Iemand vir 'n scoop?. Marida Fitzpatrick

Чтение книги онлайн.

      IEMAND VIR ’N SCOOP?

      Marida Fitzpatrick

      TAFELBERG

      Sy moet fokus. Maer word. Jack Greeff-storie loskry. Luan vaskry. Ander werk kry. Rigting kry. ’n Grip kry. ’n Man kry. Kinders kry. Andi gaan sit met haar kop in haar hande. Hoekom is dit so moeilik? Sy wil ook ’n maer meisie in ’n pienk gym-broek wees wat joga doen en Bulgaarse graan afweeg. En scoops kry. Sy wil ook met ’n string bikini in ’n hangmat lê en knaag aan vars aspersies.

      Vir my ouers

      1

      Sy jaag amper in die lamppaal vas. Andi Niemand pluk die stuurwiel terug om haar Golfie weer op koers te kry. Sy kan nie glo wat sy so pas gesien het nie. Blou op wit op ’n Beeld-plakkaat.

      Dan sien sy dit weer. Op ’n ander lamppaal: Jack Greeff verloof. En weer en weer. Lamppaal ná lamppaal spel die letters haar mislukking uit: Jack Greeff verloof, Jack Greeff verloof.

      Skok klop in haar ore. Angs loop haar borskas vol. Nie weer nie. Asseblief, asseblief nie weer nie. Nog ’n groot storie in een week. Andi Niemand weer blind gescoop.

      Dalk móét sy in een van die lamppale vasjaag. Haarself en ’n Beeld-plakkaat uithaal. Twee minder bewysstukke van haar hopelose bestaan. Hier lê Niemand, sal haar grafsteen lees; moeder van niemand, eggenote van niemand, geliefde van niemand.

      Die hele pad werk toe, van Empireweg, oor die Nelson Mandela-brug, deur die oggend-geroesemoes van die middestad, hoor of sien Andi niks nie. Nie die taxi’s wat toet of die gemaal van voetgangers of die smouse wat hangers en swartsakke teen haar motorvenster druk nie. Net wit en blou, wit en blou, die kleur van katastrofe.

      Teen die tyd dat sy in die kelder van hul vervalle kantoorgebou in Pritchardstraat stilhou, het sy seker ses honderd van daardie plakkate gesien.

      “Magtag Andi, jy’s ons vermaakverslaggewer!” bulder Paul toe sy tien minute later in sy kantoor staan. Paul Meintjies is haar nuusredakteur hier by Pers, ’n Afrikaanse poniekoerant wat hoofsaaklik fokus op die drie grootste Afrikanervraagstukke: misdaad, kerkeenheid en celebs.

      “Ek’s jammer,” sê sy beteuterd en kyk af, sodat hy nie die naakte vrees in haar oë sien nie. Paul is oud en vreesaanjaend. As hy sê spring, channel sy Hestrie Cloete.

      Hy kyk haar met afgryse aan. “Is dit al wat jy te sê het, Andi? Beeld het ons van ons voete af gescoop. Twee keer in een week! Eers die Jurie Els-storie en nou dít. Weet jy soos watter idioot het ek voor die hoofredaksie gelyk?”

      Met “hoofredaksie” bedoel Paul die hoofredakteur en dié se PA. Arme Paul leef nog in die illusie van sy glorieryke dae as politieke redakteur by Beeld, waar hulle actually ’n hoofredaksie het. Hy kon nog nie aanvaar dat hy nou by Pers is nie, byna die enigste Afrikaanse koerant wat nié aan die magtige Naspers behoort nie en ’n sukkelbestaan in die klein Pressco-stal voer.

      “Ek is jammer, Paul, ek ... ek het nie geweet ...”

      “Weet jy ooit wie Jack Greeff is?”

      “Ja.” Natuurlik weet sy wie’s Jack Greeff. Hy’s die grootste Afrikaanse celeb in menseheugenis. Maar dis nie nou die tyd om haar vir Paul te vererg of hom daaraan te herinner dat dit algemene kennis is nie. Andi luister maar net gedwee toe hy geïrriteerd vir haar ’n lesing oor die man gee, asof sy ’n Marsman is wat pas in die Afrikanerdom geland het.

      “Jack Greeff is vir Afrikaanse musiek wat Bill Gates vir rekenaars is. Hy het die meeste plate in die geskiedenis van Suid-Afrikaanse musiek verkoop en besit vandag feitlik al die platemaatskappye.” Paul sis. Elke woord ’n beskuldiging.

      “En nou’s hy verloof,” voeg sy by, in ’n mislukte poging om nie soos ’n totale analfabeet te klink nie.

      “Aan ’n jong 7de Laan-ster,” sê Paul, “twintig jaar ná sy vrou se dood.” Hy trek-trek aan sy grys baard en stap heen en weer agter sy lessenaar, asof hy die Amerikaanse president is net nadat hy uitgevind het van 9/11. “Hemel Andi, jy moet mos hierdie goed weet.”

      “Don’t cha wish your girlfriend was hot like me, don’t cha wish your girlfriend was ...” O hel, dis haar selfoon wat begin lui het, besef Andi eers hier teen die tweede reël van die ringtone. Flip, sy moet dit verander. Dis haar vriendin Wendy wat die ding op haar foon gelaai het.

      “ ’Skies, Paul,” sê sy, “ek moet gou antwoord, netnou is dit Jack Greeff se agent.”

      “Andi, hallo,” antwoord sy en draai om.

      “Andriette,” sê die stem aan die ander kant in ’n saaklike toon.

      “Hallo, Ma.” Sy sê dit so sag moontlik, maar sy weet Paul moes dit gehoor het. Ugh! Wanneer haar ma bel, wys dit altyd net as unknown op die skermpie. “Andriette, is jy daar?” sê haar ma kwaai.

      “Ja, Ma,” sê sy gedemp, “maar ek’s by die werk, ek kan nie nou praat nie”. Sy stap uit Paul se kantoor.

      “Jy moet die naweek kom kuier. Jacques gaan sy meisie aan ons kom voorstel.”

      “Um ...” Sy probeer vervaard ’n verskoning uitdink. “Dit gaan ’n bietjie moeilik ...”

      “Andriette, jy weet hoe moeilik is dit vir Jacques. Hy spoed al die hele week. Hy’s nie soos jy wat elke naweek afhet nie.”

      Haar ma hou daarvan om dokterslingo soos “spoed” te gebruik wanneer sy oor haar broer praat. Andi vermoed dit laat haar self soos ’n dokter voel. En Elsabé Niemand gebruik elke moontlike geleentheid wat sy kan om Andi daaraan te herinner dat Jacques ’n dokter is. Dit was haar ma se lewensdroom dat een van haar kinders, verkieslik al twee, dokters word. Haar broer het, sy het nie, en sy sal dit die res van haar lewe moet aanhoor.

      “Ma ...”

      “Dan sien ons jou Saterdag!” roep Elsabé vrolik uit. “Kom so 11:00. En bring ’n avokadovorm saam.” Nog voor Andi kan protesteer of tot siens sê, sit Elsabé neer.

      “Ek is jammer, Paul,” sê sy toe sy terug is in sy kantoor. Hy het intussen weer gaan sit en begin werk terwyl sy hul familiereünie vir die naweek beplan het.

      “Dis nou die derde keer dat jy jammer sê en dit help nie, so hou asseblief op,” sê hy. “Werklik Andi, ek weet jy’s nog redelik nuut in die ding, maar na ses maande moes jy al jou voete gevind het.”

      “Ek sal dadelik uitvind van Jack Greeff se verlowing.”

      “Jy beter vir ons ’n storie en ’n foto van hom en die girl kry voor die naweek. Vandag is Donderdag. Dit beteken jy het net môre. Die Sondagkoerante gaan hierdie ding hard slaan.”

      “Goed, Paul.” Sy seil soos ’n slak by sy kantoor uit. Sy kan nie gló sy het hierdie storie gemis nie. Die grootste Afrikaanse celeb raak verloof en sy, celeb-joernalis vir Pers, weet dit nie. Sy het tog kontakte in die vermaakbedryf. Hoekom het niemand haar laat weet nie?

      Op pad terug na haar lessenaar is sy so blind van die mislukking en vernedering dat sy Luan Verster nie om die hoek sien aankom nie. Hulle tref mekaar met ’n allerverskriklike slag. Nie die skramse of liggiese soort vasloop waar mens net skaam kan lag, ekskuus sê en aanloop nie; die kop-aan-kop-botsing soort waar jy ná die tyd moet kyk of iemand beseer of dood is. Andi steier verdwaas terug. Haar arms en maag brand. Dis СКАЧАТЬ