Eindspel. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Het jy al gesoek vir ’n patroondoppie?”

      “Ja. Ek het dit gekry.”

      “Dan twyfel ek of dit ’n professionele hit was. So ’n persoon sou die doppie saamgeneem het. Dit was ’n haastige job,” gaan Clive voort. “Hierdie was nie deel van die beplanning nie.”

      “As dit ’n ontvoering was, waarom kom skiet hulle vir Patrice in sy woonstel, en los hom dan lewendig?”

      “Dalk het hy wakker geword en wou hy gaan kyk wat gaan aan. Hoe lank werk hy al vir Allegretti?”

      Nick skud sy kop. “Patrice werk vir my. Ek is baie seker dis nie ’n inside job nie. En as hy deel van die plot was, waarom het hulle hom geskiet?”

      “Hy het sy doel gedien.”

      Nick skud sy kop. “Hy was nié hierby betrokke nie.”

      “Jy sal nie die eerste een wees wat daardie fout maak nie.”

      Nick knik. “Dit mag so wees, maar oor Patrice voel ek baie seker.”

      “Ons aanvaar nou hier was iemand anders in die huis. Die logiese verklaring is dat dit Allegretti is wat geskiet het.”

      “Hoe meer ek daaraan dink, hoe meer besef ek dit ís die logiese verklaring. As dit die geval is, was Allegretti baie desperaat. Ek het jou gesê hy hou nie daarvan om sy hande vuil te maak nie. En dit pla my dat daar geen rekord op die kameras is van iemand wat die perseel inkom of verlaat nie. Allegretti is nie dom nie, maar dit sit nie in sy broek om so ’n sekuriteitstelsel te omseil nie.”

      Clive draai om en Nick stap met hom deur die kombuis, uit by die agterdeur en al met die stegie langs tot by die dienshek.

      “Daar is nie met die slot gepeuter nie. Wie ook al hier in of uit is, het ’n sleutel gehad.”

      “Waarvoor word die hek gebruik?”

      “Die vuilgoeddromme word hier uitgeneem. Ryk mense hou nie daarvan om hulle eie vullis te sien nie. Aflewerings word ook hier gedoen, en Patrice gebruik dit as in- en uitgang. Die skoonmaker wat twee keer ’n week inkom, gebruik dit ook.”

      “Het die skoonmaker ’n sleutel?”

      “Nee, Patrice maak vir haar oop.”

      Clive kyk na die kamera wat op die hek fokus. “En daar is geen beeldmateriaal nie?”

      “Niks verdags nie.”

      Hulle draai stil om en stap langs mekaar terug kombuis toe. Hulle loop stadig deur die hele huis. Nie een van hulle raak aan iets nie.

      Onder in die woonstel wil Clive weet of dit is waar Ellie gewoon het.

      “Ja.” Nick vertel hom van die aand wat die alarm op die trap geaktiveer is en sy hoog en laag gesweer het dit was nie sy nie.

      Clive glimlag skeefweg. “Dit was waarskynlik sy. Sy is baie goed in haar job.”

      “Hoe gaan dit met haar?” Hy hou die vraag so lig moontlik.

      “Ons het nie juis op die oomblik kontak nie. Soos jy seker weet, is sy vir ses maande met verlof en woon sy sedert haar ontslag uit die hospitaal nie meer in die stad nie.”

      Nick wil sê hy vind dit vreemd dat hulle nie kontak het nie, maar bedink hom. Dis seker nie baie slim om vir jou nuwe partner te sê jy dink hy lieg nie.

      Hy gaan wys vir Clive die beeldmateriaal van Vrydagaand. Behalwe vir hom wat Allegretti Saterdagnag net voor een aflaai, en die wagte wat hulle rondes doen, was daar geen ander beweging in en om die huis nie.

      Terwyl hulle vir die forensiese beamptes wag, maak Nick koffie en hulle gaan sit in die leefkamer.

      “Waarom is sommige mense net nooit tevrede nie?” wonder Clive hardop.

      “Is jy tevrede met jou lewe?”

      “Ek kan doen met meer geld, soms ’n bietjie meer tyd vir myself, nou en dan ’n bietjie meer seks.”

      “Dis waarskynlik maar soos hierdie mense ook voel. Net nog ’n bietjie meer van alles.”

      Clive knik stadig sy kop op en af. “Jy is seker reg, maar van waar ek sit, het hulle min of meer die jackpot geslaan.”

      “En van waar ek sit, doen jy ook nie te sleg nie.”

      Clive lag. “Daai som sal jy vir my moet verduidelik.”

      “Jy kry dit blykbaar reg om ’n gesinslewe saam met hierdie soort job te laat werk. Hoeveel ouens ken jy wat dit kan sê?”

      “Het jy oor my gaan uitvind?”

      “Doen ons almal dit nie maar nie?”

      “Ek weet jy was twee keer getroud. Ek weet nie wie elke keer die jeukerige een was nie.”

      Nick glimlag. “Is dit ooit so eenvoudig?”

      Voor die ander man kan antwoord, bel die wagte van onder af om te sê daar is twee ouens wat sê hulle moet inkom.

      Al twee fluit toe hulle uit die hysbak stap.

      “Fok!”

      Nick kyk na die twee bloedjong mans. Wanneer het hulle skoolkinders begin inneem, of is dit hy wat oud geword het?

      “Maak toe julle monde,” sê Clive en beduie na Nick. “Kolonel Malherbe van Interpol. Dis Phillips en Mossie. Soos jy sien, moes ek ongelukkig die appies vat.”

      As ’n mens vinnig kyk, kan die nuwe aankomelinge ’n tweeling wees. Albei is lig, albei dra bril en hulle is ewe lank en het dieselfde skraal gesigte en lenige lywe. Die enigste verskil wat Nick kan sien, is dat Phillips ’n donsbaardjie het.

      Die drie mans skud hand. “Hy het vir ons gevra, want ons is die beste, kolonel.”

      “Sommer net Nick.”

      Albei knik. “Kaptein Barnard sê julle het ietwat van ’n probleem.”

      Die vier stap saam na Patrice se woonstel toe, terwyl Nick vir hulle vertel wat gebeur het. Voor hulle ingaan, trek die twee jonges eers hulle oorjasse, skoenbedekkings en handskoene aan.

      “Wie was almal hier binne sedert die voorval?”

      “Ek en twee paramedics.”

      “Net vir die rekord sal ons maar van julle drie ’n sampletjie vat. Niemand anders nie?”

      “Ek het die deur gesluit gehou.”

      Albei knik en dan verdwyn hulle in die woonstel in.

      Nick draai om en gaan skakel weer die koffiemasjien aan. Hy sal binnekort kos in sy lyf moet kry.

      Hoofstuk 7

      Dis stil in Kirstenbosch toe Ellie daar kom. Hier en daar is ’n werker besig, maar СКАЧАТЬ