Legion Nieśmiertelnych. Tom 3. Świat Postępu. B.V. Larson

Чтение книги онлайн.

      – Dobra, jeśli uda ci się przejść i nie wypaść za burtę, sprawdź, co się dzieje, i zrób, co będzie trzeba. Ja tymczasem się kładę.

      Większość żołnierzy przypadła do ziemi. Udało mi się zmusić stopy do ruszenia z miejsca. Powlokłem ze sobą Carlosa i Kivi.

      – Muszę iść! – powiedziałem, a oni znaleźli mniej niż ja stabilne uchwyty. Dziwne, ale skrzynie wydawały się przyklejone do swoich miejsc, tak samo zresztą jak Tau. Kivi i Carlos, podobnie jak większość pozostałych, zauważyli to i zaczęli kurczowo chwytać się skrzyń.

      Maszerowałem ostrożnie, starając się trzymać namagnesowane podeszwy blisko pokładu ślizgacza, by przyczepiały się do niego za każdym krokiem. Na szczęście pokład, w przeciwieństwie do skrzyń, został wykonany z metalu. Żeby było szybciej, chwyciłem się najbliższej skrzyni i zacząłem przeciągać się naprzód. Gdy dotarłem do ostatniego pudła, ku swojemu zaskoczeniu zastałem Srebrnobrodego w otoczeniu Tau. Wydawał się beztrosko gawędzić z naszymi zleceniodawcami.

      – Sir? – odezwałem się. – Dlaczego spadamy jak kamień?

      Odwrócił głowę i spojrzał na mnie. W sztucznych promieniach słońca jego włosy lśniły jak płynna rtęć.

      – Co ty tu robisz? Wracaj na stanowisko, specjalisto! – rozkazał.

      Byłem zdezorientowany, ale zauważyłem, że niebieski żółw wciąż dziarsko dzierży stery.

      – Przysłał mnie dowódca plutonu – wyjaśniłem. – Myślał, że stery się zepsuły.

      – Toż to jakaś banda starych bab! – zawołał Claver.

      Zamrugałem i zmarszczyłem brwi.

      – Jeśli nie potrzebujecie pomocy, to wrócę do skrzyń.

      – A pewnie. I powiedz jeszcze Leesonowi, że mam zapasową parę jaj, których może używać, dopóki nie znajdzie własnych.

      – Sam może pan mu to powiedzieć – zaproponowałem. – Otworzę panu kanał.

      Odprawił mnie lekceważącym machnięciem ręki, po czym odwrócił się do swoich przyjaciół. Wykonałem za jego plecami obraźliwy gest. Po każdej interakcji z tym gościem lubiłem go coraz mniej.

      Gdy tylko obróciłem się i zrobiłem pierwszy krok w stronę skrzyń, świat pogrążył się w ciemności.

      W pierwszej chwili pomyślałem, że się rozbiliśmy, ale o nic nie uderzyliśmy, nikt też nie krzyczał – no, może poza kilkoma mniej odważnymi członkami plutonu. Tak czy inaczej, z całą pewnością nadal lecieliśmy.

      Spojrzałem w górę. Mój wzrok przyciągnęło jedyne źródło światła – jaśniejący kwadrat, wysoko nad nami. Wpadliśmy do jakiegoś szybu.

      Nie czułem, żebyśmy zwalniali, a może opadaliśmy jeszcze szybciej. Przypomniałem sobie, że mieliśmy przewieźć ładunek do Wylotów, znajdujących się podobno na samym dole stacji. Nagle wszystko nabrało sensu – przynajmniej z punktu widzenia szajbniętego żółwia.

      – Sir? – odezwałem się, nawiązując prywatne połączenie z Leesonem. – Chyba wszystko w porządku. Pilot wiezie nas w dół szybu, na dno stacji.

      – Claver ci to powiedział? Ciągle ignoruje moje próby połączenia.

      – Yyy… mniej więcej – odparłem. – Ujął to bardziej kwieciście, sir.

      – To znaczy?

      – Wspomniał o pańskich genitaliach… Porównując je w niekorzystny sposób z własnymi.

      Leeson rzadko okazywał jakiekolwiek emocje, jednak teraz wyczułem, jak powoli wzbiera w nim gniew.

      – Ach tak – powiedział. – Wzięliśmy forsę, którą dla nas zorganizował, więc staliśmy się jego popychadłami. Ma ubaw po pachy i zabrał nas na przejażdżkę. Spoko.

      Rozkazał wszystkim uszczelnić pancerze. Mieliśmy nie zdejmować hełmów i nie otwierać zasłon. Przypomniałem sobie, że na odprawie ostrzegano nas przed kiepską jakością powietrza pod poziomem ulic, więc uznałem to za rozsądny środek ostrożności.