Dubbelspel. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ haarself en dink aan die koerantopskrifte.

      Ervare polisie-offisier sterf in koeëlreën by padblokkade, het die lamppale die volgende oggend die nuus aangekondig. Afgewissel met Bokke slaggereed vir die Leeus. Op die volgende paal: President moet weer verduidelik. Gewone mense kry nie name op die pale nie. Dis net as jou naam iets is soos Steve, of Joost of Julius dat dit op die paal staan. Anders bly jy ’n anonieme polisie-offisier.

      Sy vryf weer oor haar arms. Die verdomde koue wil nie bedaar nie, en sy is bly toe hy eindelik klaar is en hulle buitentoe kan gaan.

      Met die uitstap probeer sy om nie na die vrou agter die orrel te kyk nie. Haar pa het graag as orrelis afgelos. Hy kom uit ’n familie wat met musiek in hulle vingerpunte gebore is. Sit ’n instrument in hulle hande en dis nie lank nie, of hulle kan dit bespeel. Sy het graag saamgekom wanneer hy kom speel het.

      Sy sit haar sonbril op toe hulle in die sonlig uitstap. Dit het die vorige week feitlik die hele week lank gereën, maar vandag is daar nie ’n wolk in sig nie. Die Septemberson is nog nie baie skerp nie, maar brand haar koue vel. Êrens blaf ’n hond, en ’n vragmotor se remme blaas. Die peperbome voor die kerk is groen en welig, en die voëls kwetter byna oorverdowend. Sy wonder hoe die dag so helder kan wees. In die skemer kerk kon sy haar verbeel die son het ’n oomblik lank weggeraak. Al is dit dan net agter ’n wolk in.

      “May angels lead you into paradise; upon your arrival, may the martyrs receive you and lead you to the holy city of Jerusalem …” begelei Vader Frank se stem die kis buitentoe. Toe die lykswa met die kis wegry, stap hulle saam met die ander mense na die saal langs die kerk. Ellie se ma maak steeds fyn snuifgeluide.

      In die saal begin mense naderstaan om te simpatiseer.

      “Hy was so ’n goeie mens …”

      “We will miss him in the choir …”

      “Dit moet ’n geweldige skok vir julle wees …”

      “And with retirement so near …”

      “Hy moes nog eendag by my begrafnis gespeel het.”

      Tussen die simpatiebetuigings maak hulle opmerkings oor haar hare wat nou donker is. Sy het later lus om iets onvanpas te sê. ’n Mens sou sweer sy is die enigste mens op aarde wat dit al ooit gekleur het.

      Ellie luister en knik af en toe. Skud nou en dan haar kop. Langs haar hoor sy haar ma se dun stemmetjie en sy ruik hoe die alkohol en die pepermente met mekaar stoei. Sy hoop iemand bring vir haar ma tee.

      “Ek kan nie glo dat hy dit aan my kon doen nie. Maar dis soos my ma destyds gesê het, dis nie ons kerk se mense nie. As ek toe maar geluister het.”

      Die toehoorders maak klikgeluide, en Rika McKenna gee ’n diep snuif en druk met haar sakdoek teen haar oë.

      Ellie verskoon haarself en gaan haal vir haar ma ’n koppie tee en ’n driehoek-toebroodjie. Haar ma se hande bewe toe sy die koppie neem, maar Ellie is verlig om te sien sy drink dorstig en eet selfs die stukkie brood.

      Eenkant in die saal staan sy kollegas in groepies saamgekoek. Hulle lyk skoon ongemaklik, asof hulle nie daar hoort nie. Sy is verbaas om te sien hoeveel van háár kollegas ook gekom het. Hulle kom groet streep-streep. Skud haar hand. Brigadier Andile Zondi, haar bevelvoerder, raak aan haar skouer. Clive Barnard, haar kaptein, druk haar ’n oomblik ongemaklik teen hom vas. Clive het verlede jaar veertig geword, maar vandag lê daar kepe langs sy mond wat hom ouer laat lyk.

      Sy soek na Albert, maar sien hom nêrens nie. Sy is nie té verbaas nie. Sy ma se begrafnis was waarskynlik die eerste en enigste begrafnis waar hy al ooit was.

      Toe Melissa aanbied om vir haar ook tee te gaan haal, skud sy haar kop. Sy weet nie wat sy nou nodig het nie, maar sy weet dis nie tee en ’n toebroodjie nie.

      Melissa haak by haar in, en hulle staan stil langs mekaar. As iemand weet hoe haar binnegoed bewe, is dit Melissa.

      “Gaan jy vanaand huis toe?”

      “Nee, ek sal maar nog vanaand by haar slaap.”

      “Wil jy hê ek moet saamkom?”

      Ellie glimlag. “Miskien moet jy gaan, en ek sal by Antonie en die kinders gaan slaap.”

      “Miskien moet ek by jou kom slaap en dan stuur ons jou ma daar na my klomp toe. Ek weet nie wie ek die jammerste sal kry nie.”

      Stadig maar seker raak die simpatiebetoners minder en Ellie moet haarself keer om hardop te sug toe net hulle en Vader Frank oorbly. Sy soen hom op die wang.

      “Thank you, Father. I’m sorry that you had to do this – it couldn’t have been easy, but there was nobody else that I could ask.” Ellie glimlag. “Not that I had a choice. He always said that it has to be you or just a cremation. Finish en klaar.”

      Die gryskopman neem haar hande in syne. “I am so sad, and even a little angry for my friend, but I would have been very hurt if you didn’t ask me. I promised him long ago that if this day came, and I was still around, I would do this for him. He could have made it easier for me by not dying, but then again, he was never a man for making things easy.”

      Ellie knik. “Tell me something I don’t know.”

      Hy draai na haar ma, neem albei haar hande in syne. “He loved you very much.”

      Rika McKenna maak ’n geluid wat soos ’n grom klink en Ellie groet haastig.

      “Waarheen gaan ons nou?” wil haar ma weet toe hulle in die motor klim.

      “Ek gaan Ma by die huis aflaai. Tannie Vera-hulle sal by Ma kuier. Ek moet eers ry, maar ek sien Ma weer later.”

      “Ek weet julle gaan na Joe’s toe. Waarom kan ek nie saamgaan nie?”

      Moet my tog nie met tee en koffie begrawe nie, het haar pa in ’n brief geskryf. ’n Brief wat hy saam met sy testament in ’n koevert gebêre het, en wat al half verbleik is. Kyk in my kas, agter in my sokkielaai sal geld wees – vat die manne daar na Joe toe en koop vir hulle ’n ronde of twee.

      Die geld was daar, en Ellie het gewonder wanneer hy dit daar gesit het. Of hy dit maar met die jare aangevul het, soos alles duurder geword het?

      “Dit was ’n lang dag. Ek en ma kan een aand gaan, maar nie vandag nie.”

      By die huis het haar tante en dié se man steeds hulle begrafnisklere aan. Hulle is in die kombuis besig om tee te maak.

      “Kom drink ’n koppie tee,” nooi tannie Vera.

      Ellie sien hoe haar ma oor haar lippe lek en sy weet dit gaan nie skoon tee wees nie, maar sy kan haar nie nou daaroor bekommer nie.

      Hoofstuk 3

      Joe’s is volgepak toe Ellie daar kom. Die kroeg is ’n straat weg van Durbanweg, net voor jy van Bellville se kant af oor die N1 ry. Dis ’n gewilde kuierplek, en baie polisiebeamptes kom maak saans hier ’n draai op pad huis toe. Die stemme verdoof effens toe sy instap. Diegene wat nie by die begrafnis was nie, maak opmerkings oor haar donker hare. Ellie trek maar net haar skouers op.

      Joe kom agter die toonbank uit en neem haar hand. “Ek СКАЧАТЬ