Biegbrief en ander verhale. Esta Steyn

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ se nek is snaarstyf: “Watse dinge?”

      Ant Liefie skakel die ketel aan. “Ag wat, ons hoef nie daaroor uit te wei nie. Ons het mos maar almal ons geraamtes in die kas.”

      Waar’s jy, Susannatjie?

      Die ketel hou op kook. “Ag, nee! En as Petronella eers die dag in die krag is, werk absoluut niks.” Die ketel begin weer kook. En slaan weer af.

      Mildred sit styf teenaan Dolores. “Is sy nou in die ketel?”

      “Nee, nog nie,” sê ant Liefie bedaard. “Sy gee maar net ’n teken dat sy op pad is. Wag, laat ek net seker maak.” Sy skakel die bedlampie aan. Dit flikker. “ Ja-nee, sy sal seker enige oomblik hier wees.” Sy skakel die bedlampie af.

      Waar’s jy, Susannatjie?

      Die kamerdeur gaan oop. En dan klap dit weer toe met ’n harde slag. Mildred kry ’n onaaardse geluid uit. Sy spring op saam met Dolores. Hulle klou beangs aan mekaar vas.

      Ant Liefie maak asof sy glad nie hulle ontsteltenis raaksien nie. “Sy’s hier. Kom in, Petronella. Jy ken mos vir Mildred en vir Dolores.” Sy kyk na die twee wat doodsbleek staar. “Julle kan haar maar groet.”

      “M-middag,” prewel Mildred en weet nie vir wie om te kyk nie.

      Dolores kry nie ’n woord uit nie. Dit lyk asof haar vals tande skeef in haar mond hang.

      “So lekker dat jy gekom het, Petronella! Wag, ek haal jou blou koppietjie uit.” Sy kyk na Mildred en Dolores. “Petronella verkies altyd die blou koppie, snaaks genoeg, anders kook die ketel glad nie.”

      “Ek voel nie so lekker … nie,” sê Mildred ná ’n stilte.

      Ant Liefie gee haar koppie tee vir haar aan, maar sy bewe so dat die tee in die piering stort.

      “Kry vir jou ’n koekie. Ek wou nog iets by die tuisnywerheid bestel het, maar ek was so besig met die poppe. Nou is dit sommer winkelkoekies.” Gmf, dink sy, asof ek nou koek vir julle sou bestel het.

      “Nee … dankie,” sê Mildred en vat ’n slukkie tee. “Ek voel nie so … lekker nie.”

      “Kry vir jou, Petronella,” sê ant Liefie en hou die bordjie in die lug. “En ek gooi sommer vir jou suiker in.” Sy gooi twee lepeltjies suiker in die blou koppie. Mildred en Dolores staar ontsenu na haar.

      Ant Liefie drink rustig haar tee.

      Kom nou, Susannatjie!

      Sy draai na Dolores toe. “Ek hoor jy het aansoek gedoen om ’n kamer? Ek hoor ’n hele paar mense het aansoek gedoen om die nuwe plek onder by die dam. Dis glo fantasties. Volle sekuriteit, siekeboeg, alles splinternuut. En die kos is vyfster. Hulle sê mens moet maar spring om plek te kry. Dis te sê as mens geld het. Dis nou nie beskore vir ’n ou kerkmuis soos ek nie.”

      Die deur kraak oop en klap dan kliphard toe.

      Mooi so, Susannatjie!

      Dolores se hele koppie tee stort uit in haar piering en dit drup op haar babablou rok. Mildred staar na die deur met ’n stywe nek en glaserige oë. Sy’s lakenbleek.

      “Tot siens, Petronella,” praat ant Liefie, “sien weer!”

      “Is … sy … nou weg?” fluister Dolores.

      “Ja, sy is weg,” sê ant Liefie en vat nog ’n koekie. “Het sowaar nie eers haar tee klaar gedrink nie.”

      “W-wat is dit wat sy alles gesê het van Breekwatersfontein?”

      “Ag,” sug ant Liefie, “sommer net dat daar sulke ou storietjies was, mense het glo gepraat, jy weet. Die bankbestuurder daar het glo met diamante gespeel … en die prokureur was glo hand om die blaas met hom. Hulle is glo met blink karre uit die dorp uit weg. Miskien het julle die mense geken?”

      Dolores se neusvleuels bewe. “Ek … weet nie veel nie,” sê sy hees.

      “Ek ook nie,” sê Mildred.

      Skynheilig! dink ant Liefie. Julle weet goed dat dit julle pa’s was wat so gekonkel het.

      Dolores lyk baie ongemaklik. “Ek wil net gou ’n draaitjie loop.” Sy staan op en stryk haar rok met haar bewende hande reg. Sy kyk vir ant Liefie onseker aan: “Sê nou daar’s bloed?”

      “In die stort? Wag, ek kry net ’n lappie. Dit sal net ’n paar ou druppeltjies wees. Kom maar.”

      Mildred en Dolores volg haar. Sy maak die badkamerdeur oop.

      Dankie, Susannatjie!

      Daar in die stort op die teëls lê ’n paar rooi druppels. Maar in haar haas moes Susannatjie seker die botteltjie rooi voedselkleursel se doppie nie behoorlik opgedraai het nie. Dit het oor die vensterbank, waar sy so haastig moes uitklim, geloop en dit drup nou in ’n rooi straaltjie teen die muur af.

      Dolores gee ’n onaardse gil. Mildred is so ontsenu dat sy uitstorm. “Kom, Dolores! Jy kan in my kamer kom pie. Kom! Kom nou net!”

      Hulle is uit. Hulle is weg. En ant Liefie weet dat hulle nie gou weer sal terugkom nie. Sy blaas ’n diep sug van verligting uit. Haar blou oë glimlag ondeund.

      Sy gaan badkamer toe, neem ’n lap en begin die rooi strepe afvee. Sy kom terug kamer toe en kyk lank na Abraham se portret.

      “Dankie, Abraham,” sê sy sag. Het sy haar verbeel of het hy vir haar geknipoog?

      Ant Liefie draai om na haar werkstafel toe. Nou kan sy tog in vrede die laaste vyf poppe klaarmaak. Want die swart gordyn het gelig en sy voel weer haarself.

      Daar is ’n kloppie aan die deur. “Ouma Liefie?” Dis Susannatjie wat behoedsaam inkom. “Hoe het dit hier gegaan, Ouma?”

      “Dit het seepglad afgeloop. Ons tydsberekening was perfek.” Ant Liefie haal die R100-noot, wat sy vir Susannatjie belowe het, uit haar handsak.

      Susannatjie bly doodstil staan met die geld in haar hand. Ant Liefie kyk haar fronsend aan. “En nou, Susannatjie?”

      “Ek sal vir Rosie ’n vyftig randjie moet gee, Ouma. Want dinge het skeefgeloop.”

      “Watse dinge? Wat weet Rosie?”

      “My skoen het in die badkamervenster vasgehaak, toe val ek. Toe sien Rosie vir my en sy slaan my oor die kop, want sy dog ek breek in. Ek moes haar vertel, Ouma. Sy’t met die polieste gedreig.”

      “Nee, hou jou geld,” keer ant Liefie en haal nog ’n noot uit. “Jy gee dit vir Rosie. En jy sorg dat sy haar mond hou.”

      “Ja, Ouma. Maar nou is daar nog ’n ding. Rosie sê toe mos vir my dat Mildred en Dolores nie in hierdie kamer belangstel nie. Dis die een reg bo, ook in die hoek, wat net soos hierdie een lyk, op die tweede vloer. Die een met die view.”

      “Nou vir wat het hulle dan my kamer kom bespied?”

      “Die painters werk op die tweede vloer, Ouma. Hulle kon nie daar inkom СКАЧАТЬ