Бабалардын баяны 2. Кадыр Абакиров

Чтение книги онлайн.

      Саяк деп аны атады,

      Сапар келген ал бала,

      «Саяк» деген атты алды.

      Даңктуу уулум болгун,-деп

      Ата берди батаны,

      Өз ичинен кубана,

      Тагай бий сылап сакалды,

      Дагы бир уулду болдум,-деп,

      Жаны анын жай алды.

      –Эми сен бала сүйлө,– деп

      Экинчи уулга кайрылды.

      Чердейген бала ашыгып,

      Чекесин улам кашынып,

      Башынан өткөн тарыхты,

      Бапылдап айтып кеп салды,

      Кеп салганда деп салды:

      – Менин атам Домо,-дейт,

      Кашкардын жанындагы,

      Кара Корун шаарын салган.

      Уруусу анын кыпчактан,

      Урумга кеткен аталып,

      Узун элге кеп болгон,

      Кыйла журтка даңкталып

      Кылымдык шер болгон.

      Атакем эл алдында,

      Айдыңы чыгып көгөргөн,

      Атамы сарт тукумдар,

      Азгырык менен өлтүргөн.

      Алтынымдан айрылып,

      Ак шумкарым талпынып,

      Арманданып шаңшыган.

      Тигип койгон терегим,

      Күү чыгарып зарланган.

      Аянычтуу үнүн угуп,

      Асыл жаным азаптанган.

      Атакем менин дарыям,

      Агыны күчтүү олуям,

      Дарыям акпай солуду,

      Асылыма не болду.

      Канатым кайрылып,

      Карааныман айрылып,

      Азаптуу күнгө кабылгам,

      Атаман кийин мени да,

      Өлтүрүүгө камынган.

      Түн жамынып билгизбей,

      Туугандар мени качырган.

      Ал тараптан качпасам,

      Айрылмакмын бу баштан.

      Ачка болуп калбайын,-деп,

      Азык-түлүк артынгам.

      Бал үмүттү бириктирип,

      Балдар менен тең чыккам.

      Ай чыкканын боолголоп,

      Ала Тоого жол алдым.

      Арманды да кубанычты,

      Аркалады бу башым.

      Өткөнүн эстеп ал улан,

      Ыйлап ийди СКАЧАТЬ