Debora en seuns. Helene de Kock

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ek doen dit net omdat ek wil. Ek is nie julle suster wat julle maar kan hiet en gebied nie.”

      Drie paar perserige oë sper. Sy voel ontbloot in die romp en bloes wat nou voel of dit oor haar bors kleef. Sy klem haar lippe saam en laat haar arms haastig sak, skud haar lang hare terug. Maar hulle bly ondersoekend kyk.

      “H’m,” sê Heinrich. “Nie sleg vir ’n sussie nie.”

      “Ja, maar nou is sy nie,” sê Marnitz ferm.

      “Dit voel of sy is,” sê Erik dadelik.

      “Ha,” lag Margot, opeens in beheer van haarself. “Erik die Eerlike.”

      “Maar regtig,” hou hy vol, “dit het nog altyd so gevoel.”

      “Dankie, nè,” lag Margot en draai om om kombuis toe te loop.

      “Speak for yourself, oh, brother mine,” haak Heinrich af, loer betekenisvol na Marnitz maar pomp Erik onsag in die ribbes sodat hy luidkeels protesteer.

      Margot lag weer en toe sy omdraai kombuis toe, val haar oog weer op die stil figuur op die stoep van die syvleuel waar herr Dieter hulle sit en dophou. Sy waai vir hom. En hy knik sy kop. Die broers, merk sy uit die hoek van haar oog, waai ook. Maar hul aandag is dadelik weer by ’n nuwe onderwerp. Dié van die koster se nuwe motor. Glo ’n donkergroen Chrysler.

      Toe sy met die koffie terugkom, kom vat Marnitz die skinkbord by haar. “Ons het besluit ons gaan net koffie drink en dan eers weer oefen. Siende dat ons nou al ingeoefen is vir die dag.”

      En toe sy vraend na hom kyk: “Ons het mos nou net toonlere geoefen. En die Bach om ons tegniek reg te kry. Jy’t seker tog gehoor?” Die skerp blik is op haar sodat dit warm word onder die bloes se kraag. Sy knik. “Nou ja, nou moet ons oefen vir die kerk se Kerskonsert volgende Saterdagaand, want ons gaan nie gou weer kans kry nie.”

      “Móét ons nou weer gaan oefen?” mor Heinrich. “Kom ons drink ten minste eers ons koffie klaar.”

      Hulle drink in stilte. Dis of die gemoedelikheid van so flus weg is.

      “Kom saam,” sê Heinrich toe hulle klaar is en trek haar aan die arm op. “Ons baklei minder as ons ’n gehoor het.”

      Margot lag net en loop saam sitkamer toe. Dis ’n ou ding dié, dat sy kwansuis moet kom luister hoe oefen hulle omdat haar teenwoordigheid salwend inwerk. Dis of haar hele self stil word. Want veral as Heinrich en Marnitz tuis is, vra die orreliste of die skool hulle drie byna altyd om by geleenthede te speel. Of sommer so impromptu by eredienste.

      Sy gaan sit op die diep leunstoel by die venster sodat die lig mooi op die drie broers met hul instrumente val. Marnitz sit in die middel op ’n hoë stoel met sy tjello tussen sy knieë. Erik en Heinrich staan weerskante van hom, hul viole teen die skouer gedruk. Hulle stem weer so ’n bietjie aan hul instrumente, en toe begin hulle speel. Sy ken die stuk. Mozart se “Eine kleine Nachtmusik”.

      Sy laat die klanke oor haar spoel en haar sag van binne maak. Hierdie musiek het deel van haar wese geword. Hoe kan ’n mens so tuis wees in ’n huis wat nie eens jou eie is nie? Die gedagte laat haar oë oopwaaier. Sy kyk na die drie Schlagerfeldts. Dis tog werklik uitsonderlik dat sy so volkome hier inskakel. En dit maak nie sin nie. Die res van die samelewing voel ongemaklik by hulle. Daar is selfs ma’s wat hul dogters teen die drie broers waarsku. So het Hantie en Trudie al spottend laat val. Ook sy het dit nog altyd as skinderstories afgemaak. Maar vandag krap dit aan haar.

      En natuurlik, oor Margot se vertroudheid met die Schlagerfeldt-huishouding het die dorp ook al baie te sê gehad. Dié Margot Scott, darem. Sy en haar ma lê behoorlik by die Schlagerfeldts. Mens kan dink hulle is familie. Maar nee, moet ook nie dink jy sal iets uit die Scotts kry oor dié mense van Nêrens nie. As daar enigiets onheilig is, sal hulle dit ewe onheilig help verswyg. Ja-nee, dié mense en hul bedrywighede bly maar onhelder.

      Onhelder? Sy staar na die namiddaglig wat uit die westelike venster van die vertrek tot teen hul knieë opstoot en op hul bruingebrande gesigte onder die swart kuiwe gloei. Dis of hul gespierde liggame saam met die instrumente tril en sing terwyl hulle hul inleef in die musiek.

      Hulle is helder mense, weet sy vir seker. Sulke klanke kan g’n mens optower as jy nie mooi van binne is nie. En nog nooit het een van hierdie drie broers iets gedoen wat nie getrou was aan wat Debora Schlagerfeldt hulle geleer het nie. En dit is lojaliteit en integriteit. Ook die parmantige hardekwasgeit is eie aan hulle. En dit kan immers vergewe word. Dis dalk ’n manier om ’n diepliggende hartseer te bedek, so het haar ma jare gelede al gesê. Nou begin sy dit self insien.

      Sy kyk weer speurend na die drie broers. Erik met sy seunsagtige, dog ernstige manlikheid, die lyn van sy pols wat die strykstok vashou onverwags delikaat. Heinrich weer, lyk stroef soos wat hy konsentreer en sy skouers wieg liggies heen en weer saam met die skone musiek. Maar Marnitz, merk Margot op, lyk skoon anders in die sagte laatlig. Sy donker kop is skuins geboë asof hy oor ’n wiegie buk, sy elmboog soepel en sensitief gelig. Hy bespeel sy tjello met die vereiste gladde egaligheid van beweging wat die instrument vereis. Maar tog met ’n driftige sjarme wat Margot geweldig boei. Sy oë is halfpad toe van genot. Dit skiet haar te binne dat dit omtrent die enigste tye is wat sy dink sy hom kan lees. Sy gelaat is, ten spyte van die graad van konsentrasie wat hy moet uitoefen, oop en ontspanne. Hy lyk byna weerloos. Tog weet sy dat hy dit allesbehalwe is.

      Hy is Marnitz Schlagerfeldt. Net so formidabel as wat sy naam klink. Iemand na wie mens intuïtief opsien. ’n Mens wat ’n sekere teenwoordigheid het wat nie sommer platgepraat of geïgnoreer kan word nie. Of jy nou van hom hou of nie. En daar is mense wat gou is om te sê hy handhaaf ’n te groot afstand tussen hom en ander mense om ooit regtig gewild te wees.

      Margot voel moeg gedink oor hom. Mens sal hom seker nooit uitpluis nie. Buitendien praat hy van weggaan oorlog toe. En Londen is vrek ver.

      Sy verskuif haar blik traag na Erik wat met karakteristieke energie speel. So asof hy met mag sy dinamiese tipe plofbaarheid moet onderdruk wanneer hulle die meer gedrae gedeeltes speel. Erik, wat so verlief is op ’n onderwyseres. Toe het hy nog boonop eergistermiddag die voordeur oopgemaak toe reverend John Williams by herr Dieter kom besoek aflê het. Want al is die Schlagerfeldts nie van sy kerk nie, kom hy buitendien.

      Erik het die man stotterend maar hoflik na die gastevleuel begelei en met ’n hoë kleur teruggekom kombuis toe waar hy en Margot soos die meeste ander middae dié vakansie gesit en ginnegaap het.

      “Herr Dieter Schlagerfeldt is seker bo aan sy siekelys,” het Erik net gesê toe hy weer reg oorkant haar gaan sit.

      “Dan’s dit mos gaaf dat hy kom,” het Margot verveeld gesê en ’n soetkoekie in haar tee gedoop, gemaak of sy nie sien hoe rosig sy gesig is nie.

      “Help my nog niks,” was Erik se reaksie. “Hoe gaan ek ooit by sy suster uitkom?”

      “Jy gaan nie,” het Margot onsimpatiek geantwoord. “Sy’s buite jou liga, Erik. En dit help nou veel dat jy jou verknies omdat jou broers elke vakansie by meisies van hul eie portuurgroep kuier.”

      “Dis net omdat jy nog nooit verlief was nie, Margot. Nou begryp jy nie dat mens nie hierdie ding kies nie. Dit kies jou. Dis soos dit is.”

      “Omdat dit nie anders is nie,” het sy gekoggel.

      Hy het verwytend oor sy koppie tee na haar gekyk.

      Sy het haar tong geklik omdat sy wragtie nie geweet het СКАЧАТЬ