Eindspel. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ verantwoordelik. En magteloos. Hy haat dit om só te voel.

      Na wat soos ’n ewigheid voel, hoor Nick stemme. Twee paramedici kom die badkamer binne.

      “Hy is geskiet en het baie bloed verloor,” sê hy vir die een wat eerste by Patrice buk. Dan staan hy op sodat hulle kan oorneem.

      Tien minute later is Patrice agter in die ambulans. In sy arm is ’n naald en bo sy kop hang ’n sakkie vloeistof. Nick sê hy sal agterna met sy bakkie ry.

      “Niemand gaan in die huis in nie,” gee hy bevele by die hek. “Selfs nie julle nie, en bel my as enigiemand hier opdaag.”

      Dis amper eenuur toe hulle by die Christiaan Barnard-gedenkhospitaal in die stad stop. Die noodeenheid is nog ’n miernes, maar Patrice word dadelik gestoot deur ’n deur waarop Triage staan. Die suster maak die deur agter die trollie toe.

      “Kan u vir ons in die wagkamer wag, asseblief?” sê sy deur ’n skrefie.

      Nick stap terug na waar hy die wagkamer gesien het. Dit sit volgepak. Hy was nog nooit goed met wag nie en hy haat hospitale en veral wagkamers. Hy was nog ’n kind toe sy pa dood is, maar kan steeds die reuk onthou. En die harde stoele. Hy en sy broer was soms so moeg dat hulle sommer op die mat geslaap het terwyl sy ma uur na uur op ’n regop stoel gesit het. Hoopvol dat iemand ’n bietjie goeie nuus sal bring.

      Jare later was dit weer hy en sy broer wat op die stoele gewag het vir nuus oor hulle ma. Elke keer het hulle die nuus in ’n wagkamer gekry. Hy staan dus nou eerder in die gang.

      Monica antwoord met die derde lui. Hy vertel haar van Patrice wat geskiet is en Allegretti wat weg is.

      “Waar is jy?”

      “By die hospitaal.”

      “Het jy die polisie in kennis gestel?”

      “Nee, daar was nie tyd nie.”

      “Jy gaan hulle ook nie in kennis stel nie, gaan jy?”

      “Nee.”

      “Dink jy dis slim om so iets te probeer wegsteek?”

      “Ek gaan dit nie wegsteek nie. Ek wil net self kies wie en wat ek naby die saak gaan toelaat. As ek nou die deure oopgooi, is die hele saak teen sonsopkoms gefok.”

      “Het jy iemand in gedagte?”

      “Ek dink nog.”

      “Nick, ek is jammer oor Patrice. Ek weet jy het hom gewerf en jy voel verantwoordelik vir hom, maar jy het hom nie geskiet nie.”

      “Ek moet eers gaan. Ons kan later praat.”

      “Ek ken daardie toon in jou stem en dit voorspel niks goeds nie.”

      “Watter toon?”

      “Daai een wat sê jy gaan nie meer na raad luister nie.”

      “Dit hang af van wie die raad kom.” Hy groet voor sy kan antwoord.

      Nick versit homself waar hy teen die muur in die gang staan, en kyk na die mense wat by hom verbyloop. Die personeel lyk moeg. Sommige kry dit nog reg om skeefweg te glimlag. ’n Flou poging om bemoedigend te lyk. Ander doen nie meer die moeite nie.

      Van hier waar hy staan, lyk die wagkamer oorkant die gang vir hom soos ’n getypoel. Mense kom en gaan. Soms is daar ’n paar leë stoele, maar die golf stoot elke keer weer nuwes in. Kinders sit op ouers se skote, die meeste in hul nagklere. Paartjies hou aan mekaar vas. Bejaardes lyk bang en verwese. Hier en daar is ’n enkeling wat nie links of regs kyk nie. Sommige lyk by die dood, ander makeer sigbaar niks. Hy is egter oud genoeg om te weet daar waar die tekens onsigbaar is, is soms van die grootste probleme. Diep pyn is gevaarlike pyn.

      Hy is verlig toe hulle hom roep om die papierwerk vir Patrice se opname te teken. Dis beter as om net te staan.

      Dis toe hy die datum sien, dat hy sy asem hoorbaar uitblaas. Hy moet onthou om haar môre te bel.

      Kan dit al vyf jaar wees?

      Ellie kyk op haar horlosie. Sy sit die pay-as-you-go-simkaart in die selfoon en skakel sy nommer. Sy wag lank voor die bekende stem antwoord.

      “Barnard.”

      “Dis ek. Slaap jy al?”

      “Mac?”

      “Ja.”

      “Waar de donner is jy?”

      In haar geestesoog sien sy vir Clive. Dis ’n wonder hy het net “donner” gesê.

      “Ek bel sommer om te hoor hoe dit gaan.” Ellie het besluit dis beter as sy hom eers nie van die twee mans in die kerk vertel nie. Sy hoop as daar iets gebeur het, sal hy haar vertel.

      Daar is ’n oomblik lank stilte, voor hy kras lag. “Fok jou! Jy verdwyn vir amper vyf maande, sonder om my eers te laat weet of jy nog lewe, en dan bel jy op ’n Sondagaand en vra hoe gaan dit. Hoe dink jy gaan dit met my nadat ek maande nie van jou gehoor het nie?”

      “Ek is jammer …”

      “Daai is die mees overrated sin in die wêreld. Dit beteken net mooi fokol.”

      “Clive … het daar iets gebeur waarvan ek moet weet?”

      “Soos wat?”

      “Ek weet nie. Enigiets wat ’n rooi vlag vir jou laat opgaan het.”

      “So eintlik bel jy nie rêrig om te hoor hoe dit met my gaan nie.”

      “Clive …”

      Hy sug. “Ek weet nie waarvan jy praat nie. Greyling het my gisteroggend gebel en gevra waar jy is. Ek weet nie of hy vir jou ’n rooi vlag is nie.”

      “Hoekom het hy gedink jy sal weet waar ek is?”

      “Seker omdat almal gedink het ek weet waar jy is. Ons was after all nogal lank partners.”

      “Hoe het jy geweet waar ek is?”

      Weer sug hy. “Iemand se ma se niggie se agterkleinkind of so iets is ’n ruk gelede in Montagu se kerk gedoop. Die ou het my die Maandag kom vra of dit moontlik is dat hy jou daar in die kerk kon sien orrel speel het. Ek het gesê ek weet nie.”

      “Wanneer was dit?”

      “Seker so ’n maand gelede. Ek het ook nie vir Greyling gesê jy ís daar nie, ek het bloot gesê iemand vermoed hy het jou daar gesien.”

      “Waarom het jy my nie toe in die hande probeer kry nie?”

      Hy snork. “Ek is nie die een wat die pad gevat het en nie omgekyk het nie. En hoeveel keer dink jy moes ek jou selfoonnommer bel om te hoor die subscriber is not available?”

      “En toe sê jy vir Albert waar ek is.”

      “Moenie jou gat vir my wip nie. Hoe de fok moes ek weet waarom СКАЧАТЬ