Biegbrief en ander verhale. Esta Steyn

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nogal ’n groot agterplaas en ’n grasperk met ’n braaiplek. ’n Granny flat ook.”

      Sy moes nog een vraag inkry: “Hoe lyk sy?”

      Petrus het ’n gebaar met sy hande gemaak. Dit het gelyk asof hy ’n groot bal vashou. “Baie … lewendig. Ek weet self nie hoe nie.”

      Nee, Petrus het duidelik nie geweet hoe hy dit het nie. En vir die eerste maal in vier-en-twintig jaar se getroude lewe het Annalise bewus geword van onbekende bose ding wat soos ’n wurm in haar kop kriewel. Sy was jaloers. En dit was aaklig. Al hoop wat sy gehad het, was dat Josephine dit nie lank sou uithou in die beknopte kantoortjie van die garage, tussen die vuil rakke vol onderdele, ghrieskanne en motors wat ref nie. Sy was verkeerd. Josey Tredoux het gekom om te bly. En Petrus het die garage-stories ewe onskuldig huis toe gebring. En sy het die stories biblioteek toe gevat waar ant Millie se mond al hoe meer oopgehang het. Die stories oor Josey se kinders wat so goed presteer. Die stories oor die trekkery na oom Tokkie Cilliers se huis. Dit was natuurlik Petrus wat heen en weer gery het met sy bakkie en die sleepwa om te help. En dan ook die stories oor die groot opknapping van Mareedal Motors. Hulle was besig om ’n nuwe vertoonlokaal aan te bou.

      “Ja, ant Millie, as mens na Petrus luister, sou jy sweer dis Josey wat self elke sak sement op haar spykerhakke aandra.”

      Ant Millie het haar wange ingesuig. “Jy moet maar dinge deurkyk, Annalise. Ek hoop net nie Josey misbruik hom nie.”

      Dit het gelyk asof Petrus hom gewilliglik laat misbruik. Die onkruid in oom Tokkie se agterplaas moes uitgespit word. Die verstopte dreine moes oopgemaak word. Vier krane se wasters moes vervang word en die veiligheidshek se slot was stukkend. Die goeie Petrus was bekend as ’n mens wat hom sou kaal uittrek vir sy buurman. Maar nou was dit nie sy buurman nie. Dit was Josey.

      En toe begin Petrus vir Klein Flip en Barnie ’n go-kart bou.

      Die ding in Annalise se kop het al meer soos knaende wurms begin voel. Dit het gekrioel. Dit wou haar verteer. Sy het snags wakker gelê en gedink aan al die ure en ure wat Petrus spandeer om die kar te bou, terwyl sy hom al tien jaar smeek om vir haar tog net ’n kassie in die badkamer onder die wasbak in te bou. Daarvoor het hy nog nooit tyd gehad nie. Maar toe dit by Josey se kinders kom, was daar skielik niks wat hom kon keer nie. Hy het Saterdagmiddae gewerk, die Curriebeker-eindstryd gemis. Terwyl Klein Flip en Barnie gedurig gekom het om sy handewerk te bewonder en Josey met haar dubbele D’s bo-oor hom hang.

      Petrus het hulle al hoe meer genooi om saans saam te braai. Sulke aande was hy vreeslik vrolik. Dié soort van vrolikheid waarvan Annalise net mooi niks gehou het nie. Dit was asof ’n deel van sy persoonlikheid na vore gekom het wat sy glad nie geken het nie. Hy was spraaksaam en vermaaklik en het saam met die seuns buite sokker gespeel. Van die kombuis af kon Annalise die gelag en gegil buite hoor. Terwyl sy die slaai en braaibroodjies moes maak, was dit Josey wat saam met hom staan en bier drink het en wonderlike stories van haar man se wedrenne vertel het. En verder het hulle oor karre gepraat. Die hele tyd net oor karre en enjins.

      Een aand toe hulle weer sou braai, daag Josey daar op met ’n splinternuwe koperbruin kapsel. Die krulle was wild, die spierwit spanbroek ekstra styf en die halslyn uitdagend onder die valle van die bloedrooi bloes en die kettings om die nek. Sy paradeer voor Annalise. “Hoe lyk ek, lovey? Ek het vir Stevie by die salon gevra om iets nuuts te probeer. Lyk dit nie stunning nie? Ek voel soos ’n million dollar babe!” Haar oë het geblink.

      “Pragtig, Josey,” het Annalise dit hees uitgekry. Josey het regtig goed gelyk.

      In die lig van die vuur kon Annalise sien hoe Petrus na die million dollar babe staar. Toe hy merk dat sy na hom kyk, het hy sy arm onbeholpe om haar lyf geslaan en gestotter: “W-weet jy, ou Lieslap, jy kan mos ook iets nuuts met jou hare probeer.”

      Dat hy haar voor die vrou Lieslap noem!

      Sy’t badkamer toe gegaan en haarself in die spieël bekyk. Net om te besef dat sy nooit soos Josey kan lyk nie. Sy is te maer. Sy sal nooit Josey se kurwes hê nie. Sy is terug na die vuur toe en het die hele tyd gevoel hoe die trane agter haar oë brand.

      Die Maandag by die biblioteek het ant Millie haar wange diep ingesuig toe sy van Josey se nuwe kapsel hoor. Sy het krities na Annalise gekyk: “Ek het ook al gedink jy kan miskien die hare so bietjie losser maak. Die pony-tail is partykeer bietjie baie styf, jy weet.”

      Nee, ant Millie, het Annalise gedink, ek gaan nie net my hare verander nie. Ek sal sommer vir ’n totale makeover gaan. Ek is nou moeg en siek en sat daarvoor om ’n ou lieslap te wees. Ek wil ook ’n slag soos ’n million dollar babe voel! En Petrus sal betaal. Hy sal elke sent betaal.

      “Ja,” het ant Millie diep gesug, “soos wat ek die ding bekyk, is dit net ’n kwessie van tyd …”

      “Voor wat?”

      “Voor jy moeilikheid het!”

      “Maar, ant Millie, ek het klaar moeilikheid.”

      “Juistement! Ons moet ’n plan maak.”

      “Watse plan?”

      “Ons moet vir Josey ’n man kry.”

      “Soos wie?”

      Ant Millie het haar wange al hoe dieper ingesuig. “Nee, ek weet nie. Doep van die bank sê sy wil met niemand uitgaan nie. Smittie van die skool het al probeer. Die nuwe prokureurtjie, Donald van Zyl, ook.”

      Toe die go-kart klaar was, het Klein Flip en Barnie daardie Saterdagmiddag gekom vir die toetsrit. Daar was ’n groot opgewondenheid en Josey was natuurlik ook daar met haar kamera. “Kom staan nader, Annie, dat ek jou kan inkry!” het Josey geskree. Maar Annalise wou nie in die prentjie wees nie. Sy was nie deel van die kar nie. Sy was glad nie meer deel van enige iets nie. Dit was Klein Flip wat vir Petrus en Josey saam afgeneem het by die kar. Petrus het sy arm om Josey se lyf geglip en sy het daar met haar helder pienk lippe staan en glimlag op haar hoë hakke. Hy brand seker om die pienk lippe te soen, het Annalise wrewelrig gedink en gevoel hoe die wurms by haar kop wou uitpeul. Petrus was hoegenaamd nie bewus van die wurms nie. Hy het doodonskuldig vir Josey begin vertel van die Joodjie van die hotel se outydse karre.

      “Jy moet daai man se versameling sien. Hy’t ’n hele showroom in die Kaap en al die vintage karre staan daar uitgestal op ’n duur Van Dijk-mat. Die goed lyk splinternuut, als spick-’n’-span gepolish. Daar’s ’n ou grys 1939 convertible Cadillac. Jy moet daai ding sien, Josey. Hy het ’n hele paar Cadillacs. So ’n silwer 1953 Fleetwood een ook. Daai’s vir jou ’n beauty. Joël het my eendag saamgevat en gaan wys. Daar’s ’n 1940 Buick limousine, so ’n lang witte, wat hy partykeer vir troues uithuur. Hy’s nou nie eintlik ’n man wat ooit oor sy geld praat nie, maar ek kan jou net sê dat daai karre baie werd is.”

      “Joël?” het Josey belangstellend gevra.

      Vir Annalise het ’n lig opgegaan. Joël is die man! Die perfekte kandidaat. Hoe is dit moontlik dat sy en ant Millie nooit aan Joël gedink het nie?

      “Joël Freedman van die hotel,” het Petrus verduidelik, “hy’s mos die Boerejood met die hart van goud. Baie eiendomme in Seepunt, as jy my vra. Sy twee meisiekinders is in ’n duur privaat skool in die Kaap.”

      En so was dit Petrus self wat vir Joël bemark het. “Ek het baie respek vir daai klein Joodjie. Netjies, altyd op sy plek. En hy weet wat hy doen. Vat sy meisiekinders gereeld oorsee.”

      “En sy vrou?” het Josey gevra en Annalise СКАЧАТЬ