shiraz oukei?”

      Hy knik weer, begin voel soos een van daardie knikkende honde van jare her op paneelborde of in agtervensters van ou karre. Dis wat sy aan hom doen! Want aan sy gesonde selfvertroue skort gewoonlik min. Maar vanaand, in die geselskap van hierdie betowerende vrou, is hy skoon van sy klip af. Duidelik is Amalia Rojas daaraan gewoond om haarself te laat geld.

      “Jou aksent?” vra hy.

      “Ja, almal wonder altyd. Dis Spaans. Ek’s van Argentynse herkoms. Dis waar my perde ook vandaan kom. Ek voer hulle uit Argentinië in en ek rig hulle almal self af.”

      “Maar jy praat so vlot Afrikaans?”

      “Omdat ek al so lank hier woon, langer as ’n dekade. My man, uh, hy’s ’n Boertjie. ’n Daneel.” Sy betrag hom eers weer voor sy byvoeg: “Boertjie, maar nie plaasboertjie nie.”

      O so, tog getroud, maar sonder ring. Wel baie armbande wat klingelend saampraat.

      “Hy’s nie hier nie?”

      ’n Sigeuner. Dít is waaraan Amalia Rojas hom herinner. So rustig agteroor in haar stoel, vingers spelend met die armbande.

      “Hy’s nooit hier nie,” sê sy. “Die perde is mý stokperdjie. Hulle hou my besig terwyl hy elders sy eie ding doen.” ’n Hartklop of twee. “Hy ontwikkel landgoedere en bou huise.”

      Vusi bring die wyn en skink. Thomas se oë bly oor háár landskap dwaal, uitgedaag deur die welige kontoere van die stywe bloes.

      “Cheers!” sê sy en lig haar glas.

      “Cheers.” Hy sluk. Om hulle kuier die laaste klompie voornemende klante. “Dit word laat … ”

      “Hy’s in Argentinië,” sê sy sag, afgetrokke, asof dit net ’n gedagte is wat onverhoeds in woorde uitglip, turend by hom verby na iets in die verte.

      “Wie – jou man?”

      Sy sel lui. Donna. “Thomas …”

      “Wat’s fout?” Hy herken oombliklik daardie hoë toon van angstigheid in haar stem, wat neig om aan paniek te grens, gewoonlik gereserveer vir nuus oor een van die kinders.

      “Dis Pa …”

      “Donna, haal diep asem. Wat van Pa?”

      “Hy’s weg.”

      “Weg? Wat bedoel jy?” Hoe kan Rolf weg wees?

      “Tant Lizzie het gebel. Dis donker en Pa is nie by sy huis nie.”

      Thomas blaas ’n sug eenkant toe uit, lig sy wenkbrou na die mooi Argentynse vrou met die rooiwyn aan haar klam rooi lippe. “Tant Lizzie, huh?”

      “Dis negeuur, Thomas! En hy antwoord nie sy sel nie, ek’t al hoeveel boodskappe gelos.”

      “Hy’s by Willem Nolte, Donna. En hy’t sy foon by die huis vergeet, jy weet hoe verstrooid hy word.”

      “Hy’s nie by Willem nie, ek’t klaar soontoe gebel.”

      “Dan drink hy en Wollie ’n knerts en speel skaak. En jy weet hoe hulle oor die skaakbord van tyd vergeet.”

      Amalia Rojas sit haar glas neer. Hy draai sy oë na haar. Dit lyk of sy ’n oomblik huiwer, en staan op. Beskou hom eers weer, draai dan weg. Sy oë volg haar terwyl sy stadig tussen die tafeltjies en gaste wegslenter. Die bos swart hare oor die skouers, rug en skouers kiertsregop soos dié van ’n balletdanser, die geoliede wieg van haar tergende heupe. Hy hou haar dop tot by die groepie waar sy opnuut aan’t gesels raak.

      “Thomas!” sê Donna.

      “Ek’s hier.”

      “Ek het soontoe ook gebel. En na die Krone en Swanepoels. Nie een het hom vandag gesien nie.”

      “Wat van sy suster? Het jy tant Sienie gebel?”

      Hy merk hoe sy ’n slag na hom loer, half onder haar СКАЧАТЬ