Die dood van 'n goeie vrou. Chris Karsten

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ driepootstoeltjie knik die besproete bles. “Ja, dis wat Jimmy ook vermoed. Maar die gesig is nog ongesien, haar identiteit nog nie amptelik geverifieer nie.” Hy snuif. “Ruik jy dit ook? Sy’t gebad of gestort.”

      “Ja, sy was reg vir bed.”

      “Jimmy sê hulle kry g’n teken van inbraak nie, selfs die skuifdeur se knip is ongeskonde. Dis oopgemaak, nie oopgedwing nie.”

      “Sy’t al haar naelpolitoer verwyder, haar beenhare geskeer, gebad, nagroom aangevryf, nagklere aangetrek … en toe iemand in haar huis ingelaat. Maak dit sin?”

      “Nagklere?” vra hy. “Wat sien jy wat ek nie sien nie?”

      “Haar enkels. Dit was vasgebind met die seintuur van ’n kamerjapon, ek wed uit ’n eksotiese boetiek in Sandton.”

      “Hoekom ’n kamerjas as sy bed toe wou gaan?”

      “Miskien oorgegooi vir die onverwagte gas.”

      “Of lover.” Hy staan op, vat sy stoel na die lyk se voorkant en sê: “Pepler, nè? Dis mos jóú nuwe lover? Gawe kêrel, hoop nie jy laat hom ook deur jou vingers glip nie.”

      Ook? Sy wens daar wás ander. En wie het sy nogal deur haar vingers laat glip? Niemand nie, hulle doen sélf die dêm glipwerk. Soos Bam destyds met daardie blonde bimbo. Nou die gawe Pepler met ’n rooikop-sirene.

      Maar sy swyg, dis nie die tyd of plek vir lovers nie. By die muurrak gaan beskou sy die foto’s. Man, vrou en twee jong seuns, ’n gelukkige en mooi gesin. Die twee seuns baljaar in die swembad met ’n hond. Spanjoel. Waar’s die hond? ’n Foto van die vrou alleen, waarskynlik impromptu met ’n selfoon geneem. Laggende Clara Heyns met sonbril en bikini-bostuk. Nog een van haar, dié een geposeer saam met haar seuns. Mooi vrou, Ella skat haar so veertig.

      Dan meneer Heyns, ook die ene tande, met veldhoed, kakieklere en geweer knielend by ’n koedoebul. Sou dit dié koedoe se skedel teen die stoepmuur wees? As meneer Heyns dit geniet om dood te maak, is dit seker ook hý wat die springbok afgemaai en verneder het tot stoepmat waaraan hy sy voete kan afvee.

      “Ella!” Dok se stem. “Kom, laat ons sien of dit mevrou Heyns is. En ek’s nuuskierig oor hierdie boggel op haar rug. Jimmy, waar’s jou fotograwe?”

      Hulle kom neem stelling in, een met stilkamera, een met video.

      Van voor by die kop dirigeer Dok: “Oukei, Ella, gaan vat die laken daar by die bene. Ons lig dit saam op. En stadig, g’n afplukkery wat iets kan versteur nie. En, Jimmy, laat een van jou manne die laken sommer dadelik in ’n bewyssak sit sodat dit vir DNS getoets kan word. Een, twee, drie.”

      ’n Sagte, effe bedompige aromatiese damp ontsnap van onder die laken.

      Ella staan verstyf en staar.

      “Wat de hel!” sê Dok.

      Almal kom orent van waarmee hulle ook al besig is en draai na die figuur.

      Die boggel is nie van ’n kussing nie, dis van vere – die wit vere van twee groot vlerke wat dreig om oop te gaan, asof Clara Heyns op die punt is om weg te vlieg uit haar knielende posisie. So half toegevou, skat Ella, is elke vlerk maklik ’n meter en ’n half van skouer tot punt.

      “Wat is sy?” vra Dok, dié slag eerder vir homself. “’n Voël, ’n engel? Tinker Bell?”

      Sonder die laken raak alles nou duideliker. Sy lê met haar maag en borskas op ’n lae, gestoffeerde voetstoel oorgetrek in sagte bruin leer. En onder die vlerke is sy inderdaad in ’n lang liggrys satynjapon.

      Ella kyk na die kop wat voor tussen uitgestrekte arms van die voetstoel hang, die hare liggoud soos kanolaheuning met ligter strepe en ’n effense karteling. Die gesig kan sy steeds nie sien nie. Oor die skouers is die wit nylonbande van die vlerkharnas, baie soos die verstelbare skouerbande van ’n rugsak. Die vlerke lyk eg, maar sy vermoed die vere is van sintetiese materiaal, nes syblomme.

      Dok buk oor die figuur se kop, sy vingers tussen die hare in asof hy haar kopvel masseer.

      “’n Knop hier agter die oor. Die vel is gebreek, net ligte bloeding. Sy’t ’n hou gekry, maar ek twyfel of dit noodlottig was, of selfs konkussie kon veroorsaak het. Miskien net bietjie duiseligheid.”

      Ella loer na die glasbak. Geen skerp kante nie, maar swaar. Miskien kry Forensies van haar hare en bloed aan die bak.

      Dok het nou sy handpalms weerskante om haar ore, asof hy nie wil hê sy moet hoor wat oor haar gesê word nie.

      “Nek het reeds verstyf,” sê hy dan.

      Ella weet die proses van rigor mortis begin altyd bo.

      “Het sy oorringe aan, Dok? Miskien ’n hangertjie?”

      “Nee, g’n juwele nie.” Hy lig die hare weg. “Net die serp, baie styf. Lyk na verwurging, maar ek los dit vir die outopsie. Wat sê dit vir jou?”

      “Dit verklaar die donker livor mortis, sy’s met haar eie serp verwurg. Ons weet dus hoe sy dood is, en ons het die moordwapen.”

      “Jy maak vinnige afleidings, warrant. En jy weet ek werk met feite, nie afleidings nie. Weet jy dit, of weet jy dit nie?”

      “Ek weet dit, Dok.”

      Sy hande is by die vlerke doenig. “Pleks van bene het háár vlerke rame van draad wat met kunsvere bedek is. Die draad gee veerkrag en keer dat die vlerke platval. Dis deel van die illusie van sulke kostuumvlerke, moet lyk of dit wil oopgaan vir vlug.”

      “Het sy en haar nagtelike gas konsert gehou, sommer so in haar nagkabaai?”

      “Dit lyk my ek gaan –”

      “A, warrant Neser!” bars dit skielik agter hulle uit. “Herken jou amper nie. Watse onheil beplan jy en Dok so skelm?”

      Sy swaai om. “Kolonel, jy bekruip mens.”

      Hy is te laat vir ’n Tyvek-pak, in ou jeans en kakiehemp, albei met blou verf besmeer, ook blou spatsels aan ’n wang, sy kake kouend, ongetwyfeld aan ’n Nicorette-kougom in sy ewigdurende stryd om op te hou rook. Hy het darem lateks-handskoene aan.

      “Ella, hoor ek jou gevierde leier?” vra Dok sonder opkyk. “Uiteindelik besluit om ons te kom vergas met sy teenwoordigheid.”

      “Sy’t vlerke!” sê die kolonel verbaas. “Wat beteken dit?”

      “Goeie vraag,” brom Dok en kry sukkelend die leerbelt om die polse los. “Goed, nou eers die vlerke afkry voor ons haar van die voetstoel kan afhaal.”

      Hy klik eers die een, dan die ander skouerband los en probeer die vlerke loswikkel.

      Ella sak op haar hurke langs die voetbankie. “Wag, dis ook om haar middel vas. Lig haar effe op.”

      Dok en die kolonel lig en sy vroetel tot sy die knip onder die maag kry, klik dit los en kom orent. Hulle lig die vlerke op en een van Jimmy se manne vat dit om te laat prosesseer.

      “Goed,” sê Dok, “nou kan ons haar afkry. Jimmy, jy en Silas spog mos graag met julle spiere, СКАЧАТЬ