Wilna Adriaanse-omnibus 2. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ skud sy kop. “As hulle nie sulke groot vriendinne was nie, het hulle mekaar beslis die skuld gegee vir ons afvalligheid.” Hy neem op die hoek van die lang kombuistafel plaas en vou sy arms voor hom. “Loseerders. Was dit nou nodig?”

      Nicolene hou haar blik op die glase terwyl sy die koue vrugtesap skink. “Wel, volgens jou het jy meer as een meisie, so tot watter gevolgtrekking moes ek nou kom – dat jy ’n harem gaan inneem?”

      “Jy hou jou hopeloos te slim. Dit lyk my jou kêrel is nie mans genoeg vir jou nie.”

      “Of miskien is ek so mak soos ’n lammetjie by hom …” Sy stap voor hom uit en moet glimlag toe sy die snorkgeluid agter haar hoor.

      Vier stemme raak skielik stil toe hulle op die sonstoep uitstap, en Nicolene besef ergerlik dat daar oor haar en Jacques gepraat is. Wanneer gaan hulle eendag aanvaar dat daar nooit iets meer tussen hulle twee sal wees nie? As daar nóú nog nie iets gebeur het nie, is die kanse wraggies skraal dat hulle een oggend sal wakker word en smoorverlief op mekaar sal wees.

      Die twee ouer vrouens begin gelukkig oor die troue en die mans oor boerderysake praat, en Nicolene kan terugsit en haar verlustig in die bekendheid van die toneel en die stemme wat sy uit haar vroegste herinneringe kan terugroep.

      Die Rouxs was maar altyd daar. Vandat sy haar verstand gekry het, was hulle deel van haar wêreld en was die buurplaas net ’n verlenging van hulle eie grond. Jacques is die oudste van die drie kinders en hy en Paul was van kleins af soos Dawid en Jonatan. Hulle is ewe oud en was onafskeidbaar. Sy is drie jaar ná hulle gebore en vandat sy haar eerste treë kon gee, was dit haar gunstelingtydverdryf om agter die twee ouer seuntjies aan te drentel. Hulle het in elk geval baie interessanter speletjies as meisies gespeel en sy wou so graag net soos hulle wees. Dit het soms tot groot gevegte aanleiding gegee en sy kan onthou hoe Paul dikwels by sy ma gaan kla het oor sy pes van ’n klein sussie wat hulle nooit alleen wou laat nie. Jacques het darem soms vir haar opgekom, maar ook net as sy belowe het om vir hom van haar lekkers te gee.

      Twee jaar ná haar het Karen gekom en nog ses maande later is die Rouxs se tweelingdogters, Alta en Helene, gebore. Hulle drie het ook ’n bloedvriendskap gesmee en Nicolene was bly sy het nie nodig gehad om met hulle te speel nie. Daarvoor was die seuns se wêreld nog steeds baie interessanter. En so het die ses kinders langs mekaar grootgeword en hoe ouer hulle geword het, hoe hegter het die vriendskappe geword. En hoe meer het die ouers begin drome droom. Veral die ma’s het troues onder akkerbome gesien – vriendskapsbande wat tot familiebande verstewig sou word.

      Maar die weë van die liefde is nie voorspelbaar nie. Paul het vir hom ’n vreemde vrou gevat. Hy het Annemie op universiteit ontmoet toe sy ’n tweedejaar- fisioterapiestudent was. Hulle het mekaar net langer as ’n jaar geken toe hulle verloof geraak het. Daarna is die tweeling redelik kort ná mekaar getroud – Helene met ’n boer in die omgewing en Alta met ’n mediese dokter in die stad. Helene het die vorige jaar ’n babaseuntjie gehad en Alta verwag ook nou haar eersteling.

      En nou gaan Karen trou … en dit laat nog net vir haar en Jacques om soveel jare se versugtinge te bewaarheid. En tog lyk dit asof daar ook nooit iets van gaan kom nie. Sy moet by haarself glimlag. Sy self weet nie eers waarom daar nooit iets tussen haar en Jacques ontwikkel het nie. Miskien het hulle mekaar net te goed geken. Miskien was hulle net te goeie vriende, het hulle mekaar deur die jare net met te veel hartsgeheime vertrou. Miskien het sy net té veel meisies sien huil … Wie sal ooit weet?

      Nicolene skrik orent toe sy haar naam hoor en kyk vraend om haar rond.

      “Ek sê, jy moet een middag of aand kom eet en na ons huis kom kyk,” herhaal Christa haar uitnodiging.

      Nicolene knik. “Dankie, ek sal graag. Ek moet nog na Jacques se huis ook gaan kyk. Ek hoor dis enige vrou se droom.” Die spotlaggie lê weer in haar oë toe sy na hom kyk en sy kan die verskuilde waarskuwing agter die donker oë sien.

      Nadat hulle die kuiermense by die motor afgesien het, stap Nicolene saam met haar ouers terug huis toe. Nicolene vryf haar arms asof sy koud kry.

      Lisa raak aan Nicolene se vel. “Jy moet versigtig wees in die son; jou vel is nie meer aan soveel son gewoond nie.”

      “H’m …” is al wat Nicolene sê voordat sy in die gang na haar kamer afdraai. Sy het steeds hoofpyn en sy voel rusteloos. Dis asof sy net té veel ervaar. Asof al haar sintuie gebombardeer word met herinneringe … en gevoelens.

      3

      “Wanneer gaan jy jou strooimeisierok vir ons wys?” Karen het vir Nicolene ’n skinkbord met ontbyt gebring en sit nou by haar suster op die bed.

      “Ek weet nie of ek moet nie. Ek het nie die energie om nou ’n rok te gaan soek as jy nie met hierdie een tevrede is nie.” Nicolene neem ’n sluk van die yskoue lemoensap en sit weer terug teen die kussings.

      “Maggies, Nicci, jy kan darem nie verwag ek moet my strooimeisie se rok die dag van die troue sien nie! Gewoonlik is dit die bruid wat besluit hoe die strooimeisie moet lyk!” Karen skink vir haar tee en roer met vinnige hale die melk in.

      “Jy het gesê die rok moet oranje wees en dit moet lank wees … en dit is presies wat ek gekoop het,” verdedig Nicolene tussen happe roosterbrood.

      “Oranje en lank! Dit sê niks! Ek wil nie enige oranje rok hê nie. Dit moet ’n spesifieke oranje wees.” Karen skud haar kop. “Jy sal maar daardie rok moet uithaal en as dit nie reg is nie, sal ons twee baie vinnig ’n ander plan moet maak. Ek gaan nie vir die res van my lewe na my troufoto’s kyk en ril nie!”

      Nicolene sug. “Wanneer ek die dag trou, moet dit sommer vinnig en informeel wees. Ek sien nie kans vir soveel reëlings en besluite nie.”

      “Vergeet dit! Nie met ons ma in die rondte nie.”

      “As ek in Engeland trou, sal sy nie veel kan doen nie …” Nicolene kyk peinsend deur die venster en Karen laat haar teekoppie stadig sak.

      “Jy kan dit nie aan haar doen nie.”

      “Karen, jy ken nie vir Andrew nie … As hy nie ’n tradisionele troue wil hê nie, sal niemand hom anders kan oortuig nie. Jy moet onthou hy het heeltemal anders as ek grootgeword. Hy sien sy familie net dan en wan en dan praat niemand eintlik met mekaar nie. En hy gaan ook nie kerk …” Sy bly meteens stil en sluk die laaste bietjie vrugtesap af.

      Karen antwoord nie dadelik nie, sit en kyk net ’n lang oomblik na Nicolene.

      “Dis anders daar …” begin Nicolene skielik verduidelik. “Die lewe is anders. Daar is nie sulke sterk familiebande nie. ’n Mens lewe maar so half op jou eie.”

      “Nicci … jy moet mooi dink … Dit maak miskien nie nou vir jou saak as hy nie kerk toe gaan nie, maar wanneer jy eendag kinders het, gaan jy anders hieroor voel. En daarmee sê ek geensins dat die kerk van jou ’n goeie of beter mens maak nie, maar daar bly sekere lewenswaardes wat jy graag aan jou kinders sal wil oordra, en dit gaan moeilik wees as dit nie julle albei se waardes is nie.”

      “Is ék nie veronderstel om vir jóú raad oor die lewe te gee nie?” Nicolene glimlag terwyl sy die laken van haar afgooi en haar bene van die bed afswaai. “In elk geval het ek beslis nie op die oomblik trouplanne nie.”

      Karen antwoord haar nie.

      Nicolene maak die kas oop en laat oor haar skouer hoor: “Maak toe jou oë.”

      Karen СКАЧАТЬ