Onrus op Oshakati. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ sy met wrange humor. Sy sal maar aan daardie frons tussen sy oë gewoond moet raak sodra sy skerp blik op sy assistente val. Hoe gouer sy leer om dit nie ter harte te neem nie, hoe beter.

      “Weet jy iets van narkose af?” is sy kortaf vraag, en Linda voel hoe sy onwillekeurig verstyf. Die manier waarop hy die vraag stel, laat dit klink asof hy wonder of sy ooit weet wat vir ’n ding narkose is! Werklik, die man . . . Dan bedwing sy haar humeur en kyk ewe koel terug. Dr. Hoffmann doen blykbaar sy uiterste bes om die lewe vir haar op Oshakati so onsmaaklik te maak dat sy die aftog moet blaas.

      Wel, laat hom maar probeer. Hoekom hy van haar ontslae wil raak, sal net hy alleen weet. Hy behoort die Vader te dank dat hy eindelik iemand gekry het om te help, al is dit ’n veragtelike vroumens, maar blykbaar verkies hy om alleen en sonder hulp aan te sukkel eerder as om haar as assistente te hê. Wat sy gesondig het, weet sy nie, maar hy gaan nie so maklik van haar ontslae raak nie.

      Haar antwoord is bedees en onderdanig toe sy laat hoor: “Nie veel nie. Ek weet net dis iets wat ’n mens vir ’n pasiënt gee voordat jy aan hom begin opereer.”

      Natuurlik verdiep die frons en sy sien die spikkels in sy groen oë flits.

      “Dis nie wat ek bedoel het nie, dokter!”

      “Nie? O! Ek is jammer, maar u vraag was nie baie duidelik gestel nie. Wat presies wil u weet?”

      Sy sien die lippe ferm opmekaar sluit asof hy, nes sy, teuels aan sy humeur moet sit, en binnekant kry sy ’n ligte rilling van lekkerte. Hoe gouer hierdie man besef hy gaan haar nie domineer nie, hoe beter. Sy is bereid om hom al die respek te gee wat ’n assistent haar hoof verskuldig is, maar sy gaan hom nie toelaat om haar te kleineer of te beledig of hier weg te dryf nie. Want vanoggend, voordat sy opgestaan het, het sy lank en ernstig gedink en besluit dat Oshakati haar ideaal pas.

      Haar oë was somber voor haar op die muur gerig en sy het gewag dat die ou gevoelens van vernedering en ontnugtering en verbittering weer in haar moes opstu. Dit het – maar nie so intens soos altyd nie. Dit was amper asof ’n deel van daardie gevoelens in Kaapstad agtergebly het. Dit was meteens minder fel. En toe het sy besef haar instink – of was dit ’n hoër Wil? – het haar na Oshakati gelei. Oshakati was ’n blindelingse keuse, maar op daardie oomblik kon sy die Vader dank dat sy hierheen gekom het. Want hier is sy veilig. Dit is die belangrikste. Niemand hier op Oshakati weet iets van haar af nie. Die een wat die waarskynlikste kon geweet het, is dr. Hoffmann, en hy het nog geen teken getoon dat hy haar herken het of bewus is van die feit dat sy naelskraap ’n tronkvonnis vrygespring het nie. Indien hy die vaagste vermoede gehad het hoekom sy tot hier op Oshakati gejaag is, soos hy dit gestel het, sou hy seker nie geaarsel het om haar summier die pad te wys nie. Nee, die man het geen idee wie en wat sy assistent is nie, en solank dit so bly, is sy veilig hier. Hy hou nie van haar nie. Dis baie duidelik. Maar daarmee sal sy maar moet leer om saam te lewe. Solank sy net sorg dat sy haar werk onberispelik doen, mag hy haar nie wegjaag nie.

      Toe hy eindelik weer praat, is dit nie om weer oor haar kennis van narkose uit te vra nie.

      “Ek wil graag weet hoe lank u van plan is om hier te bly, dokter Maartens?”

      Sy kyk hom ’n oomblik stil aan. Dan trek haar lippe ook ferm saam. “So lank dit my pas, en op die oomblik pas Oshakati my uitstekend.”

      ’n Geamuseerde laggie klink vanuit die deur op. Garth Jackson staan in die deur, weer in dieselfde ruwe bosklere, die breërandhoed in die een hand, die ander hand teen die kosyn gestut.

      Sy blik ontmoet ’n oomblik die ontstoke paar bruin oë. Dan kyk hy na die ewe kwaai groenes. Sy wenkbroue gaan omhoog, en die glimlaggie om sy lippe is ietwat tartend.

      “As ek geweet het jou nuwe assistent lyk só, was ek al gisteraand hier. Wel, gaan jy my nie voorstel nie?”

      Hy kom nader en Louw Hoffman kan niks anders doen as om hulle voor te stel nie, hoewel duidelik teen sy sin.

      Garth Jackson ignoreer egter sy bot houding en hou sy hand na Linda uit, en dié kan niks anders doen as om dit te neem nie. Sy oë lag in hare af.

      “Aangenaam, dokter Maartens. Baie, baie aangenaam. Jy moet jou nie deur Louw laat ontstel nie. Agt jaar in die boendoe maak ’n mens maar so ’n bietjie eksentriek.”

      Linda kan die antagonisme tussen die twee mans met ’n stok aanvoel en sy kyk vlugtig na Louw. Dié ignoreer die besoeker se aanmerking met hooghartige meerderwaardigheid, begin aanstap na die deur en sê kortaf, bevelend: “Ek wil u oor tien minute in die operasiesaal hê, dokter.”

      Dan is hy by die deur uit en weer klink Garth se laggie op. Sy voel selfbewus onder sy goedkeurende blik. Die man is vriendelik, maar tog hou sy nie van hom nie. Dis vreemd. Eintlik behoort sy dankbaar te wees dat daar iemand is wie se goedkeuring sy wegdra.

      Hy het netnou voorgegee dat hulle mekaar vir die eerste keer sien. Selfs plegtig haar hand geskud met die bekendstelling. Dat die antagonisme tussen hom en Louw Hoffmann aan vyandigheid grens, is duidelik. Wat is tussen hierdie twee mans aan die gang? Tog hou haar hoof baie van hierdie man se suster. Volgens haar broer is sy die enigste meisie aan wie hy aandag gee. Maar dat hy die broer nie kan verdra nie, is baie duidelik – net soos hy haar, om die een of ander rede, ook nie onder sy oë kan veel nie.

      “Dankie.”

      “Dankie waarvoor?”

      “Dat jy my nie aan Louw verraai het nie. Jy het woord gehou. Ek en jy sal baie goed regkom. Ek weet dit sommer. Ek wil graag met jou gesels . . .”

      “Ek het nie nou tyd nie. Jy het gehoor ek moet oor ’n paar minute in die operasiesaal wees,” sê sy vinnig, haastig om van hom ontslae te raak, en probeer die gesprek in ’n ander rigting stuur. Sy voel glad nie lus om met hierdie man te gesels nie. “Hoe gaan dit met . . . die pasiënt?”

      “Hy leef nog. Luister . . .”

      “U moet my asseblief verskoon, meneer Jackson. Ek het werk om te doen.”

      Sy wil by hom verbystap, maar hy hou haar terug, sy oë meteens ernstig.

      “Ek wil graag hê ons moet vriende wees . . . e . . . Wat is jou naam?”

      “Linda. Maar . . .”

      “My naam is Garth, soos ek reeds gesê het. Ek dink jy sal ’n vriend op Oshakati nodig hê, Linda. Louw Hoffmann is nie ’n maklike mens om mee klaar te kom of saam te werk nie. Hy dra ’n wrok teen die lewe en hy gaan dit op jou uithaal, as my afleidings korrek is. Ek sal graag jou vriend wil wees.”

      Sy bedwing haar ongeduld. Die man bedoel dit seker goed, en miskien het hy gelyk. Louw Hoffmann ís besig om die lewe vir haar onaangenaam te maak. Sy sal miskien iemand se vriendskap hier nodig hê. Sy dwing ’n glimlag na haar lippe.

      “Baie dankie, Garth. Ons kan later daaroor gesels. Maar op die oomblik . . .”

      Hy glimlag en gee haar arm ’n drukkie.

      “Gaaf. Ons sal weer die een of ander tyd vandag hier uitslaan. Dan kan ons verder praat.”

      Hy kyk haar netjiese gestaltetjie agterna toe sy die gang afstap in die rigting van die operasiesaal, waar haar hoof reeds op haar wag. Die lig in sy oë is ingenome, tevrede. Hy is bly dat sy so haar man teen die moeilike en buierige Louw Hoffmann staan. Sy sal haar nie so maklik hier laat verwilder nie, en so ’n meisie het hy nodig . . . iemand wat haar nie maklik laat afskrik nie.

СКАЧАТЬ