Annelize Morgan Omnibus 7. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ vir die res van jou lewe net lekker eet en slaap.” Hy knor net en slof voort.

      Maar soos wat hulle voortgaan, raak haar geselskap al minder en druk die angs haar keel toe. Al wat sy wou doen, was om haar vryheid terug te kry. Nou begin dit lyk asof sy alles gaan verloor hier in die sand van die Rub’al Khali.

      Toe die son weer opkom, is Isabelle te uitgeput om verder te loop. Die kameel sleep haar ’n ent teen ’n duin op. Sy sukkel om regop te bly en in die flou lig van die nuwe dag sien sy die wuiwende palmbome, die huisies, die koelte waarna sy so smag.

      Dit kan nie ’n lugspieëling wees nie, dink sy, want dis nog te vroeg in die oggend daarvoor. Haar hart slaan ’n slag oor toe sy besef dat hierdie die werklikheid is. Dis ’n oase … sy het dit bereik!

      “Dis die laaste skof, Kameel,” sê sy en vryf die dier se nek. “Kyk, ons is amper daar.” Maar haar stem is hees en die woorde amper nie verstaanbaar nie.

      Die laaste skof is egter baie verder as wat sy gedink het, maar sy byt vas en druk deur. Toe hulle uiteindelik die oase bereik, is hulle albei uitgeput van die hitte en dehidrasie. Sy volg die kameel omdat sy weet dat hy die naaste water sal vind.

      By die waterputte is daar konsternasie toe sy opdaag. Die Arabiere bly staan en kyk verstom na haar. Die abaya is nie meer om haar kop gedraai nie en haar rooiblonde hare hang los om haar skouers. Haar blou oë lyk nog meer opvallend teen haar songebruinde gelaat. Daar is gewillige hande wat water optrek vir die kameel en ook vir haar, maar die wêreld swem om haar en sy sukkel om op haar voete te bly.

      Iemand druk ’n beker water in haar hand om te drink. Daar is ’n beroering onder die omstanders toe hulle besef dat die vreemdeling ’n vrou is, maar sy is onbewus daarvan. Al waaraan sy kan dink, is dat sy veilig hier aangekom het en dat sy dit alleen reggekry het.

      Sy laat toe dat iemand haar abaya terugsit oor haar gesig en haar weglei na ’n kleihuis nie ver van die putte af nie. Sy weet nie wie dit is wat haar help nie, sy weet net dat die verskrikking verby is. Dan sak sy inmekaar.

      ’n Meisie kom met ’n kruik water op haar skouer van die putte af terug na die tente onder die dadelpalms. Die kruik is nat soos die water oor die rand gestort het en dit drup teen haar arm af. Sy wissel ’n paar woorde met twee ander meisies voor sy haar na die naaste tent haas. Daar neem sy die kruik na binne.

      ’n Ou vrou neem dit by haar.

      “Is die kos reg?” wil die ou vrou weet.

      “Ek skat so.” Die meisie draai om en gaan uit na die vuur om na die kos te kyk.

      Die ou vrou skink van die koel water in ’n bakkie en gaan hurk by die grasmat waarop Isabelle lê. Sy drup die water tussen die meisie se gebarste lippe in en glimlag toe dit gesluk word.

      Isabelle stry teen die newels wat soos ’n spinnerak oor haar bewussyn span. Die uitputting het sy tol geëis, want dit voel asof sy nog in die woestyn is met die sand om haar. Miskien, dink sy vaag, is dit Jarad wat haar gehelp het, maar hy is nie hier by haar nie.

      Sy kom half by uit die newels en sien die meisie oor haar buk.

      “Waar is Xavier?” vorm haar lippe die woorde, maar daar kom geen geluid uit nie. “Xavier …”

      Die ou vrou kyk fronsend op na die man wat by die tent inkom. “Sy probeer praat.”

      “Wat sê sy?” wil hy weet en hurk langs die vrou.

      “Ek weet nie.”

      Nog koel water drup oor Isabelle se tong.

      “Ek is Shahira …” Sy maak haar oë oop. Vreemde gesigte kyk af na haar.

      Die man en vrou kyk verskrik na mekaar.

      “Ons moet die sjeik hiervan sê,” sê die vrou. “Kyk, die swaard wat sy by haar het, het sy embleem op.”

      “Sjeik Khidr hoef nie te weet nie,” sê die man.

      “Jy is een van sy rasjids, Yussuf!” roep die vrou uit. “Hy sal jou onthoof as hy uitvind, maar as jy hom vertel, sal hy jou beloon.”

      Yussuf snork minagtend. “Hy sal my beloon met ’n klop op die skouer en ’n mooi kompliment. Dis al wat ek sal kry, Alya.”

      Hulle beweeg ’n paar treë weg en sit die gesprek dringend voort. Isabelle kan nie hoor wat hulle sê nie, maar hul eerste reaksie was genoeg. Dis tog onmoontlik! Sy kon nie van Aran af tot by die wadi Jekka geloop het nie, en tog … Sy is deur Jarad se grondgebied. Waarom het niemand haar dan opgemerk nie?

      “Ek verbied jou om ’n woord te sê, Alya!” hoor sy Yussuf uitroep en draai haar kop na hulle.

      “En wat gaan jy doen as ek na sjeik Khidr gaan?”

      Daar volg ’n kort, gespanne stilte en dan sê Yussuf: “Ek sal jou terugstuur na Shurma.”

      Alya snak na haar asem. “Jy sal dit nie doen nie!” sê sy verskrik. “Jy het my belowe dat jy my nooit weer daarheen sal terugstuur nie!”

      “Solank jy my gehoorsaam, mag jy hier woon – ek is immers die mukhtar van hierdie stam. Ek weet wat ek doen, Alya. Shahira bly hier en sjeik Khidr hoef nie daarvan te weet nie!”

      Yussuf kom hurk by Isabelle.

      “Ons het jou kameel gekry, saïda. Hy sal herstel. Ons sal julle saamneem na Ibb. Ons is op pad na Aden met ’n vrag sy wat ons daar van die hand wil sit.”

      Isabelle glimlag deur haar gebarste lippe. Yussuf tel die bakkie water op en drup ’n bietjie in haar mond. Hy herhaal die proses geduldig ’n paar keer voor sy hom kan antwoord.

      “Jy is ’n … goeie man, Yussuf …”

      “Ek doen wat ek dink reg is, saïda.”

      “In Aden … sal ek op ’n skip kan klim en na my vaderland terugkeer.”

      Yussuf skud sy kop. “Nee, saïda. U kom saam met ons terug. Ons het u nodig.”

      Sy frons liggies en kom half orent. “Nodig? Waarvoor?”

      Hy aarsel voordat hy sê: “In hierdie land is die man alles, saïda, en die vrou is niks. Maar jou naam is oral bekend omdat jy sterk is … en omdat jy die woestyn alleen aandurf. Daar is baie dapper mans wat dit nie sal doen nie.”

      Isabelle antwoord nie, omdat sy nie die krag het om met hom te stry nie. Sy is nie belangrik nie, sy was nie dapper nie, eintlik was sy besonder dom en onverantwoordelik … en baie gelukkig om lewend uit die Rub’al Khali te kom.

      Eers ’n week later pak Yussuf se groep nomades op. Alya bring vir Isabelle haar skoongewaste klere om aan te trek. Daar is ’n stille vyandigheid by Alya, en Isabelle wantrou haar. Wie weet wat die ou vrou sal doen sodra hulle op pad is?

      “Hoekom haat jy my, Alya?” vra Isabelle net voor die vrou die tent verlaat.

      Alya steek vas. “Ek weet wie jy is. Jy is Shahira, die slavin wat met sjeik Jarad sou trou. Maar jy is nie een van ons nie. Beryl is op die oomblik by die sultan en sy word gereed gemaak vir haar huwelik met sjeik Xavier Jarad. Wanneer hulle weer na Helu gaan, sal Beryl se ouers СКАЧАТЬ