Debora en seuns. Helene de Kock

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ “Het u dalk ’n kuur daarteen?”

      Sy mondhoeke lig in ’n stywe laggie. “Ek glo nie dit benodig ’n kuur nie. Net teregwysing.”

      Hitte stoot in haar gesig op. Sy vergeet van die glinstering in sy oë en sê kortaf: “Dit kon ek gedink het. Ek wou net ’n grappie maak, dokter Schlagerfeldt. As jy die film It happened one night gesien het, sou jy geweet het dat die aktrises se oë soms so halfmas hang en dat hulle hul lippe tuit. Ek het bloot daarmee gespot.”

      Marnitz sug en staan op, loop spoel sy hande by die stoepkraan af, sy breë rug na hulle. Almal sit in stomme afwagting. Ook Debora is haar gewone selfbeheersing kwyt en gaap haar oudste aan. Net toe draai hy om en glimlag wit. “Natuurlik het ek daardie screwball comedy gesien en ook baie ander soortgelykes, juffrou Scott. En ek het wel die grappie gevang. Jy het nié.” Daarmee knik hy ’n groet en stap uit.

      “Wat?” fluister Margot vies. Sy is lus en smyt die messie neer en stamp haar voet uit skone woede soos sy ook al gesien het van die heldinne in films doen.

      “Hy’s reg,” sê Heinrich luiters. “Hy het geweet jy maak net ’n grappie. Dis jy wat oordrewe ernstig is.”

      “Ek …”

      “Ja, dis soos dit is,” sê Erik en kyk haar stip aan.

      Margot sug en vat nog ’n appelkoos uit die bak. “Ag, nou goed dan.”

      Debora glimlag net en bied aan om tee te maak.

      “Dit sal baie lekker wees, Debora,” sê Margot styf.

      Maar Heinrich en Erik laat haar nie toe om dikmond te wees nie. Hulle vertel ou, uitgediende grappies en lag hulle simpel daaroor. Uiteindelik kan sy nie anders as om saam te lag nie.

      “Kom fliek vanaand saam met ons,” nooi Heinrich. “The adventures of Robin Hood wys in die stadsaal en Errol Flynn speel die hoofrol.”

      “Net as daar ’n tuitbekaktrise in is. Ek moet ’n voorbeeld hê sodat ek kan oefen aan my flankeertegnieke.”

      “Daar is,” lag Heinrich. “Olivia de Havilland het ’n mond wat gemaak is vir soene.”

      Hulle lag klinkend toe haar gesig warm begin gloei en twee duiwe wat dit te na aan die stoep gewaag het, fladder verskrik weg.

      Maar Erik klop haar goedig op die skouer. “Behou jou humorsin in hierdie huis, suster, of jy gaan onder. So is dit nou maar.”

      “Suster?” spot Heinrich en sy blik gaan stadig oor haar. “Dit sal ek nou nie sê nie, Erik. Sy is nie ’n bloedverwant nie en sake kan verander.”

      Erik pers sy mond ergerlik saam. Heinrich glimlag skelm en toe sy ma die tee nader bring, staan hy galant op om die skinkbord by haar te neem.

      Susan kom sluit ook later by hulle aan en vertel die gemeentesusters se vergaderingpraatjies oor. Die gemeente se Kerskonsert lê juis voor en daar gaan pannekoek ná die tyd wees.

      “Dankie, Debora,” sê Susan maar frons toe sy die koppie tee by haar vriendin aanvat. “Sjoe, my hart ruk-ruk vanmôre in my keel. Seker van die stappery in die son. Die opdraand terug word vir my te veel.”

      “Nein!” roep Debora uit. “Jy moet dokter toe gaan as dit so is.”

      Soos altyd ignoreer Susan sulke raad en die gesprek begin al om die winkel draai. Debora beduie dat mense tog nog koop. Al is dit met omgedraaide pennies. Sy vrees net dat die oorlog bitter gou ’n stywe klamp om aankope gaan draai. En haar produktiwiteit kan wel daaronder ly. Want meel en suiker, die basiese goed, bly altyd eerste in die slag.

      “Ag wat,” reken Susan, “jy sal maar ’n plan moet maak. Bokwiet inmeng, of so. Want mense moet brood eet en hulle sal konfyt daarop wil hê.”

      Die gesprek dryf weg van Margot af. Sy wil nie hoor nie. Sy is verlig toe die twee vroue opstaan en binnetoe beweeg waar Debora solank die kos vir middagete wil opsit. Sy gee haar oor aan die loomheid van die hoogoggend. Die laning sipresse wat hierdie erf van die een langsaan skei, staan roerloos. Margot vat nog ’n appelkoos uit die bak en begin ontpit. Sonder dat sy wil, draai haar gedagtes terug na haar pa en na herr Dieter wat ook hier iewers in die huis “nie bestaan nie”. Die een bestaan moontlik daar doer, en die ander een net-net hierso.

      Margot skrik op toe Heinrich haar peinsende gedagtegang onderbreek.

      “Mutti se kokery doen deesdae baie goed, nè?” merk hy op en laat ’n ontpitte appelkoos in die groot skottel in die middel van die groot tafel gly. “Mens kan wraggies dankbaar wees, gesien hoe moeilik die tye is.”

      “Ja, Debora se kokery is wyd bekend,” sê Erik met ’n wrang laggie en sit sy appelkoos ook in die bak. “Ek bedoel, Elizabeth sê haar broer se gemeentevroue bewonder Debora Schlagerfeldt se kunstige gebak.”

      Margot se mond sak oop. Sy sien hoedat Heinrich fyntjies glimlag.

      Maar hy wys ’n taai vinger na Erik. “Saggies, Brüderlein. Jy wil nie moeilikheid hê nie!”

      “Ek is ’n man, Heinrich,” sê Erik, sy kleur al weer hoog.

      Margot sluk benoud, loer onderlangs na Heinrich. Hy sit met fyn presisie en skil maar sy mond is ’n harde lyn.

      Sy kyk na die vrug in haar hande en loer weer tersluiks na die broers. So eenders en tog so verskillend. Sy roep ook Marnitz se beeld op. Mens kan werklik met ’n oogopslag sien dat hulle verwant moet wees. Al drie met hul digte swart hare wat net so effentjies onder agter die ore inkrul. Nes Debora s’n. Haar hare is nou wel lank met hier en daar ’n silwer stringetjie, maar dis net so dik. Die oë is egter hul pa s’n. Felblou en diep sodat mens voel jy wil, soos by ’n venster, graag inloer.

      Mens soek na daardie punctum waarvan haar ma gepraat het, dink Margot. ’n Gaatjie wat sal lig werp.

      Sy glimlag onderlangs. Iets kan sy darem waarneem. Erik het anders geword. Hy begin sy kleim in die huis afsteek. Hy gaan nie meer voorgesê word nie.

      Maar as sy nou eerlik moet wees, is Heinrich op die oog af die aantreklikste een van die drie. So beweer Hantie ook mos. Marnitz is die een wat afstandelik is. Misterieus. So asof hy ver en onsigbaar is, al sou hy reg langs jou sit. ’n Klein rilling glip langs haar rug af.

      “Marnitz Schlagerfeldt,” het Susan ’n ruk gelede opgemerk toe hy pas van Pretoria af tuis gekom het, “het ’n spesifieke aura.”

      “Watse aura?” wou Margot laggend weet. “Ek dink hy’s arrogant.”

      “Tj! Julle jonges gebruik die woord ‘arrogant’ links en regs en dink julle kan dit as etiket aan iemand vasspeld. Julle moet dalk versigtiger met die byvoeglike naamwoorde wees.”

      “Ag, goed dan, Mams. Ek bedoel maar net dat hy … dat hy …”

      “’n Aura het.”

      Margot was ’n bietjie opgeruk. Haar ma weet eenvoudig te veel. Mens kan g’n met haar of met haar groot vriendin Debora redeneer nie. Hulle sit jou koud nog voordat jy begin. Dit laat haar alte veel voel dat haar eie persoonlikheid net so effentjies onderdruk word. En sy is nou volwasse. Al amper negentien. Op pad lewe toe. Dis goed dat Erik sy sê in hierdie huis begin sê.

      ’n СКАЧАТЬ