Wilna Adriaanse-omnibus 2. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kan nie haastiger as ek wees nie. As ek my sin kon kry, sou ons summier môre voor die landdros …”

      Karen lig haarself op en swaai haar bene van die bed af. “En wat maak ek met ’n spierwit valletjiesrok … en ’n ma met ’n hartaanval?”

      “Dra jy valletjies?” Hulle kan die verbasing in sy stem hoor en albei meisies hou hulle gesigte ernstig.

      “Waarom kan ek nie valle dra nie? Dink jy ek is te oud daarvoor, of dink jy ek is nie onskuldig genoeg nie?” Karen se stem klink beskuldigend en die rooiblonde kop begin dadelik skud.

      “Nee … dis nie dit nie … ek is seker jy gaan pragtig lyk.” Hy soen haar in die nek en Nicolene onderdruk met moeite ’n glimlag.

      Karen kyk op haar horlosie en staan haastig op. “Ons moet gaan. Die koekbakster bring foto’s van troukoeke en ek het belowe ek sal by die huis wees,” sug sy.

      “Kies sommer ’n sjokoladekoek en kry klaar,” laat Gerrit ongeduldig hoor en die lag borrel oor die twee meisies se lippe.

      “Ek is seker jou aanstaande skoonma sal nie baie in haar skik wees met sommer net ’n sjokoladekoek nie.” Nicolene skud haar kop en toe stap die drie van hulle tot waar die motor voor die huis geparkeer is.

      Gerrit trek Karen nader en toe hy haar soen, kyk Nicolene weg. Sy het skielik ’n vreemde knop in haar keel.

      “Gaan jy my nie help om ’n troukoek te kies nie?” verwyt Karen toe Nicolene, geklee in ’n swembroek, uit die kamer gestap kom.

      “Asseblief nie! Ek het dringend ’n bietjie sonlig nodig.” Sy knipoog in Lisa se rigting. “Ek is seker Ma sal jou baie goed kan help.”

      Nicolene strek haarself op die sonstoel langs die swembad uit en voel hoe ’n tamheid skielik in haar kom lê. Sy het die afgelope twee jaar baie hard gewerk, maar solank sy aan die gang was, het sy nie die moegheid so ervaar nie. Sy maak haar oë toe en voel hoe die son behaaglik op haar wit lyf bak.

      “Nogal handig om ’n meisie aan ’n bedstyl vas te bind …”

      Die stem dring van baie ver af deur die slaapnewels en dan voel Nicolene hoe iets aan haar maag raak en sy klap onwillekeurig. Haar hand word egter vasgevat en toe sy haar oë moeisaam oopmaak, kyk sy in Jacques se donker oë. Sy sluk die droogheid in haar keel weg en kug terwyl sy regop kom.

      “Wat maak jy hier … en waarom laat jy my so skrik?” Haar tong voel swaar.

      Hy sak langs haar op die sonstoel neer en speel met die klein goue ringetjie wat deur haar naeltjie steek. “Moes iets vir jou pa kom vra het.”

      “Het jy nie meer ’n telefoon nie?”

      “My ma-hulle wou jou ook kom groet het.” Sy oë gaan oor die skrapse bikini wat net die nodige bedek. “Miskien moet jy net eers iets aantrek. Jy weet, hulle is darem nie meer jonk nie – my pa se hart kan dalk gaan staan.”

      “Wat is verkeerd met my? Dit sal nie die eerste keer wees dat hulle my in ’n swembroek sien nie.” Sy klap weer sy hand weg wat nog steeds met die ringetjie speel.

      “Ek weet, maar dis asof jou lyf net nie meer heeltemal dieselfde lyk nie. Daar is skielik rondings en kurwes wat selfs ek nie ken nie.”

      Nicolene tel die kortbroek en hempie op wat langs die stoel lê en begin ergerlik aantrek. Die son het haar ’n hoofpyn gegee. “Moet nou nie maak asof jy álles van my weet nie.”

      “Ek was al drie jaar oud toe jy gebore is. Ek kan jou dalk ’n paar goed oor jouself vertel wat jy nie geweet het nie, soos byvoorbeeld die kuiltjie net bo jou –”

      “Jacques Roux, gaan doen iets met jouself. My kop is seer en ek is nie lus vir jou slimpraatjies nie.” Nicolene tel die handdoek op en begin huis toe stap.

      Hy haal haar egter in en sy voel sy arm om haar skouers gaan. “Is dit verlange wat jou so iesegrimmig maak? En dit ná net twee dae!”

      “Ek het jou meisie gesien,” ignoreer sy die opmerking.

      “Watter een?”

      Nicolene gaan staan stil, en kyk hom fronsend aan. “Jy sal nooit verander nie, nè! Ek weet nie waarom die meisies so met hulle laat mors nie. Dit is nie asof jy die laaste man op aarde is nie.”

      “Miskien ken hulle kwaliteit …” Hy lag nou openlik in haar gesig af.

      Nicolene snork vererg. “Laat ek my sin dan anders stel. Ek het één van jou meisies gesien – die blondine. Of is hulle almal nog steeds blond?”

      “Waar?” Sy stem is niksseggend.

      “In die dorp. Karen het my gewys.”

      “En wat wil jy vir my sê?” Hy gaan staan by die deure wat na die sonstoep oopmaak en draai haar na hom toe.

      “Niks … Sy is baie mooi …”

      “Maar?” Sy wenkbroue trek omhoog terwyl hy glimlag.

      “Wat wil jy hê moet ek sê? Ek ken haar nie eers nie.” Sy steek haar hand uit en maak die deur oop. Haar gesig helder op toe sy die bekende gesigte binne sien sit en sy stap haastig nader om te groet.

      Gideon en Christa Roux druk haar vir ’n oomblik vas voordat hulle haar ook van kop tot tone bekyk, en dan laat die ouer vrou met opgetrekte wenkbroue hoor: “Genade, Nicolene, waarom is jy so bleek en maer? Eet jy nie jou eie kos nie?”

      “Tannie weet mos hulle sê ’n vrou kan nooit te maer of te ryk wees nie,” laat Nicolene moedswillig hoor en sy kan sien hoe haar ma afkeurend haar kop skud.

      “Hoe gaan dit, my kind?” wil Gideon vriendelik weet terwyl hy haar aan die arm neem en langs hom op die rusbank neertrek.

      “Baie goed. En hoe gaan dit met julle in die nuwe huis? Nog nie jammer julle het vir Jacques die groot huis gegee nie?”

      “Hy sal seker nie meer te lank alleen daar wees nie,” antwoord Christa van die oorkant van die vertrek af.

      Nicolene kyk spottend na die man oorkant haar. “Gaan jy loseerders inneem? Gelukkig is daar baie kamers.” Sy rek haar oë en pruil haar mond vir hom toe hy frons.

      Gideon draai weer na haar. “En wat van jou? Ek hoor hier kom ’n Engelsman kuier.”

      Nicolene knik en dan val Christa weer van die oorkant af in: “Ek kan nie glo dat jy vir die res van jou lewe in so ’n koue, triestige plek wil woon nie! En wat van jou familie? Mis jy hulle nie? Jou kinders gaan nie eers hulle oupa en ouma ken nie … sal dalk seker nie eers Afrikaans kan praat nie.”

      “Die wêreld is darem nie meer so groot nie. Deesdae kan ’n mens maklik en gou van een land na ’n ander reis. En dan is daar telefone en rekenaars …”

      “En as ’n mens jou nie oor geld hoef te bekommer nie, kan jy net soveel makliker kom kuier ook,” laat Lisa nou van haar ook hoor.

      Nicolene staan meteens haastig op en met ’n geforseerde glimlag wil sy weet wat almal sal drink. Jacques volg haar en die oomblik toe hulle alleen in die kombuis СКАЧАТЬ