Бабалардын баяны 2. Кадыр Абакиров

Чтение книги онлайн.

      Мына ошол мезгилде

      Бир кызык иш башталды.

      Бала дагы таң калды

      Кара тулпар жетелеп,

      Балага жакшы тилек тилеп,

      Келип калды бир карыя

      – Ме минип алгының

      Тизгинин берип балага.

      Колдоочусу элем атаңын,

      Атаң эмес кыргыздын

      Алыс жолго чыгыпсың,

      Бачым жет туулган жериңе,

      Байсалдуу болсун сапарың.

      Эмне керек болкп калса,

      Жардам тиле кудайдан.

      Жалгыз жолго чыктыңбы,

      Жардам береер ал саган.

      Бараар жериң алыс жак,

      Бат бастырып жеткиниң,

      Мен дагы сенин өзүңө,

      Аянбай жардам беремин.

      Сөзү адамга жарыя,

      Заматта эле карыя,

      Көздөн кайым жоголду.

      Кайыппы же сыйкырбы,

      Таң калып бала ойлонду.

      Кара тулпар укмуш ат,

      Капталында канат бар.

      Алыс жолго тапталган,

      Алкынып турат жаныбар.

      Мындай атты көргөн эмес,

      Ушундай жылкы болот,-деп

      Ал ойлоп койгон эмес.

      Минип алып тулпарды,

      Алыс жолго аттанды.

      Канаттары жазылып,

      Асман менен кайкыды.

      Улан болсо кубанып,

      Улантып келет сапарды.

      Адыр ашты, жер басты,

      Канчалаган тоо ашты.

      Кара тулпар жаныбар,

      Чарчаар түрү көрүнбөйт.

      «Баскының» – кайраттантып,

      Алыста жол бүлбүлдөйт.

      Муңдуу чөптүн үстүндө,

      Булуттуу көктүн астында,

      Сызып барат ал тулпар,

      Сыйкырдуу укмуш жаныбар.