Eindspel. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ jy het hom verloor? Ek wonder wat die ouman daaroor sal sê.”

      Nick ken hom lank genoeg om te weet hy mors sy asem en dreig sal niks help nie. Vir Ken Visser vang jy nie trompop nie. Hy is nie bang vir dreigemente nie. Jy sorg dat jy slimmer as hy is.

      “Waar was jy gisteraand?” Soms hou hy egter daarvan om moedswillig te wees. ’n Mens kry nou en dan interessante reaksies.

      “By die huis. Nie dat dit enigiets met jou te doen het nie.” Hy glimlag weer. “Jy kan my dierbare vrou vra as jy my nie glo nie. Ons was die hele aand in die bed.”

      Nick staan op en stap deur toe. “As dit die geval is, wonder ek waarom kla sy steeds.”

      “Fok jou, Malherbe. Wie gee jou in elk geval die reg om hier in te kom en my te kom ondervra?”

      “Laat weet my as jy van Enzio hoor,” laat Nick oor sy skouer hoor terwyl hy uitstap.

      “As hierdie ’n donnerse truuk van julle twee is sodat hy uit sy verpligtinge kan kom, gaan julle baie seer kry. Sê jy dit vir jou baas. Nou is nie die tyd om speletjies met my te speel nie.”

      Die ontvangsdame gee Nick ’n vuil kyk toe hy verby haar stap. Die twee mans wat by Visser was, staan op van die stoele waar hulle gewag het en stap terug kantoor toe. Hy onthou skielik waar hy die een gesien het: in die klub saam met Enzio. Hy het ’n hoë pos in die regering.

      Ouderdom maak nie saak nie, dink Nick toe hy in die bakkie klim; êrens in die diepste manwees bly ’n stukkie seuntjie wat graag sterk wil wees. Wat graag wil hê sy straaltjie moet die verste trek. Daar is seker mans wat dit ontgroei, maar hy vermoed die oorgrote meerderheid loop lewenslank met dié basiese behoefte. Hy het net gedink hy het dit al effens ontgroei.

      Hy het bewyse dat Ken Visser nie juis die getrouste van eggenote is nie, maar die vent wil beslis nie hoor Gabriella kla oor sy vermoëns nie. Hy vermoed soms mans het sekere evolusionêre prosesse oorgeslaan.

      Toe hy by die Waterfront uitdraai, besluit hy om na Allegretti se huis toe te ry. As vars polisieman het hy destyds ’n hoof gehad wat baie kwaai was oor ’n misdaadtoneel.

      “Daar is nie ’n fokken kyk-weer-geleentheid nie,” het hy dikwels gesê. “Jy kry een kans. As jy dit opneuk, behoort jy die mensdom ’n guns te doen en onder die eerste bus in te loop. Want as jy dit nie verstaan nie, is jy nie ’n polisieman se gat nie en ook nie veel werd vir die groter samelewing nie.”

      Dis dieselfde kaptein wat hulle geleer het dat ’n mens onmoontlik alles self kan doen en na jou instinkte moet luister.

      “Jy moet jou span vertrou, maar as daai stemmetjie hier in jou gut nie wil stil word nie, al is dit in die nag, dan staan jy op en jy gaan soek daai ding wat hom aan die praat hou. Dan trap jy op tone en jy roer moere, maar jy hou aan tot jy dit gekry het. En as jy vir my sê jy het nie daai stemmetjie gekry nie, dan moet jy vinnig ’n career change maak. Die wêreld het seker altyd roomysverkopers nodig.”

      Sy selfoon lui en hy sien dis Clive Barnard.

      “Kan jy sesuur in Milnerton wees?”

      Nick kyk op sy horlosie. “Ja.”

      “Ek stuur vir jou die adres. En as ek jou raad kan gee, los jou ego by die huis.”

      Nick besluit om liewer nie daarop te reageer nie. “Is jy baie besig?”

      “Wat wil jy hê?”

      “Dat jy saam met my na Allegretti se huis toe gaan. Ek is bang ek mis iets omdat ek die huis ken.”

      “Gee my ’n uur.”

      “Kan jy ’n span van Forensies saambring?”

      “Jy is ook een van daai mense wat die hele donnerse arm wil hê as jy eers die pinkie gekry het.”

      Toe hy aflui, besluit Nick om eers Kampsbaai toe te ry.

      Volgens Monica se inligting is Clara laas saam met vriende in Paranga gesien. ’n Gewilde restaurant en kuierplek. Hy was al per geleentheid saam met Allegretti daar. Op pad daarheen probeer hy aan ’n verskoning dink.

      Die bestuurder is nie daar nie, maar die assistent herken hom. Nick vra hoe dit gaan en wil dan weet of dit moontlik sal wees om ’n groep van tien mense volgende Saterdagaand vir ete te bring. Hy laat dit deurskemer dat dit vir Allegretti is, maar hou dit vaag.

      “Is dit waar wat hulle sê van die jong girlfriend?” wil die assistent weet.

      “Wat sê hulle?”

      “Hulle het Vrydag ’n shoot hier naby gedoen en het na die tyd vir ’n drink en dinner gekom. Sy is blykbaar ontvoer toe sy hier weg is.”

      “Dis nuus vir my. Hulle het ’n paar maande gelede die verhouding verbreek.” Nick probeer sy gesig neutraal hou. “Het iemand die voorval gesien, of is dit weer een van daardie stories wat vlerke kry soos dit oorvertel word?”

      “Ek was nie aan diens nie, maar een van die ander mense beweer sy is in ’n donker paneelwa ingedruk, op dieselfde oomblik wat ’n voertuig oorkant die straat in ’n ander een vasgery het. Blykbaar was haar lyfwagte in die voertuig wat oorkant die straat geparkeer was. Hulle sê die ander voertuig het nie eers probeer stop nie en het na die tyd weggejaag. Dink jy dit kon gebeur het?”

      Nick skud sy kop. “Ek het nie die vaagste idee nie. Vreemder dinge het seker al gebeur, maar mense word nie sommer net ontvoer nie. Dalk het dit maar net so gelyk.”

      Die jong man knik. “Ek glo ook die ou kyk dalk te veel flieks.” Hy wil weet of hy ’n bespreking moet maak, maar Nick steek sy hand uit, groet en sê hy sal teen Donderdag bevestig.

      Hy stap deur toe, maar draai om. “Hoe laat het al die dinge gebeur?”

      “Ek dink hulle het gesê so iets na twaalf.”

      Buite op die sypaadjie probeer Nick sien of van die geboue CCTV-kameras het wat die sypaadjie dek. Hy gewaar een op ’n gebou se dak ’n paar honderd meter verder, stap tot onder die kamera en probeer skat hoe ver die reikwydte is. Hulle sal daardie beeldmateriaal in die hande moet kry.

      “Fokkit,” laat Clive hoor toe hulle ’n uur later uit die hysbak in Allegretti se leefvertrek uitstap. “Ek het duidelik ’n paar verkeerde besluite in my lewe geneem.”

      “Dit voel gewoonlik net die eerste paar keer so.”

      “Ek kan myself op hierdie stoep sien sit.” Met dié gewaar Clive die kroeg teen die agterste muur en steek vas. “Bliksem. As jy nie meer die job wil doen nie, laat weet my.”

      “Het jou ma jou nie ook van klatergoud geleer nie?”

      Clive skud sy kop. “Sy was te besig om my te leer om te koes wanneer my pa klap.”

      Nick stap eerste met hom na Patrice se woonstel toe. Hy is bly om te sien die deur is nog gesluit. Binne die deur kyk hy na Clive. “Sê my wat jy sien.”

      Clive gee ’n tree in die vertrek in, kyk dan op sy tyd rond. Sak op sy hurke terwyl sy blik nog oor die vertrek gaan. Dis eers toe hy weer regop staan dat hy begin praat.

      “Ek СКАЧАТЬ