Letitia en die lektor. Anita du Preez

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ is só dapper?”

      “Een wat dink hy het die wêreld se kennis in pag.”

      “Is hy nuut op die personeel?”

      “Ja. Verlede semester begin.”

      “Dit maak sin. Arme man weet nie van beter nie.”

      “Huh! Hy dink hy weet beter oor net mooi alles. Hy reken die son skyn waar hy trap en soek gereeld fout met my meer onortodokse metodes. En met my studente se werk. Heel moontlik met my kleredrag ook. En sover ek weet, het hy minder ondervinding as ek. Ek ken my vak, Roelof. Jy weet tog ek is baie puntenerig en háát inmenging of ongevraagde advies. Ek en hierdie man dink nou eenmaal nie eenders oor dinge nie. Ek het hom duidelik laat verstaan hy moet uit my pad bly. My uitlos. Hy gee die digitale vakke en ek die niedigitale. En ek weet wat ek doen, daarvan getuig my studente se uitstekende werk teen ons ateljees se mure. En nog ’n ding: My puntestate en admin lyk beter as syne.”

      “Nou wat is sý ware claim to fame dan?”

      “O, heelwat, glo my! Meneer is slim. Het ’n kamtige meestersgraad in rekenaartegnologie met animasie en web-ontwerp as sy forte.”

      “Hmmmm, impressive! Wat is sy naam en hoe lyk hy?”

      “Chris Swart. So iewers in die dertig, daar rond. Lank, donker. Die ene spiere, die studente noem hom ‘Arnie’ soos in Schwarzenegger.”

      “Is hy mooi?”

      “Mooi? Nee. Ek sou hom beslis nie as móói beskryf nie, Roelof.”

      “Hmm! Dis nie hoe dit vir my klink nie.”

      “Man, hou op met jou nonsens. Mooi is hy definitief nie. Spiere ofte not, die man loop effe mank. En hy het boonop ’n duidelike litteken op sy bolip!”

      “Sjoe! So does Joaquin Phoenix, my dear, en hy is een van die mooiste mans op die planeet.”

      “Ja, en Quasimodo loop ook mank, oukei? Hou tog nou op. Hoe die vent lyk, is irrelevant. Dit pla hóm duidelik nie in die minste nie. Nie met ’n ego so groot soos syne nie. Hy is ’n hiperkritiese, pedantiese sot. Met die insig van ’n amoeba en die sensitiwiteit van ’n … die siel van ’n …” Tish hap na lug, want die pad van haar brein na haar mond is te ver vir die ergernis wat weer opbou. “Die siel van … van ’n … vis!”

      “Hey! Watchit! My Goldie het ’n uiters sensitiewe sieletjie. Soms voel ek ’n diepe verbintenis met haar wanneer sy so teen die rand van die bak huiwer en vir my kyk. Om die waarheid te sê voer ek lang gesprekke met …”

      “Roelof, ek is ernstig. Ons praat nie nou van jou goudvis nie.”

      “Verskoon my, ek is nie die een wat die man met ’n vis vergelyk het nie.”

      “Kan ons asseblief by die punt bly, Roelof?”

      “Oukei. Maar wat is die punt nou weer?”

      “Die punt is … wel, die punt is die vent het my vandag die hel in gemaak.”

      “Hmmm. Jy is al sedert verlede Desember permanent die hel in, my liewe Letitia. Almal weet dit.”

      “Hoe bedoel jy nou?”

      “Ag, sus, dis net … jong, ek dink dis nou tyd.”

      “Tyd?”

      “Ja. Om stock te vat van jou lewe. Jy kan nie so aankarring nie. Jy teken nie eens meer nie. Daardie houtskooltekening op jou esel vorder niks. Vra my, ek gaan kyk elke keer wanneer ek by jou is. Who are you fooling? Gaan sit en praat hard met jouself, Letitia. Maak ’n lys.”

      “Moenie karring nie, Roelof.”

      Letitia kan feitlik hoor hoe haar broer sy skouers ophaal. Die stilte suis in haar oor.

      “Watse lýs?”

      “’n Lys, Letitia. Van jou prioriteite. Soos jou puntestate en al jou elektroniese admin-goeters by die werk. Dis mos lyste. En joune is eksie-perfeksie, dit weet almal. Jy beplan gedurig en maak lysies, nie waar nie? Maar jou privaat lewe? Crazy Store se moses. Skisofrenies, om die minste te sê. Dis waarom ek sê: Take a moment. Reflekteer. Beskou jou lewe soos die admin by die werk waarmee jy so goed is. Begin iewers en maak ’n lys. Skryf neer. Al die goed wat jy nog wil regkry of verander voor jy …”

      “’n Bucket list? Excuse me. Lyk ek vir jou of ek aan die doodgaan is, hè?”

      Roelof bly haar ’n antwoord skuldig, maar sy stilte spreek boekdele. “O, koek. Nog ’n oproep aan die deurkom vir my,” sê hy. “Sorrie, sus. Ons praat weer, oukei? Baai.”

      Letitia kyk na die foon in haar hand. ’n Lys? Sy haat mense met goeie bedoelings. Wat vir haar wil kom sê wat om te doen. Sou dit ’n ding van mans wees? Control freaks, die hele lot van hulle. Soos daardie meneer Swart wat niks verstaan nie, maar vir haar wil wys hoe dinge gedoen moet word. En Roelof is net so erg. Asof sý lewe so ’n danige prentjieboek is.

      Wat het haar tekening in haar ateljee met hom te make? Wil ook hy haar kuns of die gebrek daaraan kom staan en evalueer? Kan sy dit miskien help dat sy deur ’n dry spot gaan? Dat die muse haar lanklaas besoek het? En nou nog die verspotte idee van die lys. Verbeel jou. Sy het g’n donnerse lýs nodig nie. Dink Roelof nou regtig dat inspirasie vir haar kuns uit ’n lys kan kom? En wat de joos is fout met haar dat sy almal laat dink dat hulle vir haar kan kom voorsê?

      Dis net … die verwaande meneer Swart en sy kritiek op haar student se werk het haar erg omgekrap. Onnodig. Eienaardig genoeg, meer as die tand of die wielklamp. Miskien trek sy haar dit so onnodig aan omdat sy besef dat sy nie aan die werk kan kom nie? Maar dit het absoluut niks met hom uit te waai nie. En per slot van sake gee sy nie een duit om wat hý dink nie.

      A nee a!

      Sy gaan vir haar van Woolies se lasagne ontvries, ’n lekker glas skink uit een van die spesiale bottels rooiwyn wat Gunther hier gelos het en dalk ’n bietjie op haar rekenaar rondsoek na nog ’n paar idees vir haar lesings môre voor sy gaan probeer slaap.

      Dis tog belaglik dat sy sal toelaat dat ’n imbesiel van ’n nincompoop soos Christoffel Arnoldus Swart haar gedagtes oorheers of haar ekwilibrium versteur.

      Wanneer sy reg is, sal sy weer uit die as verrys en hulle almal wys.

      Na drie happe proe die lasagne ’n bietjie smaakloos, en die fênsie rooiwyn suur. Letitia trek haar mond op ’n plooi en gaan maak vir haar tee. As nagedagte skeur sy ’n boksie koekies oop en gaan sit daarmee voor haar rekenaar. Daar is niks minder nie as veertien e-posse. Sy wikkel haar reg op haar stoel, neem ’n sluk tee, doop ’n koekie, stop dit in haar mond en begin lees. Dis die vyfde e-pos wat haar laat verstik.

      Moenie delete nie! Dit is nie spam nie! Lees sy in die blokkie gemerk subject.

      Haar vinger huiwer oor die knoppie terwyl haar hoes bedaar, maar sy is te nuuskierig om dit uit te vee, want skynbaar kom die boodskap van ene Chris Swart. Sy sit haar Guess-leesbril op, maar die foto’tjie by die naam is generies en greinerig. Wie de joos? Sou dit die einste nare vent wees? Lyk soos hy. En sy eerste naam is mos … e … Christoffel … ja, hy noem homself seker liewer Chris. Ha! Sy sou ook. Bid jou aan. What was his mother thinking? Siestog. Met ’n naam СКАЧАТЬ