Witwatersrand. Wilbur Smith

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ tel sy hemp op en droog haar gesig daaraan af terwyl sy kaal en sonder skaamte voor hom staan. Sy het ’n hele klomp broers en sy het alle beskroomdheid lankal verleer. Sy sprei die hemp op die sand uit, gaan sit daarop en kyk na hom.

      “Gaan jy nou uitkom?”

      Hy was ongemaklik en het homself met sy hande toegemaak. Anna het nader beweeg op die hemp. “Jy kan sit as jy wil.”

      Hy het haastig gaan sit en sy knieë opgetrek tot onder sy ken. Haar dop gehou uit die hoek van sy oog. Daar was ligte hoendervleis rondom haar tepels van die koue water. Sy was bewus dat hy vir haar kyk en het haar skouers teruggetrek, want sy het dit geniet. Sean het weer oorweldig begin voel. Dit was duidelik dat sy nou in beheer is. Voorheen was sy iemand om voor te knor, maar nou was sy die een wat die bevele gee en hy die een wat dit nakom.

      “Jy het hare op jou bors”, sê Anna terwyl sy draai om na hom te kyk. Hulle was nog yl en sag, maar Sean was bly hy het hulle. Hy maak sy bene reguit.

      “En jy is baie groter dáár as wat Frikkie is.” Sean het weer probeer om sy knieë op te trek, maar sy sit haar hand op sy been om hom te keer.

      “Kan ek aan jou vat?”

      Sean het probeer praat, maar sy keel was nou toe en daar wou geen klank uitkom nie. Anna het nie gewag vir ’n antwoord nie.

      “Kyk! Dit raak heel parmantig – net soos Caribou s’n.”

      Caribou was Mnr. Van Essen se hings.

      “Ek weet altyd wanneer Pa vir Caribou ’n merrie laat diens, want hy sê ek moet vir Tant Lettie gaan kuier. Ek kruip gewoonlik net in die plantasie weg. Mens kan die kamp goed van daar af sien.”

      Anna se hand was sag en rusteloos, Sean kon aan niks anders dink nie.

      “Het jy geweet dat mense ook mekaar diens, net soos die perde?” het sy gevra.

      Sean het geknik. Hy het die biologieklas wat mnr. Daffel en Geselskap in die kleinhuisie aangebied het, bygewoon. Hulle was vir ’n rukkie stil en toe fluister Anna.

      “Sean, sal jy my diens?”

      “Ek weet nie hoe nie,” sê Sean hees.

      “Ek wed jou perde weet ook nie die eerste keer nie, en mense seker ook nie,” sê Anna. “Ons kan uitvind.”

      Dit raak al sterk skemer toe hulle huis toe ry. Anna sit agter hom op die perd met haar arms om sy middel geklem en die kant van haar gesig styf tussen sy skouerblaaie gedruk. Hy laai haar agter die plantasie af.

      “Sien jou Maandag in die skool,” sê sy terwyl sy tussen die wattelbome wegdraf.

      Sean ry stadig huis toe. Hy voel leeg van binne. Dis ’n vreemde terneergedrukte gevoel wat hom verbyster.

      “En toe, waar’s die vis?” vra Ada.

      “Hulle wou nie byt nie.”

      “Het jy nie eens enetjie gekry nie?”

      Sean skud sy kop en stap deur die kombuis.

      “Sean.”

      “Ja, Ma?”

      “Wat is verkeerd, my kind?”

      “Niks nie,” antwoord hy vinnig. “Daar’s niks verkeerd nie, Ma.” Dan glip hy in die gang af na sy kamer en die siek Garrick in die bed.

      Garrick sit regop in die bed en lees. Sy neus is rooi en seer van die gedurige geblaas. Hy laat sy boek sak toe Sean inkom en glimlag. Sean stap na sy eie bed en gaan sit daarop.

      “Waar was jy?” Garrick se stem is dik van die verkoue.

      “By die kuile bokant die val.”

      “Het jy visgevang?”

      Sean antwoord nie. Hy leun vooroor met sy elmboë op sy knieë. “Ek het Anna raakgeloop. Sy het saamgegaan.”

      By die hoor van Anna se naam groei Garrick se belangstelling en hy hou Sean se gesig stip dop. Sean het nog altyd daardie halfvraende uitdrukking in sy oë.

      “Garry,” sê hy en steek vas. Maar hy moet daaroor praat, hy moet vertel, en wanneer hy uiteindelik die woorde uitkry, trek Garrick sy asem vinnig in van pure verbasing. Hy word bleek tot agter sy ore en net sy neus sit soos ’n groot rooi kol op sy gesig.

      “Ag, ek bedoel …” Sean praat stadig asof hy die besigheid vir homself duidelik probeer kry. “Ek bedoel …” Hy maak ’n hulpelose gebaar met sy hande. Die woorde bly soek. Dan leun hy terug op sy bed.

      En uiteindelik het die rivier oor die laaste waterval gestort en hulle meegesleur in die see van manlikheid in.

      Mnr. Clark kon Sean nie breek nie. In plaas daarvan het hy ’n bittere stryd ontketen waarin hy stadig maar seker veld verloor het, en nou is hy bang vir Sean. Hy laat Sean nie meer opstaan nie, want Sean is net so lank soos hy. Die stryd is reeds twee jaar aan die gang: Hulle het mekaar se swakhede agtergekom en hulle weet hoe om dit uit te buit.

      Mnr. Clark kan dit nie verdra dat iemand snuif nie; moontlik het hy dit onbewustelik beskou as ’n soort bespotting van sy eie mismaakte neus. Sean beskik juis oor ’n wye repertoire van snuiwe wat wissel van ’n skaars hoorbare snuifie soos dié van ’n wynproewer tot ’n harder geskraap agter in sy keel.

      “Jammer, Meneer, ek kan nie help nie. Ek is effens verkoue.”

      Mnr. Clark kom gou agter dat hy Sean kan terugbetaal deur vir Garrick by te kom. Deur Garrick maar net so effens seer te maak, kan hy Sean baie leed berokken.

      Mnr. Clark het ’n slegte week agter die rug. Sy lewer, wat deur aanhoudende malaria-aanvalle verswak is, het hom moeilikheid gegee en dis nou al drie dae dat hy aan ’n dowwe galhoofpyn ly. Daar was onaangenaamheid met die dorpsraad oor die voorwaardes waarop sy kontrak hernu moes word. Sean snuif al van die vorige dag af te lekker en mnr. Clark is hiervan net mooi tot oorlopens toe vol. Hy kom die klaskamer binne en neem sy plek in agter die kateder. Hy kyk sy leerlinge stadig deur totdat sy oë op Sean rus.

      Laat hom vandag net weer begin, dink mnr. Clark. Laat hom net weer begin en ek sal hom vermoor!

      In die loop van die twee jaar het hy die kinders se plekke verander. Garrick en Sean is geskei en Garrick sit nou voor in die kamer, waar mnr. Clark hom maklik kan bykom. Sean is byna heel agter.

      “Haal uit jul Engelse leesboeke,” beveel mnr. Clark. Standerd-eens, blaai na bladsy vyf. Standerd-twees, blaai na …”

      Garrick snuif waterig. Die hooikoors pla al weer.

      Mnr. Clark klap sy boek met ’n knal toe.

      “Verdomp,” sê hy liggies. En dan baie harder: “Verdomp!” Hy begin liggies bewe van woede en die randjies van sy neusgate staan wit oopgesper.

      Hy spring van sy verhogie af en kom na Garrick se lessenaar. “Jou klein pes! Jou verdomde klein pes, verdomde mankpoot!” skree hy terwyl hy Garrick met die plathand deur die gesig slaan. Garrick koes en keer met albei hande om sy kop gevou.

      “Jou СКАЧАТЬ