Letitia en die lektor. Anita du Preez

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ herken die wysie. “By the rivers of Babylon”. Sy sug. “Toe ons laas gepraat het, was Ma aan die inpak. En opgewonde oor die nuwe plekkie? En ek dog dan ons het besluit die huis het te groot vir Ma alleen geword?”

      Klarabelle sing nou hardop, krakerig en van die noot af, maar die woorde is duidelik: “… how the wicked carried us away in captivity … hmmmhmhmhmm … into a straaahahaange la-a-and …”

      Tipies, dink Letitia.

      “Onthou jy nog die song, Letitia? Een van jou pa se favourites?”

      Haar ma is besig met ’n fyn spel. Emosionele afpersing. Nou bring sy sowaar die sentiment van Koort se liedjie in gedrang. Asof hy haar vanuit die graf nog steeds in haar hardkoppigheid sal steun.

      “Ja, Ma. Boney M.” sê sy. “Ek onthou maar te goed. Maar dit gaan nie werk nie. Hou op sing. Ons het ’n ooreenkoms gehad. Ma het ingestem en daar is met die plek gereël dat Ma kom. Ma kan mos nie nou weer …”

      “Nee, my kind. Jammer, maar ek het besluit ek bly waar ek is.”

      Letitia haal diep asem. As sy dink hoeveel maande se moeite en toutjies trek dit van haar en Roelof geverg het om daardie dubbelkamer met en suite-badkamer in die aftree-oord in Fonteinstraat vir haar ma gereël te kry. En nou?

      “Maar, Ma …”

      “Nee wat, jong, daar is geen maars nie, ek het my mind opgemaak. Ek bly lekker. Ek hou van die ruimte en het my studio nodig.”

      “Dis net dat …”

      “Ag, nee wat, Letitia, help nie jy praat nie. Ek het reeds vir die vroutjie van Rawson laat weet die huis is nie meer in die mark nie. Hier is te veel herinneringe, my kind. En dan die diere. Ek bedoel wat word nou van Peanut? En my hoenders? Wie sal vir Rosa en Lady Di vat?

      “Mevrou Williams het mos gesê sy kan …”

      Haar ma luister nie. “En ek het juis gisteraand ’n nuwe painting begin en net daar besef ek hoort hier en trek nêrens.”

      “Wel, wat kan ek dan sê, Ma? Dit is Ma se besluit.”

      “Is so, my kind. Dankie dat jy verstaan. Maar ek moet nou gaan. My nuwe skildery roep. Tata. Lekker slaap.”

      “Is …? Oukei, Ma. Nag, Ma.”

      Letitia se kop draai. Gaan die dag nooit end kry nie? Sy sal die beheerliggaam van die aftree-oord moet laat weet dat haar ma weer van plan verander het. Anders gaan sy dalk haar deposito verloor. Sy trek die muis nader en soek die adres. Hmmmm … ja, hier is dit: [email protected].

      Toe gewaar sy daar is nog ’n e-pos van hóm. Sy sit haar bril weer op en lees:

      Beste me. Le Roux,

      Voordat u dalk allerlei duistere dinge vermoed, wil ek net graag die volgende opklaar: u e-posadres is aan my verskaf deur die personeeladministrateur van ons departement. Almal op die personeel het die lys ontvang. Wees dus gerus hieroor.

      Vriendelike groete,

      Chris Swart

      Letitia gryp haar wynglas en skink dit weer vol. Die man dryf haar na drank. Die aantyging dat sy nie al haar e-posse en dokumentasie van die kampus af lees nie, straal uit hierdie e-pos.

      Sy neem groot slukke terwyl sy met die een hand tik:

      Mnr. Swart,

      Ek sal dit regtig waardeer as u my nou uitlos. Beskou die saak dus asseblief as afgehandel. Ek het ’n monster van ’n dag gehad en sien nie verder kans vir hierdie belaglike e-posse nie.

      Die uwe,

      L.L. le Roux.

      Letitia sluk die laaste van die wyn in haar glas en gaan trek haar slaapklere aan. Dalk moet sy net ’n rukkie lê en lees sodat sy aan die slaap kan raak. Maar die boek verveel haar teen bladsy drie-en-veertig steeds. Sy slinger dit van die bed af en skakel die lig af. Maar iets pla. Daar was iets wat sy nog moes doen.

      Ja, ja, teken. Sy weet sy behoort te gaan teken. Sy moker die kussing en draai weg van die straatlig wat deur die venster skyn. Toe onthou sy: Dis die aftree-oord.

      Sy het so verdiep geraak in die verduiwelse man se e-posse dat sy hulle nooit laat weet het dat haar ma van plan verander het nie. Sonder om die lig aan te sit, stoot sy haar voete in haar Hello Kitty-pantoffels voor die bed. Sy wil in elk geval gaan tee maak. Terwyl sy vir die ketel wag, gaan skakel sy sommer gou weer haar rekenaar aan.

      Toe sy die nuwe e-pos van meneer Weetalles Swart sien, kan sy haar nie keer nie. Sy klik daarop.

      Beste me. Le Roux,

      Ek weet hoe dit voel. Ek gaan self bietjie deur ’n ding. En ek hou op die oomblik nie baie van myself nie. Ook nie van die simpele spul goed wat ek vroeër getik en gestuur het nie. Onnodig formeel. Ek is jammer.

      Chris.

      Sy sit ’n rukkie verstom. Die man is dalk nié so ’n koue monster nie. Hy klink byna menslik. En voor sy kan keer, kry haar wysvinger ’n eie lewe en klik op reply:

      Watse ding?

      Sy tik met haar regterhand terwyl sy haar linkerhand net betyds van haar skoot af oplig om te help met die vraagteken. En sonder om te huiwer, klik dieselfde oorlamse wysvinger impulsief op send. Klaarblyklik is haar brein op pause?

      Oombliklik wens Letitia dat sy die boodskap kan teruggryp. Kanselleer. Ongestuur maak. Waar was haar kop? Sy hamer nodeloos op delete. Skielik skop haar rekenaar ghoeps! af en word die skerm swart.

      Agge nee, dêmmit! Wat het sy aangevang? Nou is haar rekenaar ook nog stukkend. Sy moes nooit gereageer het op die man se vrypostige e-pos nie. En beslis nie op so ’n intieme, uitnodigende manier nie. Wat het sy gedink doen sy? Dis hoe sy met Roelof praat, nie met hierdie aaklige snob van ’n vent nie. Dalk het die skepsel aanstoot geneem. Dalk het haar rekenaar self besluit sy gaan nou te ver en haar persoonlik afgeskop. Sy sal dit nou nie sommer hardop sê nie, maar sy het ’n vermoede haar rekenaar is vroulik, moontlik selfs met gevoelens.

      “Kom nou, skattie,” sê sy vir die masjien, “los nou jou streke, toe? Ek hou niks van wag nie en ek wil nou onmiddellik weet wat die sogenaamde ‘ding’ is waarvan hierdie Chris Swart praat. Oukei?” Sy kniel langs haar lessenaar en vryf aanmoedigend oor die rekenaar se gladde sykant. Geen reaksie nie. Sy buk verder en vroetel in die donker agter aan al die konneksies en kabeltjies. Dalk het iets losgegaan? Maar, nee. Die skerm bly swart. Dis eers toe sy moedeloos plat op die vloer neersak en om haar rondkyk dat sy besef daar brand nêrens meer ’n enkele lig nie. Ook nie buite in die straat nie. Kragonderbreking.

      Hierdie tyd van die nag? Verdomp. En onmiddellik is Letitia smoorkwaad en onredelik lus vir tee. Maar eers is sy net vrek nuuskierig. Sy skuifel in die donker kamer toe en gaan soek na haar foon. Sy moet eenvoudig meneer Swart se e-pos in antwoord op haar vrypostige vraag oor sy geheimsinnige “iets” lees. Sy voel-voel in die donker op haar bed. Die foon is nie daar nie. Dêmmit. Sy het dit mos daar gelos.

      Sy sukkel gangaf en gaan kry haar handsak waar sy dit op die rusbank gelos het. Die foon is ook nie daarin nie. Vervlaks. Dis nou nie meer snaaks nie. As sy wil sien of daar nog e-posse van die man is, sal sy haar skootrekenaar op die tafeltjie СКАЧАТЬ