Annelize Morgan Omnibus 7. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ sagte woestynwind die geur van iets soek waarna hy verlang. Dan begin sy aanstap en hy volg haar gedwee.

      Die jebels, dink sy en probeer haar opgewondenheid terugvind, dis waarheen ek op pad is. Sy slof aan deur die droë sand, een voet voor die ander.

      Sy wens dat sy net ’n bietjie qat gehad het as verkwikking. Sy sou dit vir die kameel gegee het. Sy onthou die eerste dag toe Kamal die groen takkie in haar skoot gegooi het en gesê het sy moet dit kou en eet. Sy het verbaas daarna gestaar, nie bang om te doen wat hy sê nie, maar tog huiwerig oor wat om te verwag. Toe het sy ’n paar blaartjies in haar mond gesteek en gekou. Dit het ’n vreemde smaak gehad. ’n Paar minute later het ’n wonderlike gevoel van genoegdoening deur haar gevloei. Dit was asof die groen sap nuwe krag deur haar liggaam gestuur het. Sy het gevoel of sy berge kon versit en haar probleme was nie meer onoorkomelik nie.

      Maar hier is nie qat nie. Hier is niks behalwe sand nie.

      Die kameel gaan staan en Isabelle paai en soebat, maar hy weier volstrek om ’n poot te versit. Sy gaan by hom staan en streel oor die harde, harige vel.

      “Nog net ’n klein entjie,” sê sy op Arabies. “Kan jy die water dan nog nie ruik nie?”

      Die kameel kreun net en maak sy oë toe.

      “Asseblief, ons is so naby die wadi …”

      Hy kreun net weer. Sy trek aan die leiriem, en dan begin hy weer teësinnig aanstap. Sy het nie meer die krag om hom aan te jaag nie en sy bid net dat hy haar nog ’n klein entjie sal volg.

      Toe hulle ’n ent deur die sand geslof het in die duister, wel daar ’n groot angs in Isabelle op. Vir die eerste keer dink sy aan die moontlikheid dat sy alleen hier iewers in die woestyn sal sterf van dors en uitputting en dat niemand haar ooit sal vind nie.

      Sy strompel voort en met alles in haar klou sy aan haar herinneringe van Frankryk. Tog is dit die beeld van Xavier Jarad wat telkens tussenin skuif en alle ander gedagtes verdring.

      “My sjeikdom sal ook joune wees, al kos dit my laaste asem,” het hy daardie nag in die woestyn op pad na Helu gesê. Dit was egter anders bepaal; die sultan het tussenbeide getree en hulle lewens op ’n ander pad gestuur. As sy by Kamal gebly het, sou sy Jarad weer eendag gesien het, maar sy kon die pyn van verlange en onsekerheid nie meer verduur nie.

      Sy struikel en val met haar gesig in die sand. ’n Rukkie lank bly sy so lê en sukkel dan weer orent. Wie weet hoe ver die kranse lê en wie weet hoe ver die dagbreek nog is.

      Toe dit oggend word, kyk sy deur halftoe oë op na die kranse. Hulle is nie meer so ver nie, maar sy besef dat sy hulle onmoontlik nog sal kan bereik. Sy het nie eens meer die krag om vir langer as ’n paar treë regop te bly nie.

      Met haar gesig in die sand huil sy haar hart uit. Haar laaste bietjie krag vloei uit haar en sy gee die stryd gewonne. Sy het probeer, maar gefaal. Die woestyn was sterker as sy.

      ’n Uur later begin brand die son genadeloos op haar stil liggaam neer. Hoog in die asuurblou hemel sweef die aasvoëls nader om gereed te maak vir die feesmaal. Isabelle sien ’n beweging in die lugspieëlings: ’n ruiter wat lyk asof hy op water beweeg. Sy sien sy wit mantel in die wind bol.

      “Xavier …” fluister sy.

      Dis net ’n lugspieëling, maar op hierdie oomblik dat sy weet die einde het vir haar aangebreek, is dit Xavier Jarad wat na haar toe aangery kom. Sy weet dat sy skim haar nooit sal bereik nie, dat haar oë haar net bedrieg, maar dit kon so maklik die werklikheid gewees het, so maklik …

      Teen laatmiddag lê sy nog daar in die sand met die kameel langs haar. Die ergste hitte het gewyk en sy is verwonderd om te besef dat sy nie dood is nie. Sy sit regop en kyk om haar heen. Daar is geen teken van lewe nie, maar die klipkranse lyk nie so ver as wat dit die oggend gelyk het nie.

      Sy staan stram op en haar liggaam protesteer in pynvlae. Haar tong voel soos leer in haar mond en daar is geen vog oor om dit te verlig nie.

      “Nog ’n laaste skof,” sê sy vir die kameel, maar daar kom net krasgeluide uit haar keel. Hy bly lê en brul asof hy met haar wil praat. Sy gooi die tent van hom af en klim op sy rug. Die hoop in haar wil maar nie sterf nie en net die feit dat sy nog leef, is vir haar genoegsame aanduiding dat dit nog nie haar tyd is nie, dat sy nog ’n doel het.

      Hulle vorder stadig, maar sy laat die kameel begaan. As daar een is wat in hierdie verskriklike woestyn water sal kry, is dit hy. Hy verander effens van koers, maar dit hinder haar nie. Wat maak dit tog saak? Hierdie is hulle laaste skof na wie weet waar. Sy hang oor die saal en laat hom maar begaan. Daar is niks wat sy meer kan doen om hom of haarself te help nie.

      Sy weet nie hoe lank sy so oor die kameel se rug gehang het voordat sy agterkom dat hy tot stilstand gekom het nie. Sy maak haar oë oop, maar al wat sy kan sien, is die hoë rotswande hier naby haar. Die kameel brul ongeduldig, en eindelik kry sy dit reg om af te klim.

      In die suisende stilte hoor sy die kameel se asemhaling, maar daar is ’n ander geluid wat haar hart van vreugde laat bokspring.

      “Water!” fluister sy en begin soek na waar die geluid vandaan kom.

      Sy kruip later handeviervoet onder ’n lae rots deur tot in ’n skeur. Dis pikdonker en sy kan nie eens haar hand voor haar oë sien nie, maar sy kan die water hoor. Dan is die geluid skielik reg voor haar en toe sy haar hand uitsteek, voel sy die koel redding deur haar vingers spoel.

      Dan onthou sy wat Kamal gesê het oor te veel water te skielik en dat dit die dood kan veroorsaak. Nee, hier gaan sy nie sterf nie. Net ’n slukkie water moet vir eers genoeg wees. Dan vul sy die twee watersakke en gaan uit na waar die kameel gretig daarop wag. Sy vind ’n holte in ’n rots waarin sy die water kan uitgooi sodat hy kan drink terwyl sy nog gaan haal.

      Teen dagbreek is sy moeg, maar haar verskriklike dors is geles. Die grootste probleem nou is kos en daar is niks wat sy kan sien wat geëet kan word nie.

      Die kameel begin aanstap en sy volg hom tussen die rotswande deur. Dan kom hulle op ’n klompie verknotte woestynplante af. Die kameel kies vir hom een uit en begin die peule daaraan vreet.

      Isabelle aarsel. Dalk is dit giftig vir mense, dink sy, maar sy is so honger dat sy nie lank wik en weeg nie. Sy moet die kans waag.

      Sy vul al vier watersakke vir die volgende skof na wie weet waar. Sonder die tent is die kameel se las veel ligter en sy hoop dat hulle ook vinniger sal kan vorder. Haar abaya draai sy om haar kop sodat daar net skrefies vir haar oë is.

      Voordat hulle weer die woestyn ingaan, laat sy die kameel behoorlik drink. Dan gord sy die swaard om haar lyf omdat sy nie weet wat om te verwag nie, en eindelik is hulle weer op pad.

      Hulle ry die hele nag in ’n suidelike rigting. Met dagbreek die volgende dag is Isabelle nog vol moed, maar dit hou nie lank in die hitte van die dag nie.

      Soos wat die nagte en dae mekaar opvolg, word die water sowel as haar kragte minder. Voor hulle strek die woestyn uit, met geen teken van die see nie.

      Later klim sy van die kameel af en begin stap. Sy onthou dat sy maar net ’n paar dae tevore amper dood was. Hoe lank sal sy nog kan aanhou in dié hitte? Die stem van selfverwyt klink harder in haar op, maar sy probeer dit ignoreer.

      Nog twee dae lank strompel hulle voort, al stadiger soos wat hulle kragte besig in om in te gee. Isabelle praat gedurig met die kameel, deels om haar СКАЧАТЬ