Die wolkversamelaars. Nadia de Kock

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ meteens hard op. Sy gaan staan, die ene hoendervel. Die klank gaan haar hart uitmekaar ruk. Die volle wete dat sy ver van die huis af is, in ’n vallei vol geheime waar sy niemand ken nie en waar die temperatuur tot benede vriespunt daal, tref haar skielik op die krop van haar maag. Sy probeer haar asemhaling beheer. Sy voel so alleen soos nooit tevore nie. ’n Man met ’n sterk en moeilik verstaanbare aksent is ál mens wat sy nog in hierdie groot ou plek met sy vodde matte gesien of mee gepraat het.

      Dalk het sy ’n fout gemaak, dalk moes sy iemand saamgevra het Skotland toe.

      Talla trek haar hande deur haar hare en lek oor haar droë lippe. Toe begin sy aanstap, vasberade om die gevoel van verlorenheid af te skud. Burns Nicht het begin en sy is laat.

      Die branddeur aan die einde van die gang is swaar en sy lê daarteen aan om dit oop te stoot. Van hier boaan die trap sien sy die gedempte lig van die eetvertrek en is die doedelsakklanke nou baie skril.

      Sy stap met die paar trappies af. Die eetvertrek se ligte is dof gestel en oral brand kerse. Talla bly in die ingang staan en staar. Die plek is vol deftige mense en almal sit en kyk na ’n klein optog wat deur die vertrek stap. Voor stap ’n bebaarde gryskopdoedelsakspeler en sy wange bol rooi wanneer hy blaas. Agter hom volg ’n jongman met ’n wit sjefhoed op en ’n wit voorskoot wat oor sy kilt vasgemaak is. Dis Hoodie. Hy dra ’n enorme blink skinkbord wat hy soos ’n offerande voor hom uithou. Hy lyk Slawies met sy amandelvormige oë en breë gesig. Sy poniestert is laag in sy nek vasgemaak.

      Neil is ook uitgevat in ’n kilt en leersak om die heupe en loop agter Hoodie. Hy het twee vol whiskybottels wat hy voor hom in die lug gekruis hou terwyl die prosessie deur die vertrek stap. Hy glimlag en lyk anders as gister. Hy wip minder, dalk anker die bottels hom.

      Talla skeur haar oë van die prosessie weg en kyk die gaste vinnig deur. Die mans is kraaknetjies in kilts, donker baadjies, sporrans en lang wit kouse. Die vroue se gesigte is blink gegrimeer en hul juweelkleurige rokke glinster dof in die weerkaatsing van die gedempte ligte. Dit is ’n spoggerige affêre en Talla vryf selfbewus oor die kreukels in haar romp. Niemand kyk egter na haar nie, hul aandag is by die verrigtinge in die middel van die vertrek. Hulle begin ritmies hande klap. Die prosessie marsjeer nou ’n paar keer om die hooftafel. Die doedelsakspeler stap tot in die hoek, draai om en laat sy instrument sak. Hy vee een maal oor sy baard en knik vir ’n statige vrou aan die punt van die hooftafel. Dit lyk vir Talla asof die vrou haar moet keer of sy gee ’n koninklike wuif.

      Hoodie sit sy skinkbord op die tafel neer en tree terug. Neil tree vorentoe, sit sy twee bottels langs die bord neer en beduie aan die man wat langs die statige vrou aan die hooftafel sit.

      Die man het ’n maag soos ’n groot strandbal. Sy grys hare is dun en hy kam die slierte oor sy kaal kop. Hy staan op en stap stywebeen na waar die skinkbord is. Hy kyk na die gaste voor hom en dan na die skinkbord waarop iets lê wat soos ’n vleisrol lyk. Hy lig sy hande en ’n korte oomblik lyk dit asof hy ’n seën oor die vleisrol gaan uitspreek. Toe dawer sy sterk stem deur die vertrek. “Fair fa’ your honest, sonsie face,” sê hy dramaties en streel oor sy linkerarm terwyl hy na die skinkbord kyk.

      Die man praat met die vleisrol. Talla kyk vinnig na Neil. Hy staan met ’n glimlag op sy gesig. Sy weet nie watter soort ritueel hom hier voor haar afspeel nie. Dit lyk asof ’n offer gebring word, maar Neil lyk nie vir haar na die tipe wat offers bring nie. Hoodie, ja, maar nie Neil nie.

      Toe almal gaan sit, kom haal Hoodie vir Talla. “Neil het vir jou plek gehou. Ek is Teodor,” sê hy oor sy skouer terwyl hy na ’n tafel langs die hooftafel stap. Die plek ruik na duur parfuum en formele baadjies.

      Talla knik vir haar tafelgenote en gaan sit. Daar is vier van hulle: ’n skraal man met ’n prominente kakebeen, ’n glimlaggende vrou wat ’n blink koningsblou rok aanhet en harder praat as wat nodig is, ’n ouer man in ’n tweedbaadjie en ’n tingerige meisie met kort, ligrooi hare. Sy is jonk, vier- of vyf-en-twintig en so bleek, sy is amper deursigtig.

      Die sesde plek is Neil s’n, maar hy is besig en kan nie heeltyd by hulle sit nie. Talla probeer aan die gesprek deelneem, maar kry nie behoorlik gefokus op die vreemde aksente om haar nie. In ’n poging om te ontspan sluk sy haar eerste glas whisky vinnig weg. Sy voel ongemaklik alleen tussen die klomp vreemdelinge. Dit sou lekker gewees het as Zani nou hier was. Of selfs Willie. Iemand om die nuwe ondervinding mee te deel.

      7

      “Wat is die doel van jou besoek?” vra die skraal man vir Talla.

      “Besigheid. Ek het interessante stories en storievertellers kom soek. Of tradisionele wewers, as julle dalk sulke mense ken. Hier was ’n klompie jare gelede skynbaar ’n wewersgemeenskap in die vallei. Miskien is hulle nog hier?”

      Hy skud sy kop. “Nee, ek kan nie sê dat ek so ’n gemeenskap onthou nie.”

      “Dalk ken jy iemand wat hulle sal onthou?” Talla se stem is sag. Haar toekomsplanne hang van storievertellende wewers af.

      Toe Theresa se prokureur haar ingelig het dat sy Skotland toe gaan, het sy vir Willie gesê dis die ideale geleentheid om iets te doen met ’n tartanidee waarmee sy al lank speel.

      “Ek weet tartan is erg tradisioneel en nie Suid-Afrikaans nie,” het sy erken, “maar ek dink ek kan iets funky daarmee doen. Ek gaan dit kombineer met fluweel, geblomde brokaat en repies tafsy en leer. Dit gaan uniek wees. Baadjies, jasse, minirompies …”

      Willie het probeer, maar kon kwalik sy gebrek aan entoesiasme wegsteek toe hy na Talla kyk. “Dit is al gedoen, my skat. Kyk na Vivienne Westwood. Alexander McQueen ook.”

      “Jy het gesê jy sal my ’n kans gee om te ontwerp. Ek doen nou al heeltemal te lank net admin en hardloop rond vir die ontwerpers.”

      “En jy doen dit uitstekend. Hulle het jou almal nodig, Talla. Ons admin raak gou morsig wanneer jy met vakansie is. Jy is die wind onder –”

      “Jy is nie snaaks nie.” Talla het haar hand opgelig. “Ek wil nie meer ’n dogsbody wees nie.” Sy wil eenvoudig nie net die kantoor bestuur nie. Sy wil iéts wees. Sy is amper vyf-en-veertig en het geen loopbaan om van te praat nie.

      Sy wil ontwerp, sy weet sy beskik oor genoeg kreatiwiteit. “En terwyl ek nou Skotland toe móét gaan, sal ek die tartanidee behoorlik navors.”

      Dit was ’n sonnige Johannesburgse middag en sy en Willie was in Mugg & Bean. Sy het haar nuwe portefeulje saamgebring en dit voor Willie neergeplak. Hy het vir die kelner beduie om nog twee koffies te bring en toe deur die portefeulje begin blaai. By die derde bladsy het hy effens geglimlag. “Dis sexy,” het hy gesê, na die een skets gewys en terug na haar gekyk. “Maar dis geyk, my skat.” Toe het hy gelag, sy gesig getrek en die waarheid gou opgevolg met: “Ek speel sommer.”

      “Ek ken jou, Willie. Jy speel nie.” Dit is asof Willie altyd dadelik spyt is wanneer hy die waarheid praat en dit as ’n grap probeer afmaak. Maar soms, veral ná ’n glas wyn of twee, raak hy doodgewoon gemeen, sê hy iets kwetsends en volg dit onmiddellik op met “Grappie”. Sulke tye ignoreer Talla hom, want sy is lief vir hom.

      Sy het na die koffie gekyk wat die kelner voor hulle neergesit het, in haar handsak gevoel na die houertjie met tuisgemaakte chaipoeier wat na peper en kardemom ruik en ’n kwart teelepel vol in haar koffie geroer. Vir ’n bietjie byt. Toe het sy genies.

      “Jy’s weird,” het Willie gesê.

      “Jy ook.” Sy het ’n eerste slukkie koffie gevat. “My idees ís geyk, СКАЧАТЬ