Dit vat guts. Annelie Ferreira

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Die hap toebroodjie begin spartel agter in my keel.

      “Daar’s hulle,” sê Arnold.

      Die meisie waai vir ons. Sy het ’n blonde poniestert en dra ’n stywe swart rybroek. Die perd vreet gras. Hy lig nie eens sy kop toe ons verbyry na ’n plek om te parkeer nie.

      My bene bewe toe ek hulle uit die kar swaai. Arnold maak die boot oop om sy kamera en goed uit te haal terwyl Annika koers kies na die kampie toe. Ek volg haar na die heining.

      Die meisie loop na ons toe. Sy het rystewels ook aan. Dit lyk nogal cool, miskien kan ek sulke stewels kry sonder om actually te ry.

      Uiteindelik lig die perd sy kop en kyk ons aan met nuuskierige bruin oë. Ek sluk, sy voorkant is net so yslik groot soos sy agterstewe! Ek sal sorg dat Annika eerste ry, dan kyk ek hoe sy dit doen. As dit my beurt is, doen ek net presies wat sy gedoen het.

      “Hallo, julle!” glimlag die meisie. “Ek is bevrees ek het slegte nuus. Die tandarts moes vanoggend kom, maar hy is opgehou en gaan nou oor so twintig minute hier wees. Ons kan ’n paar foto’s neem, maar daar sal nie tyd wees vir julle twee om te ry nie, jammer.”

      Die verligting is hemels. Ek probeer om nie te gelukkig te lyk nie.

      “Ag nee!” Annika se kuiltjies verdwyn. “Is daar iets verkeerd met Harry se tande?”

      “Nee, dis net vir ’n check-up,” sê die meisie. “Perde se tande moet partykeer afgevyl word sodat dit nie te lank word nie, en partykeer kraak of chip ’n tand.”

      Harry skud sy kop, sy donkerbruin maanhare flap eenkant toe. Hy lyk verveeld.

      “Wil julle terugkom in die vakansie?” bied die meisie aan. “Ek sal meer tyd hê, dan kan julle ’n paar keer ry as julle wil.”

      Annika kyk na my. Miskien sal Harry kleiner word tussen nou en volgende week. “Oukei,” knik ons.

      “Great. Dan kan ons begin.” Die meisie praat met Arnold. “Wil jy ’n paar pics hê van hom sonder die saal?”

      Harry drentel na die heining waar ons staan. Hy beweeg half rukkerig, nie glad soos Rakker of Prinses nie.

      “Haai, Harry,” sê Annika.

      Sy langhaarstert dans, sy ore wikkel. Ek tree terug.

      “Hallo daar, boy,” sê Annika.

      Skielik pyl Harry reguit op my af! Met daardie groot tande wat eeue laas afgevyl is!

      “Kyk, hy wil vriende maak,” sê die meisie. “Hou jou hand uit, nie te hoog nie, daar’s hy.”

      Ek knyp my oë toe en maak soos sy sê. Ek hou soort van baie van hierdie spesifieke vyf vingers. Gaan hy …? Dan die ligste aanraking, soos fluweel, en ’n sagte proes. Warm asem fladder oor my hand.

      Ek maak my oë oop. “Hallo,” sê ek.

      “Kom, jy kan later verder met die girls gesels,” sê die blonde meisie. “Ons moet nou eers ’n bietjie werk doen. Dis die teuels hierdie –” sy wys ’n leerband vir my en Annika, en dan na sy kop, “en hierdie is die toom, waaraan mens die teuels vasknip. Partykeer sit ek ook vir hom ’n stang of ’n bit aan, om hom in die bek te trek. En as jy met hom op die grond wil werk, sit jy vir hom daai lead rope aan.” Sy beduie na ’n lang grys band wat oor ’n heiningpaal hang.

      Sy lei Harry weg van ons, na die middel van die kampie. Arnold werskaf met sy kamera.

      Ek laat my hand sak, kyk verwonderd daarna. Ek kan nog die warm fluweel voel, die sagte bruin oë op my.

      Miskien kan Annika Harry ry en ek sal sy neus vryf. Dit sal perfek werk.

      “Hallo, Harry Flashman,” fluister ek die kampie in.

      Arnold se kamera begin kliek.

      9

      Haai Pa

      Ek wonder waarmee ek sal begin as ek eendag die boek oor wonderwerke skryf. Ek bly dink “familie”, wat nie baie sin maak nie, ek weet. As daar nou een ding is wat konkreet en gewoon is, dan is dit familie.

      Dis net dat alles begin met ’n familie.

      Wel, amper alles. Ma sê party organismes kom nie van families nie, hulle kloon hulleself net, oor en oor. Dink net, ’n wêreld vol Isabels *ril*.

      Maar Ma sê ook die natuur is eintlik soos een groot gesin, wat nie net uit lewende dinge bestaan nie, maar ook grond en water en lug. Sy sê alles het hulle eie soort intelligensie, selfs die lug, wat mens die stratosfeer noem. Maar die natuur bring ook droogtes en vloede en siektes, so dis nie exactly een groot gelukkige gesin nie.

      Ons is ’n gewone soort gesin. Jy en Ma is gewone soort ouers, en ons is gewone kinders. (Oukei, ons al drie was verrassings, ons ken daai storie.) En ons woon in ’n gewone huis, wat jy en Ma self gebou het.

      Die eerste foto in die huisalbum wys ’n skraal Ma op ’n leë erf met lang gras en spatsels wit aronskelke en oranje kappertjies. Op die laaste foto staan Ma met Isabel in haar arms, voor ’n klaar huis, maar nog niks tuin nie. Jy sê altyd Ma het ’n D(oktoraal) beplan en toe ’n B(aba) gekry.

      Jy het die jungle gym gebou toe Ma my verwag het. Ek was ook ’n verrassing, almal het gedink ek is ’n seuntjie. Daai sonarfoto’s was seker maar ’n bietjie fuzzy.

      Die laaste ding wat jy gebou het, was die studeerkamer toe Ma Tes verwag het, julle laaste baba-verrassing. Ek wil dit nie regtig onthou nie, maar ek kan. Dit was chaos. Ek en Isabel moes weke lank in julle kamer slaap en reën het ingestroom by die dak wat nie meer daar was nie en Tes is vroeg gebore, en toe was sy siek vir jare.

      Ons gesin het twee oumas. Ouma Issie bly naby ons en ouma Magdaleen en oupa George bly in Klerksdorp. Oupa het ’n motorhawe en werkwinkel waarheen hy elke dag gaan, al is hy veronderstel om lankal afgetree te wees.

      Oupa Faan is dood lank voor ek gebore is, toe Ma en tannie Theresa nog kinders was. Niemand het verwag hy sou doodgaan nie. Ouma Issie sê hy was sterk en gesond toe hy sommer net eendag by die werk vooroor geval het met ’n hartaanval.

      Ouma het baie geld verloor ná hy dood is, en toe het sy weer gaan werk. Nou is sy afgetree, maar nog altyd besig. Sy kyk na die tuine by die sekuriteitskompleks waar sy bly (sy was eers opsigter ook, maar dit was te veel stres). Sy is ’n nice ouma, sy maak altyd grappies met ons. Sy gaan elke jaar saam vakansie hou op Silwerbaai, behalwe natuurlik hierdie jaar. Oukei, daar is die kosding (Ouma glo alles wat lekker is, is ongesond) en sy kan worry vir die eerste span, maar die kiemeding is beslis beter vandat Tes nie meer so baie siek is nie.

      Ek dink dis nou eers genoeg van die familie.

      van

      Mia

      10

      Ek kan Isabel se Fruity Body Wash tot in ons kamer ruik. En dis nog net die begin. Maak nie saak watter pel haar gaan oplaai vir die band se optrede by die Vroue vir Vreugde-seminaar nie, hulle al twee sal lyk of hulle pas van ’n loopplank afgeval het.

      Ek СКАЧАТЬ