Vergeet my nie. François Bloemhof

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Verbouereerd wil sy opsy dans, maar daar is ’n sterk manslyf agter haar om te keer.

      En Mardaleen struikel. Sy keer dat die skripsie tog net nie iets oorkom nie. En land – eina, hel – op haar sitvlak.

      “Cool it, ouens!” hoor sy.

      Die volgende oomblik verskyn hy. Nie ’n greintjie vet aan daardie kaal bolyf van hom nie, en sy weet sommer dis die soort spiere wat ure en ure in ’n gimnasium ’n man nie sal gee nie. Jy kry dit net deur ’n kombinasie van die regte gene en baie aktief wees.

      Maar dis slegs wat sy liggaamsbou betref. Hy het ’n gawe, oop gesig. Mooi oë. Dit word alles tot die tiende mag verhoog deur sy besorgde uitdrukking en die feit dat sy na hom opkyk. Toe hy oorleun, is dit kompleet asof die een of ander Griekse god – moet Apollo wees – uit die wolke neerdaal.

      ’n Hand word vir haar uitgehou. Groot, sterk hand.

      Sy hoor ’n geluid en besef dis sy wat na haar asem gesnak het.

      Kom reg, Mardaleen! Sy kan voel hoe haar wange begin gloei van verleentheid. Plat op haar jis op die sypaadjie, voor Huis Onderlyf van alle plekke. Sy vriendelike glimlag en die grys oë wat in hare kyk, maak die ervaring erger, nie beter nie.

      Sy steek haar hand uit sodat hy haar kan ophelp. En dis toe dat sy die ou se voete sien.

      Vuil tot om die enkels. Sy wil nie dink hoe lyk dit aan die onderkant nie.

      Sy pluk haar hand terug. Wil nie ongeskik wees nie, maar staan self op. Hy wou help. Hy’s maar net ’n ou, boonop ’n Onderlyfer, en dink klaarblyklik dis oukei om met sulke voete in die openbaar te verskyn.

      “Baie dankie,” en sy reik na die hoed wat hy opgetel het.

      Dalk verstaan hy verkeerd. Of dalk het sy dit so bedoel, sy weet nie. Hy is besig om haar hand te skud. So ’n spontane, goedhartige ding om te doen dat dit haar hart wil laat smelt. Wat gaan aan met haar?

      “Hugo Derks,” sê hy. “Bly te kenne.”

      Sy knik asof sy dit nie geweet het nie. Sy weet ook maar eintlik net ván hom; het hom al met Intervarsity vir die Ibbies sien uitdraf. Dis die eerste keer dat sy hom van so naby aanskou.

      Sy loer na die hoed wat hy nou weer met albei hande vashou. Kan dit tog nie by hom gryp nie.

      “Mag ek jóú naam weet?” verneem hy.

      Sy voel haarself glimlag. Maar dan is nog ’n blik na daardie gruwelike voete van hom genoeg dat sy haar regruk. Sy behoort in elk geval glad nie eens op te gelet het dat hy aantreklik is nie. Sy hét ’n ou!

      “Kaalvoetmans is nie my tipe nie.”

      Sy tree nader. Kyk hom in die oë. Sy weet haar oë is van die beste wapens in haar arsenaal en sy maak daarop staat om hom te boei. Dit hoef nog net ’n sekonde of twee te wees, want sy is naby genoeg om die hoed uit sy hande te neem.

      Dis beslis langer as een of twee sekondes, hoe lank kan sy nie raai nie. Hulle gesigte so na aan mekaar. Sy besef indien hy geboei is, is sy ook.

      Sy hoor een van die ouens fluit, maar dit hoort nie in hierdie klein ewigheid nie.

      Sy is bewus daarvan dat die hoed agter sy rug verdwyn.

      En sy nuwe soort glimlag, wat sy as trots interpreteer.

      Dan kom die bekende gepiep. Daar is presies vyf minute oor voor sy die skripsie moet inhandig. Die geluid is die laaste iets wat haar oorspanne senuwees nodig gehad het voordat dit heeltemal die gees gee.

      “Los dit!” roep sy uit, stamp verby hom en begin hardloop.

      Sy wil byna dink hy sit haar agterna, maar dis Lara langs haar.

      “Mardaleen Coetzer!” hoor sy hom roep.

      Sy het reeds instinktief vasgesteek en omgedraai, toe hy na die binnekant van die hoed wys en sy onthou haar naam staan in koki daar geskryf.

      Geen tyd om dit by hom te gaan haal nie. Sy sal ook nie later nie, laat hy dit dan maar hou. Sy sou moes onderhandel; hy bly ’n Onderlyfer, nes die hansworse wat hom staan en toejuig – veral toe hy haar arme hoed soos ’n trofee in die lug hou.

      Sy begin weer hardloop, uit sy lewe uit.

      7

      Stilte heers in die wasgoedlokaal. Die donderende gemaal sal eers kom wanneer sy klaar Braam se klere in die masjien gelaai het.

      Lara gee haar ’n semiverwytende kyk. Sy het Mardaleen al ’n paar keer gevra hoekom sy dit doen: ’n ou se klere was! Sy is dan omtrent die mees feministiese wese in Vergeet-My-Nie.

      Maar dit voel vir haar reg. Mense moet vir mekaar wys hulle gee om, en dis haar manier, of een daarvan. Braam gee immers meer sulke blyke as sy, as sy nou heeltemal eerlik moet wees daaromtrent. Wanneer daar byvoorbeeld hande vasgehou word, is dit gewoonlik omdat hy hare geneem het.

      Skielik, die herinnering aan hoe daardie hand vir haar uitgehou is.

      Hugo Derks. Bly te kenne.

      Sy wonder hoe dit sou gevoel het as sy …

      Nee. Hy is ’n hoededief!

      Verbete konsentreer sy weer op haar onmiddellike taak. Dit maak ook net sin dat sy na Braam se wasgoed omsien. Ouens is so sleg daarmee om na hulleself te kyk.

      Dit voel of die frons haar voorkop in twee gaan klief toe sy ’n kortbroek se sak omdop en op ’n verfrommelde pakkie Camels en ’n aansteker afkom.

      “Hoekom lyk jy so vies?” vra Lara, voor sy sien wat Mardaleen vashou. “O.”

      “As Braam skelm wil wees, kan hy nie ten minste groter versigtigheid aan die dag lê nie?”

      “Hy het nie met Speurder Mardaleen rekening gehou nie.”

      “Speurder Mardaleen hoef nie veel speurwerk te doen nie, die leidrade val in haar skoot.”

      “Gelukkig is jou skripsie betyds in,” herinner Lara haar aan die feit dat die dag tot dusver darem nie slegs uit onaangename oomblikke bestaan het nie.

      “Min te danke aan daardie simpel pierewaaier.”

      Lara giggel. “Dinge het amper warm geraak dánksy daai pierewaaier!”

      Ter antwoord skiet Mardaleen die kortbroek by die wasmasjien se oop bek in.

      “Jy hoef nie skaam te voel nie,” sê Lara.

      “Skaam waaroor?”

      “Hugo is ’n legend.”

      “Dink jy nou regtig …” Maar sy voltooi nie die sin nie. As sy begin stry, gaan Lara dink dis iets wat vir haar belangrik genoeg is om oor te stry.

      “Ja, ek dink regtig,” kom dit met ’n giggel.

      Mardaleen grawe in haar rugsak en haal ’n boek uit. Lara is deeglik vertroud met СКАЧАТЬ