Ena Murray Keur 2. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ van die Rooms-Katolieke Kerk sy doktersgraad in Amerika kon behaal en toe teruggekeer het na sy mense om leiding aan hulle te gee.

      Professor Islinger se verbasing skemer deur in sy stem toe hy laat hoor: “Maar vind u nie dat u ietwat … e … afgesterf het van hierdie eiland en sy mense nie, dokter? Ek sou dink dat u ’n beter toekoms vir uself in Amerika of waar ook al sou kon vind as om terug te keer hierheen.”

      Dokter Inaki bly eers ’n oomblik stil voordat hy antwoord: “Hier is ’n bevolking van ongeveer duisend op Paaseiland. Ek is die enigste dokter wat mediese hulp kan verleen, afgesien van ’n paar nonne in ons melaatse-inrigting …”

      “Melaatse-inrigting? ”

      “Ja, mevrou. Dis die groot vloek van Polinesië: leprose. Dis die wurm wat aan al die prag van die Suidsee knaag.”

      Hy wys vlugtig na die eilandbewoners wat vrolik voortgaan met hul fees – hierdie keer met die bloedrooi waatlemoene wat ook op die eiland gekweek word.

      “Onder baie van hulle is daar gevalle van melaatsheid. Maar u hoef nie bekommerd te wees nie. Hulle is nie meer aansteeklik nie en word toegelaat om by hul gesinne te bly. Hulle moet net gereeld na die kliniek kom vir toetse. Die … aansteeklike gevalle word in afsondering gehou en deur twee nonne verpleeg. Gelukkig is hulle nie veel nie. Net dertien op die oomblik. Ons het ook ’n hospitaaltjie hier, waar ek in noodgevalle operasies uitvoer.”

      Sy blik keer terug na die professor. “Soos u dus sien, professor, kon ek seker geldelik vir my ’n beter toekoms op ’n ander deel van die aardbol geskep het, maar … dit is my mense. Hulle het my nodig. Ek is die enigste mens wat soms tussen hulle en lyding, selfs die dood, staan.

      “My werk hier onder my eie mense verskaf vir my meer bevrediging as wat ’n welvarende praktyk êrens anders ooit sou kon bring. Dan is daar ook … ander redes hoekom ek hierheen teruggekeer het … en hoekom ek hier sal bly tot die dag van my dood.”

      Sy oë is peinsend op niks in die verte gerig. “Miskien … ja, miskien sal ek tog eendag hier kan weggaan, maar dit sal van … baie dinge afhang. Op die oomblik is daar geen teken dat dit ooit sal gebeur nie.”

      Professor Islinger lyk ietwat ongemaklik, al asof hy liggies oor die vingers getik is omdat hy gepraat het van goed waarvan hy niks verstaan nie, en laat verskonend hoor: “Ja, natuurlik, dokter. Daar is meer dinge in die lewe as geldelike welvaart. U verrig ’n grootse taak hier onder u eie mense waarvoor ons net groot bewondering kan hê.”

      Dokter Inaki glimlag effens, bring weer sy blik uit die ver-skiet terug. Daar is byna iets soos weemoed in sy sagte stem toe hy laat hoor: “Ek weet nie hoe danig groots my werk hier op Paaseiland is nie, professor. Ek het nog nooit so daaraan gedink nie. Soms is ’n mens nie in jouself in staat tot grootse dinge nie. Omstandighede dwing grootsheid op ’n mens af, en dan word daardie eienskap aan jou toegereken sonder dat jy dit werklik verdien. U het my blykbaar die eerste keer verkeerd verstaan. Ek bly hier en ek werk onder my eie mense omdat ek moet, nie omdat ek wil nie. U is heeltemal reg. Ek het van die eiland afgesterf. Ek is nie meer werklik een van hulle nie. Ek praat ’n ander taal as hulle en my voorvaders.”

      Professor Islinger knik simpatiek om die man voor hom aan te moedig.

      “Maar ek moet hier bly, sal seker eendag hier sterf, omdat omstandighede grootsheid op my afdwing – nie omdat ek werklik só onselfsugtig en opofferend is nie. As ek môre kon weggaan, sal ek nie tot oormôre toe wag nie. Maar …” Hy trek sy skouers op en glimlag.

      Professor Islinger se wenkbroue lig, die vrae duidelik in sy peinsende oë.

      “Maar ek verveel u,” swaai dokter Inaki vinnig die gesprek van hom af weg. “Soos ek u reeds netnou gesê het, professor, kan ek u nie tot veel hulp wees met u werk nie. Ek is bevrees dat die ana of familiegrotte die grootste geheim van Paaseiland is, in dié opsig dat nie een familie weet waar die ander familie se ana is nie. Ek twyfel ook of u dit sommer uit die eilandbewoners sal kry. Dit is die één ding waarop elke eilandbewoner baie heilig is.”

      Professor Islinger knik. “Wel, ons sal maar probeer. As die eilandbewoners ons nie wil help nie, sal ons maar net eenvoudig self moet begin soek en hoop dat die geluk aan ons kant is.”

      ’n Fyn glimlaggie lê om dokter Inaki se mond. Louw, wat besonder swygsaam is, kyk skerp daarna.

      “Ek hoop vir u onthalwe ook so, professor.”

      ’n Stilte daal neer oor die geselskap en Pauli, omdat die gasheer blykbaar weer sy goeie luim herwin het en so tegemoetkomend voorkom, besluit om die groot vraag te waag.

      “Dokter, wie is die meisie wat netnou hier gedans het? Sy is ongelooflik pragtig. Ek neem aan sy is seker ook maar een van die eilandbewoners, nie waar nie?”

      Hy glimlag steeds. Dan skud hy sy kop.

      “Ek het geen benul nie. Sy is seker maar een van ons. Op die oomblik is u geselskap al vreemdelinge op die eiland – afgesien natuurlik van die nonne en die Roomse priester.”

      Hy staan op as teken dat die geselligheid verby is en dat dit tyd is vir die ekspedisielede om na hul kamp terug te keer.

      Dan laat hy hoor toe hulle ander ook op die been is: “Ja, net nog dit, professor. Nie een van die bootsbemanning mag op die eiland ronddwaal sonder my persoonlike toestemming nie. Hulle mag u kamp vrylik besoek, maar die res van die eiland is vir hulle taboe. Ek dink u sal met my saamstem dat ons nie nog ander soorte bloed by dié wat reeds hier vermeng is, nodig het nie. Dan ook mag u geen alkohol, vuurwapens of verdowingsmiddels aan die eilandbewoners gee nie … nie eens om familiegrotte te ontdek nie. Ek hoop nie u voel beledig oor my woorde nie, professor. Dis egter ’n baie streng reël en die man wat dit verbreek, sal geen genade van my ontvang nie.”

      “Natuurlik, dokter. Ons begryp volkome. Die bootsbemanning bly op die boot, maar hulle sal seker darem soms aan land wil kom. Ek sal dit egter duidelik onder hul aandag bring wat mag en nie mag nie. Waar dit die dwelmmiddels en drank aangaan … In die vorm van verdowingsmiddels besit ons net ’n paar dosies hoofpynpille en in drank het ons net ’n klein voorraad aan boord vir privaat gebruik en grootliks as medisyne. U hoef nie bevrees te wees nie. Nie een van my geselskap is drinkers nie. En ons besit geen vuurwapens nie.”

      “Dan is dit goed. As daar enigiets anders is waarmee ek kan help of tot u gerief bydra, moet u net praat.” Sy blik rus op Pauli en sy glimlag terug.

      “Baie dankie, dokter, ook vir ’n baie aangename aand. Kom loer gerus soms wat in ons kamp aangaan. Die ander sal seker baie besig wees, maar ek sal u darem altyd ’n koppie tee of koffie kan aanbied.”

      “Baie dankie, mevrou. Ek sal beslis van u uitnodiging gebruik maak.”

      Op pad terug is dit stil in die jeep. By die kamp aangekom, sê Pauli sommer dadelik nag aan almal en stap reguit na haar tent. Sy het egter skaars die lamp opgesteek of die tentklap lig weer op en Louw se groot gestalte vul die opening. Sy kyk hom fronsend aan. Sy voel moeg en eienaardig ontsteld en wil gaan lê.

      “Ek kon nie anders as om agterna te kom nie, want dit sal vreemd lyk as my vrou sommer in die algemeen nagsê en in haar tent verdwyn sonder om haar man skaars aan te kyk. Pauli, ek het jou reeds voorheen gesê dat ons ’n mate van skyn moet handhaaf op hierdie ekspedisie. Wat jou gevoelens ook al teenoor my is, jy bly my vrou – ten minste vir die duur van hierdie ekspedisie. Ek wil nie weer met jou hieroor praat nie.”

      “Nou werklik, nè? Dat jy dit darem weer onthou het.” Sy СКАЧАТЬ