The Frontiers Saga. Tom 3. Legenda Corinair. Ryk Brown

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ opowiadania o wszystkich szczegółach. Niestety, po wyrazie twarzy zgromadzonych mógł stwierdzić, że nie zamierzają się tak łatwo poddać. Co gorsza, pracownicy, którzy wcześniej nie traktowali przyjaźnie swoich przełożonych, wyglądali teraz, jakby mieli się z nimi zjednoczyć. Nathan spojrzał na Jessicę, licząc na jej wskazówkę, co powinien powiedzieć lub zrobić, aby uspokoić całą grupę.

      – Mógłbyś im powiedzieć – oznajmiła. – Wkrótce i tak się dowiedzą.

      – A zatem – zaczął Nathan – mamy urządzenie nazwane przez nas „napędem skokowym”, które pozwala dosłownie przeskakiwać do innego miejsca w kosmosie. W pojedynczym skoku możemy przemieścić się maksymalnie o dziesięć lat świetlnych. Gdy tylko Josh i Loki wrócili na pokład, po prostu wykonaliśmy skok. – Nathan spojrzał na ludzi, słuchających go z otwartymi ustami.

      Nie wiedząc, co jeszcze powiedzieć lub zrobić, Nathan wykonał dłonią gest symbolizujący okręt skaczący z prawej na lewą.

      – Bzdury – rzekł Marcus po chwili ciszy.

      Josh zareagował zupełnie inaczej.

      – Cholera! – krzyknął.

      – Dlaczego tylko dwa dni świetlne? – zapytał Loki.

      – Szczerze mówiąc, po prostu staraliśmy się kupić trochę czasu, dopóki nie wymyślimy, co powinniśmy zrobić dalej – przyznał Nathan. Z wyrazu ich twarzy mógł wywnioskować, że nie nadążają za nim. – Zrozumcie, nie jesteśmy stąd.

      – Bez żartów – zachichotał Josh.

      – A skąd dokładnie jesteście? – Marcus spojrzał podejrzliwie na Nathana.

      – Z dość daleka. – Nathan wziął głęboki oddech. – W rzeczywistości jesteśmy z systemu Sol, z planety zwanej Ziemią.

      Na twarzach słuchaczy odmalował się szok, może z wyjątkiem Marcusa, który wydawał się nie dowierzać.

      – Ziemia? Nawet jeśli istniała, czy nie znajdowała się jakieś sto tysięcy lat świetlnych stąd albo coś koło tego? Powiedział pan, że możecie przeskakiwać tylko o dziesięć lat świetlnych. Czyli co, wykonaliście tysiąc skoków, aby dostać się do Przystani? – Marcus się roześmiał. Cała historia, napęd skokowy i wszystko inne brzmiało dla niego niedorzecznie.

      – Jak się tu dostaliśmy, to już inna historia. Taka, której naprawdę nie chciałbyś teraz poznać.

      – Kapitanie – przerwał jeden z pracowników – jeśli pan tu przeskoczył, to czy nie można po prostu wrócić do miejsca początkowego i nas wypuścić?

      – Nie ma mowy, żebym wrócił na Przystań – oświadczył Marcus. – Możecie mnie podrzucić gdziekolwiek, ale nie na tę skałę.

      – Przecież byłeś tam z własnego wyboru – ludzie zaczęli szydzić z Marcusa, najwyraźniej nie bojąc się gniewu, dzięki któremu brygadzista niegdyś utrzymywał ich w ryzach.

      – Byłem tam, bo chodziło o pieniądze – odpowiedział Marcus. – Które, nawiasem mówiąc, były całkiem niezłe. Ale jak myślisz, kogo właściciel po dzisiejszym dniu będzie winić za utratę kombajnu i połowy załogi? – Marcus pokręcił głową. – Na pewno nie wrócę. Nie po tym wszystkim. A wy powinniście być na tyle sprytni, żeby zrobić to samo.

      – Tak, moglibyśmy wykonać skok i pozwolić wam odejść – zaczął Nathan, decydując się na chwilę zignorować Marcusa. – Ale nie mogę zagwarantować, że Ta’Akarowie pozwolą wam bezpiecznie dotrzeć do celu. Prawdę mówiąc, raczej wątpię.

      – Dlaczego pan tak sądzi, kapitanie? – chciał wiedzieć Marcus.

      Jessica wstała z fotela znajdującego się przy ścianie, wyczuwając wzrost napięcia. Zrobiła krok do przodu, a język jej ciała przekazał Marcusowi zamiar powstrzymania go, gdyby przesadził. Gdy Nathan miał właśnie odpowiedzieć, Tug i Jalea weszli do sali odpraw.

      – To przeze mnie – oznajmił Tug pewnym głosem.

      – A kim ty, do diabła, jesteś? – zapytał Marcus, odwracając się, by spojrzeć na Tuga i Jaleę.

      – Jestem przywódcą Karuzari.

      – Terrorystów?

      – Oni nie są terrorystami, Marcusie – wyjaśnił Josh, przewracając oczami. – To bojownicy o wolność.

      – Nie obchodzi mnie, dzieciaku, jak ich nazywasz. Wciąż są z nimi kłopoty. I to takie, z którymi nie chciałbym mieć do czynienia. A gdybym był tobą… – Marcus nagle przerwał w połowie zdania, gdy przyszło mu coś do głowy. – Zaczekaj chwilkę – powiedział, wskazując palcem Nathana. – Czy to ten okręt, o którym słyszeliśmy? Ten, który pojawił się znikąd i pomógł im uciec z Kazahooie?

      Marcus ponownie rozejrzał się po pokoju, a jego umysł pędził.

      – Tak, to by tłumaczyło wszystkie uszkodzenia okrętu, prawda? To by również wyjaśniało, dlaczego ci dranie Ta’Akarowie przybyli na Przystań, aby was odszukać. Cholera. Z drugiej strony, może i tak bezpieczniej byłoby wrócić na Przystań – podsumował brygadzista, drapiąc się po głowie.

      – On może mieć rację, kapitanie – rzekł Tug. – Być może dla wszystkich będzie bezpieczniej, jeśli jak najszybciej opuszczą ten okręt.

      – Beze mnie – oświadczył Josh. – Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, kapitanie, zostanę tutaj. Myślę, że i tak będzie pan potrzebować kogoś do pilotowania tego promu.

      Trącił kumpla łokciem.

      – Tak, proszę wziąć pod uwagę również mnie – dodał Loki z pewnym wahaniem.

      Ta propozycja zaskoczyła Nathana. Pomysł uzupełnienia załogi o osoby cywilne nie przyszedł mu do głowy. Mimo że nieco niezwykły, nie był pozbawiony sensu. Nathan miał jednak pewność, że jego szefowa sztabu się na to nie zgodzi. Na pewno zacytuje odpowiednie przepisy na poparcie swoich zastrzeżeń.

      – Dziękuję – odpowiedział raczej automatycznie, zaskakując nawet samego siebie. – Możliwe, że skorzystam z waszej oferty.

      Zaskoczyło to również Jessicę, a wyraz jej twarzy odzwierciedlał narastające w niej wątpliwości.

      – Faktycznie – kontynuował Nathan – jeśli któryś z was zechce nam pomóc, chętnie rozważę każdą ofertę.

      – Nathanie, co ty, do cholery, wyprawiasz? – mruknęła pod nosem Jessica, która wyobraziła sobie reakcję Cameron.

      – Kapitanie – odezwał się jeden z pracowników – obawiam się, że nikt z nas nie mógłby panu zbytnio pomóc w osiągnięciu celów, jakiekolwiek by one były. Być może jednak dałoby się nas zostawić na kolejnym świecie, który pan odwiedzi.

      Nathan był nieco zaskoczony.

      – Nie chcesz wracać na Przystań?

      – Jestem zmuszony zgodzić СКАЧАТЬ