Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kyk ernstig op. “Kan ’n mens dit so vinnig doen? Moet ek nie vorms invul en sulke soort goed nie – of gee hulle sommer dadelik die kar met alles in?”

      “Nee, ek twyfel ten sterkste of jy sommer net kan inloop en tien minute later uitry met die motor. Om ’n motor te koop, is nie dieselfde as om ’n brood of nuwe rok te koop nie.”

      “H’m,” sê sy, onbeïnvloed deur sy sarkasme. “Ek sal nie weet nie, ek maak my eie klere.”

      “Aanvaar dan maar my woord. Afhangende van waar jy die motor koop en of dit eers deur ’n padwaardigheidstoets moet gaan, kan dit op sy minste ’n paar dae duur.”

      “Hoekom moet dit deur so ’n toets gaan?” vra sy verbaas.

      “Wel, as jy ’n tweedehandse ou skedonk koop, sal jy . . .” Hy kyk haar op en af en besluit dat hy miskien beledigend was. “Die verkoopsman sal jou wel sê.”

      “Nie tweedehands nie,” sê sy mymerend. “Sweeds, dink ek.”

      Sy wenkbroue skiet op. “Waarom nie ’n Rolls Royce nie?” vra hy, sy oë vol lag.

      “Te groot,” sê sy beslis.

      Hy staan op, sit sy bord in die wasbak en tap water daaroor. Die meisiekind in haar tuisgemaakte rokkie is nie goed wys nie, besluit hy, en hy moet nou ry. “Kan jy darem bestuur?” vra hy, tel sy baadjie op en trek dit aan.

      “Jou hare,” sê sy teregwysend en wys na sy kop. “Nog nie gekam nie. Natuurlik kan ek bestuur.”

      Hy ruk ’n kam uit sy binnesak, knak sy knieë sodat hy sy weerkaatsing in die kombuiskassie kan sien en kam sy wederstrewige hare plat. Hy het nie veel sukses nie; soos hy dit kam, spring dit net weer regop.

      “Gee hier,” sê sy, vat die kam en hou dit onder die koue kraan. “Probeer weer.”

      Hy gryp omtrent die kam uit haar hande, maar sy is natuurlik reg, dit help, al is dit net tydelik.

      “Daar is sekere meisies,” merk sy op, “wie se knieë lam word ten aanskoue van ’n man wie se hare oor sy gesig val. Sandra is een, maar in my ondervinding hou die meerderheid van ’n man met netjiese hare.”

      “En jou ondervinding is enorm,” sê hy bitsig.

      Sy lag. “Nie naastenby so wyd soos joune nie. En miskien moet ek nie advies gee nie, dis heel moontlik dat die nuwe een – wat is haar naam nou weer? Jenny? – dat die nuwe een wel hou van die onversorgde voorkoms.”

      Hy druk die kam terug in sy sak en loop uit. Sy volg hom, tel haar groot drasak op en kyk hoe hy sy aktetas en sleutels kry.

      “Ek gaan die sleutels by my hou,” lig hy haar in toe hy die voordeur vir haar oophou. “Ek noem dit maar net. Die uitgeholde tarentaal word nie verder gebruik vir die sleutels nie. Sou jy weer een nag ronddwaal op soek na slaapplek, is ek bevrees my deur sal gesluit wees.”

      “Dis buitendien ’n goeie plan,” sê sy so onverstoord soos altyd. “Om in hierdie tye jou sleutels enigsins naby die voordeur weg te steek, is sotterny. Gee dit liewer vir jou meisie van die dag en laat sy dit in haar handsak hou. Dis tog om ’t ewe wie die voordeur uiteindelik oopsluit.”

      Hy kners hoorbaar op sy tande en swenk weg na sy garage om sy motor te kry. Toe hy ’n paar minute later met die straat af ry, sien hy haar naby die bushalte, maar hy oorweeg dit nie eers om stil te hou en weer aan te bied om haar op te laai nie.

      “Jy is lekker laat,” sê Kerneels vir hom toe hy ’n halfuur later op kantoor kom. “Weer ’n deurnagsessie gehad?”

      “Nee,” sê hy kortaf.

      “Het Petro se partytjie geen nuwe talent opgelewer nie?” vra sy vriend teleurgesteld. “Hoe kan jy my vertroue in jou so skok? Ek gaan vir die eerste keer ’n weddenskap verloor.”

      “Watse weddenskap?” vra Theo suur, trek sy baadjie uit en kom kyk oor sy vriend se skouer na die ontwerp op die tekenbord.

      “Ek en die sekretaresse is vennote in die weddenskappe oor jou liefdeslewe en ek moet sê, sy is hopeloos te konserwatief, want sy verloor feitlik elke week. Wil jy my sê sy is vandag die wenner?”

      “Hou op onsin praat.”

      Kerneels draai om en kyk hom takserend aan. “Moes ’n bloutjie geloop het, anders hoekom is jy so grimmig?”

      “Ek het nie ’n bloutjie geloop nie. Haar naam is Jenny.”

      “Aha. Ek het weer gewen, Lindie!” gil hy oor sy skouer en êrens op die agtergrond lag ’n meisie.

      “Mooi?” lag Kerneels. “Sekskatjie?”

      “Nee,” sê hy ru. “Allesbehalwe.” Dan skud hy sy kop. “Ja, natuurlik,” sê hy vies en loop weg na sy eie kantoor.

      Hy rem sy das los en buig oor die planne van die projek waarmee hy op die oomblik besig is. Elke argitek se droom, dink hy vir die hoeveelste keer, en dit omdat daar geen kliënt is nie. Geen direkte kliënt nie, geen man of vrou wat oor sy skouer hang en elke tweede dag van plan verander oor die grootte van die kamers of die ligging van die patio nie. Niemand wat wil weet waarom hy ’n muur hier bou of ’n venster juis só laat uitsteek nie. Die huis word vir ’n Trustmaatskappy gebou en die opdrag was duidelik uitgespel van die begin af. Anders as die meeste huise wil die kliënt nie baie kamers hê nie, wel groot vertrekke. Ruimte is die eerste vereiste en dit skep vir hom interessante uitdagings.

      Hy moet deur slim ontwerp in een enorme woonkamer ruimtes skep vir ’n sitgedeelte, ’n televisie-area, ’n eetkamer – en alles sonder dat die kamer ingehok of opgebreek word en dus die gevoel van oop ruimte prysgee.

      Die voorlopige ontwerp en planne is sonder meer goedgekeur, hy vermoed deur die trustees self, en op die oomblik is die mure al dakhoogte. Toe hy twee dae vantevore op die perseel was en nog met die bouvoorman gestaan en praat het, het hy tussen die hope bakstene en onvoltooide mure ’n vrou gesien. Sy het met haar rug na hom gestaan; al wat hy kon sien, was ’n slank figuur in noupassende jeans en ’n baadjie, met ’n bofbalpet op haar kop.

      Of sy een van die trustees is of die vrou van wie ook al die huis gaan bewoon, weet hy nie en hy het geen poging aangewend om met haar te praat nie. In sy bitter ondervinding is dít waar die hoofpyn begin: by die eggenotes. Hulle vind alles na hulle sin tot op ’n punt, dan begin hulle skielik fout vind en moet hy mure verbreek en verskuif tot alles ’n gemors is.

      “Haai,” onderbreek Kerneels sy konsentrasie en loer by die deur in. “Ek stuur Lindie om vir my ’n toebroodjie te gaan haal. Ek is honger. Wil jy iets bestel?”

      “Nee dankie,” sê Theo afgetrokke. “Ek het ’n groot ontbyt gehad.”

      “Natuurlik,” merk Kerneels op. “Wat sy vir jou gekook het?”

      “Nee,” antwoord hy, sy oë op die lyn wat hy besig is om te trek. “Sy sê sy is nie my huishoudster nie.”

      “Nou toe nou.” Kerneels is beïndruk. “Wil jy my sê jy het uiteindelik een gekry wat nie net op haar knieë voor jou val en vra wat haar heer en meester wil hê nie?”

      “Kerneels,” СКАЧАТЬ