Talmende tuiskoms. Louisa du Toit
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Talmende tuiskoms - Louisa du Toit страница 7
Название: Talmende tuiskoms
Автор: Louisa du Toit
Издательство: Ingram
Жанр: Короткие любовные романы
isbn: 9780624066569
isbn:
Sy druk haar gesig in die kussing met die skoon, manlike reuk wat daaraan kleef. Sy trek die boonste reisdeken tot teen haar ken op en raak aan die slaap met haar blik op Deon se agterkop. Sy word slegs een keer half wakker toe die ligte van ’n vulstasie by die stilstaande motor inskyn. Sy kry die skoon reuk van petrol. Deon sien haar beweeg waar hy buite aan ’n appel staan en kou. Hy leun na binne en bied haar ook een aan. Sy glimlag nee en slaap verder, verlaas half bewus daarvan dat hy nog na haar staan en kyk.
Om halftwee skrik sy wakker en kan nie dadelik weer slaap nie. Sy lê hom en dophou, die beweeglose lyn van sy kop en skouers, totdat sy hom laat skrik deur skielik oor te klouter na die voorste sitplek. “Is ons naby?” vra sy.
“Veertig kilometer; die pad was op plekke so sleg dat ek byna staan-staan moes ry.”
“Ek kom nou eers agter dat ons op grondpad ry,” sê sy verbaas, haar stem nog loom van slaap. Wat ’n eienaardige nag. Die weer is swaar en dit weerlig laag rondom. Aan weerskante van die pad, in die beperkte ligkring, buig die droë wit gras weg asof twee reusehande dit oopgevlek het. Sy word haar skielik so intens bewus van hulle kleinheid, hulle absolute onbeduidenheid in die voortspoedende motor, omring deur die groot, stormende heelal, dat sy die drang voel om Deon te laat deel in haar gevoelens.
“Voel jy ook so klein, Deon?” vra sy ernstig. Om een of ander rede verwag sy dat hy sal lag, maar in die blik wat sy donker oë sydelings op haar werp, is daar geen skerts nie. Sy besef dat hy volwasse geword het, ernstiger; dat die gedurige jongmens-gekorswel vir goed verby is.
Hy knik net. “Ons is mos,” sê hy na ’n tydjie.
Oor minder as ’n halfuur sal hulle daar wees, sal sy Tillie weer sien, na twee jaar. Die laaste beeld wat sy van Tillie saamdra, is dié van ’n eensame figuurtjie wat trane wegsluk en wie se handjie bly waai en waai terwyl vader en Matilda reeds die perron verlaat. En nou is die rolle omgeruil en sal dit sy, Irma, wees wat haar emosies sal moet bedwing as sy voor Tillie te staan kom.
“Is sy … is daar lelike merke?” vra sy met beklemming die vraag wat sy tot dusver weerhou het. Om daardie gesiggie met littekens voor te stel …
“Net ’n skrapie hier en daar,” stel hy haar gerus; tog wonder sy of hy die waarheid praat.
“Sal hulle ons nou toelaat? Waar is my pa-hulle?”
“Die nagsuster sal ons toelaat. Hulle het my dit beloof. Jou pa-hulle gaan by tant Bets in die dorp tuis; dalk gaan hulle beurt-beurt bietjie slaap.”
Tant Bets, haar ma se ouer suster. ’n Liefdevolle en begrypende mens as daar ooit een was. Die omgewing begin nou bekend voorkom. In die lig van ’n weerligstraal herken sy een van die plaashuise. Dis nog twintig kilometer.
Albei is nou nugter wakker en gespanne. Irma begin haar hare kam. Hy hou sy hand uit en sy plaas die kam daarin. Hy kam met een hand en trek sy kraag reg onder die hals van die trui.
Die ligte van Wernersdal verskyn, wasig en onseker deur die sluiers van die reën wat nou begin uitsak het. Hy ry stadig deur die lewelose strate.
Toe hulle by die hospitaal se hek indraai, verstar hulle albei. Uit die skaduwees van die stoep by die hoofingang verskyn haar vader, sy skouers geboë, terwyl hy met sy hand keer vir die skerp motorligte in sy oë.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.