Onrus op Oshakati. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ dat sy gesig meteens so ernstig geword het en hy haar so diep in die oë kyk nie. Die een ding waarby sy beslis nie weer betrokke wil raak nie, is ’n verhouding met ’n man. Sy het een maal haar kop gestamp en toegelaat dat sy deur ’n man se vleitaal en gladde praatjies om die bos gelei word. Nie meer nie. Sy het geen romantiese aspirasies vir die toekoms nie, en beslis nie op Oshakati nie. Sy het hierheen gekom om alles te vergeet en vir haar ’n nuwe toekoms te bou, en in daardie nuwe toekoms gaan geen man ’n plek kry nie.

      Hy staan op.

      “Stap saam met my. Ek wil met jou praat.” Sy volg gedwee, en toe hulle langs die Land Rover tot stilstand kom, vervolg hy: “Linda, ek is al weer verleë. Wil jy nie asseblief vir my ’n klompie eerstehulp- en verdowingsmiddels laat kry nie? Ek vertrek volgende week op ’n jagtog en ek het die goed nodig. Jy het self gesien hoe skielik kan ’n ongeluk gebeur.”

      Sy kyk hom stip aan. Iets trek styf binne-in haar en sy hoop maar hy kom nie agter dat hy haar met sy versoek ontstel het nie.

      “Jy sal dit vir dokter Hoffmann moet vra. Hy is die baas hier.”

      “Hy sal dit nie vir my gee nie. Jy sien mos self die man kan my nie verdra nie. Hy verduur my ter wille van Laura, maar dis al. Jy is tog ook ’n dokter hier. Jy kan tog seker van die goed bekom?”

      Linda frons hewig en kyk weg. Weer is dit of iets haar intuïtief waarsku teen hierdie man, hoewel sy dit nie kan begryp nie. Sy versoek is tog heeltemal normaal. Sy verduideliking hoekom hy die goed wil hê, is heeltemal aanneemlik. Dis heeltemal verstaanbaar en net verstandig as ’n mens op ’n jagtog gaan dat jy sorg dat daar eerstehulpmiddels en so aan onder die voorrade is.

      Maar sy hou nie van sy gunsvraery nie. Dis nou die tweede keer binne ’n kort tydjie. Gisteraand was dit die beseerde Ovambo. Vandag is dit weer verdowingsmiddels. En in albei gevalle moes sy in die geheim optree. Sy hou nie daarvan nie en sê dit ook.

      “Dis byna onmoontlik dat ek sulke voorrade uit die apteek kan verwyder sonder dat dokter Hoffmann daarvan uitvind, Garth. Veral van verdowingsmiddels word streng voorraad gehou en aantekeninge gemaak. Nee, ek is bevrees . . .”

      “Ag, jy sal darem seker die boeke so kan dokter dat hy niks agterkom nie? Asseblief, Linda. Hier is ’n lys wat ek nodig het.” Hy oorhandig vinnig ’n stukkie wit papier aan haar en sorg dat sy rug na die gebou gekeer is, sy oë pleitend. “Dink net hoeveel ek daardie Ovambo sou kon gehelp het. Ek sou sy pyn draaglik kon gemaak het as ek ’n bietjie voorraad by my gehad het. Dis net menslik om dit vir my te laat kry. Ek belowe jou ek aanvaar volle verantwoordelikheid as jy in die moeilikheid mag kom. Toe. Asseblief!”

      Sy aarsel nog. As dit enigiets anders was, maar verdowingsmiddels . . . Sy probeer nog wegskram.

      “Ek sal self vir dokter Hoffmann vra . . .”

      “Nee! Jy weet so goed soos ek dat hy dit nie vir jou sal gee nie. Hy het blykbaar net so min ooghare vir jou as vir my. Asseblief, Linda,” pleit hy opnuut en dringend toe die ander twee hul verskyning maak en in die rigting van die Land Rover aangestap kom.

      Linda kan nie verder weerstand bied nie en sê dan gedemp, en duidelik gespanne: “Nou goed. Ek sal kyk wat ek kan doen.”

      Sy glip die lysie in haar sak en Garth lê sy hand ’n oomblik dankbaar en liefkosend op haar bruin hare. Dan is die ander twee by en Laura laat vriendelik hoor: “Ek het vir Louw gesê julle moet môreaand by ons kom eet. Die hospitaal kan darem so ’n rukkie sonder julle klaarkom.”

      “Dankie, suster Jackson.”

      “Ag, noem my gerus Laura. Ons is te min hier op Oshakati om formeel met mekaar te wees. Nou goed. Ons sien julle môreaand – as daar nie onverwagse operasies voor daardie tyd opduik nie.”

      “Tot siens, Linda, Hoffmann. Sien julle môreaand, en dankie vir die tee, Linda.”

      Hulle vertrek in ’n stofwolk en Linda wil terugdraai hospitaal toe, maar dan ontmoet sy Louw Hoffmann se fronsende blik. Móét die man altyd frons wanneer hy na my kyk? dink sy selfbewus.

      “Dokter, ek het natuurlik niks met jou private lewe uit te waai nie, maar selfs op Oshakati is dit verstandig om mense maar eers ’n bietjie beter te leer ken en goed deur te kyk voordat jy besluit of jy van hulle hou of nie.”

      Sy vererg haar onmiddellik. Watter reg het hy om so iets vir haar te sê?

      “Dis net so ’n goeie lewensfilosofie om altyd te doen wat jy predik, dokter Hoffmann. Dit help nie om te preek en dan net die teenoorgestelde te doen nie. Dan dra dit geen krag nie.”

      “Wat bedoel jy?”

      “Net wat ek sê. Jy het van die eerste oomblik af dat jy jou oë op my gelê het, besluit jy hou nie van my nie. Jy het my nog geen kans gegee om te bewys waartoe ek in staat is nie. Ek is nog nie eens ’n volle dag hier nie en jy het my klaar gevra wanneer ek weer weggaan.” Sy sien hoe sy gesig verstrak en vervolg heftig, sonder dat sy weet hoekom sy so ontsteld is: “Die een hou van die broer, die ander van die suster. Wat is die verskil?”

      Hy frons onheilspellend.

      “Ek weet waarvan ek praat, dokter. Ek ken hierdie mense langer as jy. Ek dink nie jy moet die vriendskap met Garth Jackson te veel aanmoedig nie.”

      Juis omdat sy eintlik met hom saamstem, reeds ’n teësin in Garth ontwikkel het, maak sy stelling haar meer opstandig. Wat gaan dit hierdie man aan of sy van Garth Jackson hou of nie?

      “Ek sou eerder sê dat die suster iemand is wat liewers eers goed deurgekyk moet word. Garth kom onskuldig genoeg voor vir my.”

      “Wat bedoel jy?”

      “Net dat ek nie volmaakte mense vertrou nie, dokter Hoffmann. Êrens is daar altyd ’n groot skroef los as ’n mens so na aan volmaak is.”

      Sy stap met ’n stywe rug terug na die hospitaal, bewus daarvan dat die superintendent haar met priemende oë agterna kyk.

      In die Land Rover kyk suster en broer mekaar aan nadat hulle Oshakati agtergelaat het.

      “Wel?”

      “Sy het beloof om te kyk wat sy kan doen. Sy was eers baie onwillig, maar ek dink tog ek sal die goed uit haar kry.”

      Laura frons en kyk stip deur die voorruit, haar stem byna streng, met ’n klank daarin wat haar broer aan ’n styf gespanne staaldraad laat dink, ’n klank wat Louw Hoffmann nog nooit gehoor het nie. “Jy kan nie sonder daardie goed gaan nie. Jy móét dit kry.”

      Haar broer knik en sy hande span stywer om die stuurwiel, sy mond vasberade.

      “Ek sal dit kry. Ek weet hoe om met haar te werk. Ek is besig om haar mak te maak. Sy het my reeds ’n groot guns bewys en sy het maar gister eers hier aangekom. Maar gee kans. ’n Oorhaastige hond verbrand sy mond.”

      Sy suster se oë flits in sy rigting. “Ja, en ’n stadige hond verloor sy prooi.”

      Конец ознакомительного фрагмента.

      Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

      Прочитайте эту СКАЧАТЬ