Vergeet my nie. François Bloemhof

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ doen; Braam se vrye tyd is sy vrye tyd.

      “Ek sien …” dink hy hardop.

      “Ek hoop dis duidelik?”

      Sy herinner haarself dat sy gerus meer toegeeflik kan wees. Hy is ’n vierdejaarstudent soos sy, en twee-en-twintig soos sy. Hy is jonk. Húlle is jonk. Hy kan gerus soms namens hulle albei ’n bietjie van ’n warkop wees. Sy self kan dit nie bekostig nie. En dis mos goed as ’n ou en meisie ’n bietjie van mekaar verskil, dit sorg vir balans.

      Goed dan, heelwat van mekaar verskil.

      “Hoekom die lang gesig?” vra sy toe sy hom fronsend sien wegkyk in die verte, dan na haar.

      “Dit voel of ek versmoor.”

      Mardaleen wonder vir ’n oomblik of hy bedoel daar is fout met haar beplanning – sy het dan soveel moeite gedoen, maar enigiets is seker moontlik – voor sy hom sien snuif.

      “Dis die stuifmeel,” sê sy met ’n mate van verligting. Hulle kry albei dié tyd van die jaar kwaai hooikoors. “Hierso,” kry sy vir hom ’n sneesdoekie uit haar rugsak.

      “Hooikoors is nie geschedule nie?”

      “Braam …” Sy frons, want daar is dit toe tog. Hy kom met blomme, net om dan fout te vind met haar beplanning. Nee, met die feit dát daar beplanning is.

      Wat dink hy sou andersins gebeur? Dat hulle mekaar moet sien net wanneer hy so voel? Hy het ’n onverantwoordelike streep en sou seker elke aand in Bourbon Street gelê het as sy finansies dit toegelaat het. Sy studies is nie heeltemal wat dit behoort te wees nie. Soms vermoed sy dat hy op skool die term “sorgelose student” gehoor en toe besluit het: Dis wat ek wil wees!

      Lewenslank.

      Die lewe werk nie so nie. Hy sal nog leer.

      Hoe gaan daardie ou liedjie nou weer?

      Marry the man today … and change his ways tomorrow!

      “Sorry,” sê hy.

      “Daar is min weke in die jaar oor. En daar is nog hels baie om te doen.”

      “Veral met al jou verpligtinge.”

      “Presies.” Sy wonder of hy sarkasties is, of ten minste ironies. Lyk darem nie so nie. “Dis wat dit is.”

      “Ek verstaan.”

      Dit moet die mooiste woorde wees wat daar al ooit tussen die geslagte gebesig is.

      Daarom trek sy hom met oorgawe nader. Toe dit oplaas kom, is dit geen piksoentjie nie, maar ’n volle lip-op-lip en daardie lippe het baie vir mekaar te sê.

      Alles anders hou op om te bestaan.

      Dis ’n soen wat nooit gaan eindig nie.

      Maar natuurlik eindig dit toe Mardaleen se Baby-G-horlosie piep en die werklikheid soos ’n opdringerige gas tussen hulle inbeur.

      Sy skuif van Braam af weg. Liefdevol dog ferm.

      Staan op.

      “Ek moet gaan werk. Sien jou later.”

      “Halfdrie om presies te wees,” kyk hy na die kalender en gee dit vir haar aan.

      Sy het skaars tyd om vir hom te glimlag voor sy wegdraf.

      4

      Die volgende paar weke is so ’n snelle opeenvolging van indrukke dat dit soms vir Mardaleen voel daar is nie eens tyd vir iets om ten volle by haar te registreer nie, dan is sy reeds met die volgende ding besig.

      Heelparty van daardie oomblikke speel in Die Akker Koffiehuis af, waar sy die kelnerin is wat al die langste deeltyds daar werk. Jy kan dit skaars nog deeltyds noem. Net die bestuurder is meer van ’n instelling as sy. Hy verdien vir seker vragte meer as sy, maar dan weer, sy twyfel of hy so pligsgetrou soos sy geld opsy sit.

      Sy dra vir die soveelste keer koek en cappuccino’s op ’n skinkbord aan. Sy was nooit goed met balanseer voor sy begin waitress het nie. Dit voel na net die volgende oomblik dat iets haar aandag trek: die geluid van ’n teelepel in ’n koppie.

      Die aand luister sy na die gegirts van potlood op papier. Sy sal iets omtrent haar handskrif moet doen, haar aantekeninge is nie naastenby so netjies soos in haar eerste jaar nie. Te haastig!

      Nog ’n oomblik: hoe sy Lara omhels toe sy by dié haar vorige blok-laptop kry. Met Gateway 2000 Solo so ewe.

      Haar vingers wat toep-toep-toep oor die toetse dans.

      Take wat al hoe vinniger ingehandig word, nie meer met die hand geskryf nie. Uitgedruk skep dit ’n soveel meer professionele indruk.

      Sy wag nogmaals dat die kroegman glasies halfvol pepermentlikeur moet skink sodat sy dit kan aandra.

      Dae wat met haar getroue rooi koki op die kalender teen haar koshuiskamer se muur doodgetrek kan word.

      Werkspermit in haar paspoort wat gestempel word. Die strak gesig van die beampte, terwyl haar eie oopbreek in ’n glimlag.

      Vordering!

      Geselsies met Lara in dié se kamer twee deure in die gang af, met die geur van Ricoffy oral om hulle. Lara se kopkussing is die ene blou en rooi, want sy het weer in die bed geklim met al haar grimering nog aan. Teen die muur is twee reeds gehawende posters: een van Francois Pienaar wat 1995 se Wêreldbeker-trofee vashou, en Mark Wahlberg in sy onderbroek, daardie Calvin Klein-advertensie.

      ’n Minuskule fooitjie nadat sy ’n veeleisende groepie bedien het. Party mense dink hulle is geweldig oophand as hulle jou vyf persent van die rekening gee.

      Nietemin, daardie fooitjie maak ook ’n geluid wanneer dit in die spaarbussie val.

      “Veels geluk, liewe Braaa-haam, omdat jy verjaar …” sing sy saam met die ander terwyl sy die appeltert indra. Almal dra partytjiehoedens. En na die tyd drink hulle Springbokkies, hoe dan anders?

      Op haar boekrak: The Art of War, Gedigte 1989-1995, Eklips en Yk.

      Sy wat “Nee, nee, nee!” kerm toe haar horlosie biep, sodat sy vervaard die hefboompie aan die kant van die rekenaar druk, die stiffy gryp, dit in haar rugsak druk en deur toe skarrel.

      Wasgoed. Daar’s altyd ’n nuwe klomp wasgoed wat gedoen moet word.

      Haar kamerdeur wat oopvlieg en Lara wat dramaties verkondig: “Ek hoop vir ’n her!”

      5

      “Ek hoop vir ’n her!” sê Lara dramaties in die oop kamerdeur.

      “Jy moes harder geleer het,” lig Mardaleen haar in.

      Lara wil met die nodige sarkasme daarop reageer, maar vra: “En nou?” toe sy die uitdrukking op haar vriendin se gesig sien.

      Mardaleen beduie na ’n nota teen haar muur. Groot rooi СКАЧАТЬ