Skerwe van geluk. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ asseblief, help my. Moet dit nie vir my moeiliker maak nie. Ek is nie daarvoor gereed nie. Fisiek, ja, jy weet hoe ek jou begeer. Maar emosioneel nie.”

      “Hoekom nie?” Sy skuif so na as moontlik en druk haar styf teen hom vas. “Jy is nou op óns terrein. Kemper-grond. Hier is ons motto: Alles mag, niks moet. Vergeet van jou dorpse tradisies. Jy verstaan tog ek wil jou nie verkul nie, maar jy dwing my daartoe.”

      “Verkul? Asof ons verloof of getroud is? My liefste Ems, dis juis die probleem. Ek wil ten minste graag ’n ring aan jou vinger sit, maar jy beskou dit as boeie.”

      “O ja? Jy wil eers ten minste seker wees dat ons sal trou?”

      “Om eerlik te wees, ja,” erken hy. Wat sal dit help om wegkruiper te speel? “Dis waar, ons is jonk, maar ek sien kans om saam met jou oud te word. Ek wil weet jy voel ook so.”

      Sy skuif van hom af weg, en hy voel haar warmte wyk. Die ou storie, dink hy moedeloos: nadertrek, wegstoot. “Oud word,” gru sy. “Jy sien nie eers kans om saam met my jonk te wees nie.”

      “Saam slaap, bedoel jy. Dis nie al wat daaraan is nie.” Hy dink aan sy ouers, hoe hulle ook maar kan verskil en struwel, hoewel nooit lelik nie. Hulle toon dat daar ’n dieper kompromittering nodig is om die storms van die huwelik te deurstaan.

      “Ag, ek is sat vir jou slimpraatjies.” Haar hand huiwer op die deurknip om weer uit te klim. Van die trane is daar geen spoor meer nie. “Ek wonder of jy werklik mans genoeg vir my is. Of man genoeg, enkelvoud. Dat jy baie raar reageer, is gewis. Begeer jy my nooit?”

      “Natuurlik, verskriklik, jy weet dit. En jy buit dit uit. Jy geniet my ellende.”

      “Jou ellende is jou eie keuse. Waarom tog, De Wet? Jy’s immers ’n verligte mens en …”

      “Gestel ons trou nie? Of met ander maats, wat nie met ons verlede kan vrede maak nie?”

      “Ga! Weer lenteblombredie. De Wet, seblief, spaar my dit tog.”

      “Lenteblomsláái,” korrigeer hy grimmig. “Luister, Emaline: Ek het ’n goeie vriend wat nie aan ringe glo nie. Die probleem is, sy meisie ook nie. Toe het dit nou die aand op ’n skietery uitgeloop toe hy by hulle plek kom en ’n ander man by haar betrap. Die ander man lê in Intensief. En my vriend het min verweer. Hy kan nie eers sê sy vróú was ontrou nie. Hy gaan tronksit.”

      Emaline lag. “So? Sorg net dat jy nie met ’n rewolwer hier aankom as een van my boyfriends kuier nie.” Sy sit nou baie ver in die hoekie van die motor.

      Hy word so moeg van die herhaalde bitterheid dat hy wens sy wil liewer weer die huis binnegaan sodat hy kan ry. Dan kan sy warm lyf en verwarde kop tot bedaring kom. Hy moes netnou vinniger weggetrek het om te ontsnap voor sy hom kon keer. Hy kon, maar hy het nie. Eintlik wens hy natuurlik dat sy hom moet ompraat. Oorrompel. Hy is immers net ’n mens, ’n man daarby en soek ten spyte van sy voorbehoud die uitlokking op.

      “Die probleem, De Wet,” sê Emaline, nie sonder drama nie, “is dat my vriende my nie wil glo nie. Hulle dryf die spot met my situasie.”

      “Wil jy my sê,” val hy haar ysig in die rede, “dat jy ons private sake uitlap?”

      “Ag, herder, De Wet, ruk jou reg. Daar bestaan nie so iets soos private sake nie. Sodra iets nodig het om weggesteek en doodgepraat te word, moet jy weet daar’s fout. Om oor sekere dinge nie te praat nie, is middeleeus.”

      Hy vorm ’n denkbeeld van hoe sy tussen kameramanne en agente haar sake uitblaker, oor die gevrekte kêrel wat sy het, en dit grief hom. Hy sit oorbluf langs haar. “Ja,” sê hy, “volgens my word daar oor sekere dinge nie gepraat nie. Soos die heel persoonlike sake van ’n man en meisie. Wat my betref, staan dit vas. En as jy bereid is om dit op straat te verkondig, verstaan ons mekaar swakker as wat ek ooit kon dink.”

      “Natuurlik verstaan ons mekaar ellendig swak. Maar desondanks wil ek jou hê. Goed, ek sal dan jou soort speletjie speel. Ons kan trou. Op een voorwaarde: Dis ’n ateljeetroue.”

      “’n Watseding?”

      “Ons trou in die fotoateljee. Jy weet mos, man, een van daardie soort troues. ’n Hell’s Angel wat op ’n motorfiets trou, of sweefstokartieste wat in die lug trou.”

      “Nou hoekom nie sommer op die sypaadjie voor die ateljee nie?”

      “Snaaks. Baie snaaks. Ek sê jou ons sal in die ateljee trou en in plaas van konfetti, gebruik ons miniatuurfoto’tjies van myself.”

      Hy weet nie of sy ernstig is nie. “Aag, Emaline, klim uit my kar en gaan slaap. Jy’t ’n emmer koue water nodig. Ek gaan nou kos soek en dan gaan ek slaap.”

      Sy gehoorsaam, maar nie alte sagsinnig nie. Die wyse waarop sy die motordeur oopruk en weer agter haar toeklap, oortuig hom dat die weer dik is.

      Ag, nou ja, sy vind hom seker ’n hopelose kêrel om te hê. Dis net dat hy baie versigtig is vir Emaline. Hy vertrou haar nie. Nare ding om te sê van ’n ou se meisie, maar so is dit. Hy is seker dat sy elke woord en beweging van hom agterna met kleur en geur aan haar vriende en vriendinne oordra. Sy het dan nou net self so gesê. Dan was hy tot dusver nie verniet op sy hoede vir haar nie. Sy sal dalk nog sy prestasie in die bed met grafiese besonderhede ontleed, met plus- en minusmerkies in rooipotlood.

      Tog wil hy haar graag ook hê, vir altyd hê, nie net vir die oomblik nie. Hierdie tweestryd duur nou al die volle tien maande van hulle vriendskap. Nooit was hy nog ontspanne in haar teenwoordigheid nie. Altyd die storm en drang, rusie en versoening.

      As Emaline maar net meer soos hy gedink het. Anders grootgemaak was, dink hy terwyl hy terneergedruk die motor aanskakel en wegry na slegs ’n uur in haar geselskap. As sy meer rustigheid gehad het, meer stabiliteit, meer om op terug te val. Sy beroem haar op die vryheid waarmee sy grootgeword het, maar eintlik is sy deur die jare emosioneel blootgestel, oorgelaat aan haarself om dinge te verwerk en op haar eie manier aan te pak.

      Of rasionaliseer hy net? Maar tog kry hy haar half jammer, asof hy haar teen haarself moet beskerm. Sy is met haar skoonheid en flair ’n soort ongeleide projektiel.

      Hy het al agtergekom dat sy by haar werk teenspoed optel omdat sy dikwels laat is en die skedule omkrap. Of dat sy koppe met iemand gestamp het, selfs met die agent wat eintlik haar belange op die hart dra. Ja, sy is ’n moeilike entjie mens, maar fassinerend.

      Peinsend ry hy deur die strate. Dis slegs halftien. Madie is natuurlik nog nie terug van haar opvoedkundige uitstappie nie, besluit hy vies. Wat help dit alles nou? Sy ma was verniet so in haar skik. “Nie dat ons haar nie sal mis nie, maar op ’n sekere ouderdom moet ’n kind uit die huis gaan, en jy is darem daar, Wetjie.”

      En nou? Wat het van daardie vooruitsig geword? Madie flenter rond met ’n man wat duidelik geen geesgenoot is nie. Hy, De Wet, was goed genoeg om haar meubels te help regskuif, wasmasjien te konnekteer, haar rond te ry, die naaste inkoopsentrum te wys, die busroete na haar kantoor te verken.

      Hy sal haar wys. Hy het mos ’n sleutel van haar woonstel; sommer vas aan sy motorsleutel, sodat dit altyd byderhand kan wees. Hy sal teruggaan en vir hom kos in haar kombuis maak. Die vleis wat nog, netjies in pakkies, van sy ma af kom en haar vrieshokkie vul, behoort aan hulle albei.

      Hy voeg die daad by die gedagte en dis sommer of hy moed skep vir hierdie deurmekaar, teleurstellende aand. Hy СКАЧАТЬ