Название: Ena Murray Keur 2
Автор: Ena Murray
Издательство: Ingram
Жанр: Короткие любовные романы
isbn: 9780624068198
isbn:
Selfs sy, ’n leek waar dit Polinesië en sy vreemde gewoontes aangaan, kan nie die suggestie in daardie donker oë en die verleidelike bewegings voor Louw misverstaan nie. Hierdie vrou dans vir Louw en vir Louw alleen. Die boodskap van haar kronkelende liggaam en winkende hande is onmiskenbaar. Eindelik kan Pauli haar blik van die hipnotiese mag voor haar wegskeur en sy kyk na Zelia waar sy aan die oorkant sit.
Afkeer lê oop en bloot op die wetenskaplike se gesig, vir almal om te lees. En dan, toe Pauli skerper kyk, kan sy ook iets in haar oë lees wat, ja, werklik, iets soos jaloesie kan wees … Weer voel Pauli geamuseer. Arme Zelia! Sy het baie strawwer mededinging uit ’n heel onverwagte oord gekry! Dit behoort nogal interessant te wees om te sien wie Louw se guns gaan wen …
Steeds geamuseer flits Pauli se blik na haar man langs haar. ’n Rukkie beskou sy sy reaksie as buitestander, heeltemal onpersoonlik. Sy is nuuskierig om te sien wat die besadigde Louw Hattingh met hierdie onverwagte en openlike stukkie uitdaging gaan doen.
Maar soos die tromme die ritme opstoot, die bewegings al dringender word, begin haar geamuseerdheid wyk, en kan sy, soos Zelia aan die oorkant, nie haar blik van Louw wegskeur nie.
Sy reaksie is allermins wat sy verwag het. Ook Zelia se frons word dieper, haar oë skerper.
Louw sit doodstil, soos die res van hulle, maar in die dansende vuurlig kan ’n mens baie duidelik sien dat hy hierdie onverwagte toegif van die gode terdeë geniet! Eers is Pauli verdwaas, totaal verstom. Sy het verwag dat sy reaksie min of meer soos dié van Zelia sou wees – onbeïndruk, verveeld, miskien selfs ontevrede.
Dis nie die soort ding waarmee ’n wetenskaplike van Louw se formaat hom behoort op te hou nie. Sy hoë intellek sal hom nie toelaat om hierdie primitiewe uitbeelding van vleeslike behoeftes te verstaan of, nog minder, te geniet nie.
Maar tot haar grootste skok en verdwasing sit hy daar, sy oë op die dansende vrou gerig, en dis baie duidelik dat hy beïndruk is. Hy lyk ontspanne, en tog kan Pauli ’n spanning in hom aanvoel, so asof hy sy bes doen om ongeërg voor te kom. Pauli frons ook nou. Miskien is dit maar die spel van die vuurlig op sy gesig, maar sy kan sweer dat hy een keer ’n vae knik na die meisie gegee het, so asof hy haar wil laat verstaan dat hy haar boodskap ontvang en begryp het.
So stadigaan begin daar iets soos woede in Pauli opwel. Hy is ’n mooi een om openlik te suggereer dat sy rondflankeer wanneer hy op ekspedisies is! Die skoen pas blykbaar aan die ander voet. Wat doen hý wanneer hy maande lank op vreemde eilande en plekke ronddwaal? Wat sou hy gedoen het as hy vanaand hier sonder sy vrou was? Weliswaar is sy nie regtig sy vrou nie, maar hulle is darem tog wettig getroud. Hy behoort hom te skaam! Sy verkwalik nie juis die danseres nie. Sy weet darem al teen hierdie tyd dat die Polinesiërs nie inhibisies het waar dit die verhouding tussen die twee geslagte aangaan nie, maar Louw!
Sy voel eerlik geskok en vererg. Kastig so intellektueel, altyd met sy kop tussen ’n klomp geleerde boeke of doenig met die een of ander wetenskaplike ontdekking, maar …
Haar blik rus koel op hom. Ook maar net ’n man! dink Pauli vererg, en voel lus om die glimlaggie van sy lippe af te klap. Hy hoef nie so openlik te wys hoe hy die spektakel hier voor hom geniet nie! Hemel, húlle is ten minste darem beskaaf! Wat meer is, hy is getroud, al is dit net op papier. En al gaan hulle skei, is dit darem sy vrou wat hier langs hom sit en moet toekyk hoe hy ’n gek van hom maak voor die hele eiland se mense!
Haar blik dwaal agterdogtig oor hom en sy wil net ewe katterig wonder wat die Polinesiese skoonheid nou juis in professor Louw Hattingh sien, toe nog ’n skok haar tref. Want skielik weet sy hoekom die keuse op hom geval het. Dis oop en bloot daar voor haar oë om te sien – die groot, fors liggaam waarvan die manlikheid nog verder beklemtoon word deur sy growwe kakieklere, die sterk gesig, die goed geboogde wenkbroue onderkant ’n breë, oop voorkop, die reguit neus, die vol maar ferm lippe, die sterk kakebeen en die sonbruin vel van sy oop hals.
Louw is ’n uiters aantreklike man – en die Polinesiese meisie het dit gou raakgesien! Die eerste keer kyk Pauli na haar man deur ’n ander vrou se oë. Sy het nooit besef Louw is só aantreklik nie! Natuurlik het sy geweet hy is aantreklik, soos ’n mens weet jou broer of jou pa is aantreklik. Dit was net ’n vae begrip in haar agterkop, niks meer nie.
Maar vanaand sien sy hom skielik soos ander vroue hom seker sien. Pauli besef dat hierdie dansende Jesebel beslis nie die eerste kan wees wat dit raakgesien het nie. Ook Zelia … Nog altyd het sy gedink dis omdat hulle dieselfde taal praat dat Zelia tot hom aangetrokke voel. Maar nou … Zelia is immers ook net ’n vrou, geleerd of nie. Ook sy moet Louw al met oë soos dié van die danseres bekyk het …
Daar is meteens ’n onsekerheid in Pauli wat sy nie ken nie, ’n onrus wat sy nie kan verklaar nie. Wat kan dit haar skeel hoe ander vroumense na Louw kyk? Hulle staan op die punt van ’n egskeiding. Dit kan haar nie traak hoe aantreklik watter vroumens van watter nasie ook al hom vind nie! Nog minder hoe aantreklik hy húlle vind! vertel sy haarself.
Meteens verstil die tromme in die aandstilte, en die danseres ruk tot stilstand, haar arms nog kronkelend halfpad omhoog. Sy staan soos ’n standbeeld … en die eerste keer breek haar blik van Louw af weg.
Professor Islinger en dokter Inaki verskyn in die vuurkring. Ook die professor is baie duidelik beïndruk deur die visioen hier voor hulle. Ook hý lyk verras oor die beeld van ’n vrou met haar swaaiende rooi hare wat tot haar middellyf reik. Net op dokter Inaki se gesig is ’n donker frons. Sy hande is gebal langs sy sye en dis duidelik dat hy net met die grootste selfbeheersing sy waardigheid behou. ’n Bevel klap uit sy mond soos ’n sweepslag.
Voor hul oë verkrummel die meisie tot ’n patetiese bondeltjie en die volgende oomblik verdwyn sy net so vinnig en geheimsinnig as wat sy verskyn het. Dokter Inaki wend hom dadelik tot sy gaste en wink terselfdertyd dat die musiek weer moet begin. Daar is ’n glimlag om sy lippe, maar dit is vir almal duidelik watter inspanning dit van hom verg om vriendelik te wees.
“Ons gaan nou eet. Jammer dat ons so lank besig was. Nog ’n bietjie pynappelsap, mevrou?”
Die skimp is onmiskenbaar. Dokter Inaki wil nie oor die danseres praat nie. Maar terwyl hulle eet, rus sy blik dikwels op Louw waar hy rustig kou asof hy van geen sout of water weet nie, en dan glinster daar iets hards in sy vreemde blou oë. Een keer betrap Pauli die twee mans dat hulle woordeloos na mekaar kyk, en selfs sy kan die vyandige stroom aanvoel wat tussen hulle vloei. Weer voel sy vrees in haar roer. Sy bekyk hul gasheer tersluiks.
Vroeër in die dag het sy gedink hy is ’n baie aantreklike man. Nou vind sy hom byna te gepoleer na haar sin. Sy stem behou in alle omstandighede dieselfde sagte toon. Selfs toe hy die danseres kwaai aangespreek het, het dit op dieselfde toonhoogte gebly. Sy liggaamsbou is skraal en te volmaak om manlik te vertoon. Sy hande, sien sy, is ook skraal en klein, byna soos dié van ’n vrou, en die naels is uiters goed versorg.
Sy maniere wat haar aan die begin so beïndruk het, begin haar effens irriteer. Hy is net te volmaak afgerond om waar te wees, dink sy, so asof al hierdie dinge maar net ’n lagie vernis is wat oor die werklike dokter Inaki geverf is.
Tog het sy werklik geen rede vir dié vermoede nie. Hy is en bly die res van die aand die man wat hy oorspronklik voorgekom het – ’n uiters fyn beskaafde, geleerde man wat in beheer van hierdie СКАЧАТЬ